Cehennem siyasetinin kaçınılmaz sonu
Bugünlerde tarihinin en büyük doğal afetlerinden biriyle boğuşmakta olan ABD’nin seçilmiş Başkanı
Donald Trump’ı
n görevi devralacağı 20 Ocak’tan sonra kendi halkının meseleleriyle daha fazla ilgilenmeyi vaat eden telaffuzları açık. Bu telaffuzlar tabi Ortadoğu’da özellikle Gazze ve Suriye’de nasıl bir yol takip edeceği konusunda farklı beklentilere yol açsa da özellikle Gazze konusunda son söyledikleri ABD’nin başını en fazla belaya sokan ona en büyük maliyetlere yol açan İsrail konusunda ülkesine hayrı olacak bir çizgi vaat etmiyor.
“20 Ocak’a kadar esir takası ile ilgili muahedeyi masamda görmek istiyorum, değilse Ortadoğu’yu cehenneme çevireceğim”
derken
Netanyahu’ya
elini çabuk tutmasını söylüyor ancak t
ehdit ettiği o değil, tekrar Gazze, Filistin hatta bütün Ortadoğu.
Bu yaklaşım ABD’nin bütün siyasetinde fiilen aslında daima gördüğümüz ancak bir liderin ağzından bu açıklıkta pek duymadığımız kelamlar.
İsrail ABD’nin sınırsız dayanağıyla esasen 7 Ekim’den beri kendine nazaran Gazze’yi cehenneme çevirmeye çalışıyor.
Gazze halkı için tabi büyük acılar ancak onlar cehenneme kimin kadir olduğunu, ucunda en acımasız katliamlar bile olsa yaşadıklarında bir cehennem değil, şehadete ve cennete giden çetin bir yol görüyorlar. Fakat karşılarındaki güç kibirli bir rablik tezinde, cehennemi yaşatma peşinde.
Firavunlar üzere vefatın ve cehennemin uhdesinde olduğunu ispatlamaya çalışıyor adeta.
Şu ana kadar 60.000’e yakın insan öldürdü, çocuk, bayan sivil, doktor, hemşire, gazeteci, insani yardım gönüllüsü.
Saldırganlığına hakim olan öfke, kendi Kitab-ı Mukaddes’inde vehmettiği Rabbe atfettiği öfkeyi taklit ediyor.
Yetişkiniyle, kadınıyla, ihtiyarıyla, çocuğuyla, hatta hayvanlarıyla düşman addettiği Gazze halkını rablik savındaki bir azgınlıka, kızgınlıkla öfkeyle cezalandırmaya çalışıyor.
“Cehennemi yaşatma”, “dünyasını cehenneme çevirme”
insan oğlunu “cehenneme koyma” argümanı azgın bir tanrısal kibir. İsrail’in 7 Ekim’den beri kimseden saklamadan, meydan okuyarak, bütün dünyaya göstererek yaptığı şey bu.
Trump‘ın Orta Doğu‘ya cehennemi yaşatma tehdidinde bulunduğu saatlerde ise ABD’nin en varlıklı en müreffeh bölgeleri ateşli cehennemi bir gerçek olarak yaşamaya başlamıştı.
Şimdiye kadar diğer dünyaların cehennemini bir sinema üzere seyreden, o cehennemlerin sinemalarını yapan
Holywood, cehennemi kendi meskeninde gördü.
ABD tarihinin en büyük doğal afetlerinden birinin yaşandığı görüntüler hiçbir formda yalnızca bir halkın maruz kaldığı bir doğal afet olarak görülmüyor.
Eş vakitli olarak Gazze’de yaşanan soykırımcı hücumlara karşı sergilenen lakaytlıkla, vurdumduymazlıkla hatta herşeye karşın İsrail’e verilmeye devam eden dayanakla tıpkı sinemanın kareleri olarak arka arda akıyor insanlığın seyir sahnesinde.
Görülmemiş bir süratle esen rüzgar bir öfkeyle esiyor, ateş bir kızgınlıkla yakıyor Kaliforniya’yı sarıyor.
