“Ağzı dualı teyzeleri hakikat anlayabilseydik 20. yüzyılda çok farklı bir öykümüz olabilirdi” cümlesini artık pek de romantik bulmuyordur beşerler. Hatta tahminen de artık insanların birçok “ağzı dualı teyze” ne demek, onu da bilmiyorlardır. Adımını atarken besmele, otururken dua, kalkarken salavat. Vardı o denli teyzeler hayatımızda. Bir serçeden daha ürkek olduklarını sanırdınız birinci bakışta. Kimileri şahin, kimileri da aslan olurlardı lakin pek bilinemezdi bu.

Artık bunu bilene de pek rastlanmıyor. Muzaffer Özak Efendi rahmetlinin bir vaazında denk gelmiştim. İnsanlara bakınca karşısında hayvan suretleri gören kalp gözü açık bir adamdan, tahminen de bir meczuptan kelam ediyordu. İşte dermiş “şu kobra yılanıdır, şu eşektir, şu güvercindir.”

Her hayvanın besbelli özelliğinin insan karakteri mecmuasında birer cüz olduğunu konuşabileceğimiz kimse de kalmadı artık. Şu üstteki öyküyü anlatsak “olur mu canım o denli şey” deyip geçer birçok. Halbuki hakikatin ta kendisidir bu.

O meczup dermiş işte “baktığım insanların pek azının hem sureti hem aslı insan olur” diye. Ne dehşetengiz sıkıntı. Ne karanlık bir dehliz