100 milyon dolarlık villalar birkaç dakika içerisinde küle dönüyor. Öteki dünyaların cehennemi değerine kendi dünyalarında cenneti tesis etmiş olanların bir anda cehennemle yüzleşmeleri…
Sahneler akıp gidiyor ve ortadaki bir sahne, tahminen de flashback bir sahne, ABD’nin soykırımcı İsrail’in Gazze halkına cehennem yaratma teşebbüslerine verdiği sınırsız takviyenin kendi vatandaşlarının vergilerinden kesildiği gerçeğini gözler önüne seriyor. Kaliforniya’da yangınlar beklenmeyen afetlerden değil. Beklenen şiddette bir yangından çok daha fazlasına hazırlık yapılmasını engelleyen şey ABD vatandaşlarının vergilerinin sorumsuz, gereksiz ve soykırımcı İsrail’in güvenliğine savurganca tahsis edilmesi değil midir?
Bu soru ABD siyasetini bekleyen asıl büyük yangın tesiri yapacaktır. İşte size 7 Ekim’le birlikte başlayan Aksa Tufanının ABD siyasetinin kıyılarına sertçe vuruşları…
Los Angeles Yangınının maliyeti daha şimdiden 150 milyar doları bulduğu söyleniyor. Bu maliyet yanan binaların ve orman varlığının kaba hesapları. İçinde yanıp kül olan şahsi servetlerin haddi hesabı yok.
Bu kadar büyük serveti doğal afetlere karşı koruyacak bir devlet önleminin neden ve nasıl olamadığını soracaktır ABD halkı.
Buna karşılık saldırgan İsrail’e soykırım yapsın diye bir yıl içinde tahsis edilen kaynakların ölçüsü 30 milyar doları geçmiş. Bunu da haklı olarak sorar şüphesiz ABD halkı ve bu sorular nereye varır bilinmez.
Aslında Trump’ın tarz-ı siyaseti
de tipik olarak vatandaşların vergilerinin ABD’yi ilgilendirmeyen dış operasyon alanlarında çarçur edilmesine karşı yürüttüğü kampanyalarda somutlaşıyor. Trump baştan beri ABD’nin gereksiz savaşlar çıkararak kaynaklarını dünya jandarmalığına soyunarak harcamasına karşı önemli bir halk yansısını dillendiriyor.
Son günlerde hiçbir ABD siyasetçisinin aklına gelmeyen halde Kanada’ya tahsis edilen bütçeleri bile sorgulamaya gidiyor.
İsrail’in ABD’nin ekonomik kaynaklarını ve gücünü bir kara delik üzere tüketiyor olduğunu görmemesi mümkün mü? İnsanlık nezdinde lanetlenen cürümleri irtikap ederek batan İsrail yanında ABD’yi de batırmaktadır. Bütün sağduyulu Amerikalıların görebildiği bu son ABD için açık bir ikaz niteliğindedir.
Suriye’deki varlığı da ABD’ye önemli bir maliyet getirmekte buna karşılık ona hiçbir yarar sağlamamaktadır.
Trump’ın baştan beri bu husustaki rasyonaliteyi görüp hesap ettiği biliniyor. ABD’nin yaşadığı yangın bu mevzudaki soruları da daha fazla canlandıracak ve gözler önüne serecektir.
Suriye’de mevhum bir terör örgütüne karşı gerçek bir terör örgütünün takviyesine tenezzül etmesi ABD için aslında bir zillet.
YPG’ye DAEŞ’le çaba ismine şu anda fiilen DAEŞ tutuklularının gardiyanlığından diğer bir rol uydurulamıyor.
Bunu gerçek bir sorun olarak kabul etsek bile bu gardiyanlık gereksinimi için YPG’nin yol açtığı maliyet efsanevi Amerikan pragmatizmi açısından tam bir skandaldır.
Bugün Trump’ın şahsında yine canlanan bu pragmatizm açısından DAEŞ tutukları problemi birleşik bir Suriye idaresince yahut Türkiye’nin yardımıyla ABD’ye hiçbir maliyet doğurmayacak halde üstlenilebilir.
Bu da YPG’nin Suriye’deki silahlı varlığını gereksiz bırakacak yeni bir ufku işaret ediyor.
Türkiye’de
Devlet Bahçeli’nin
çağrısıyla başlamış olan yeni süreç aslında onurlu bir mülahaza için son fırsatı da sunuyor.
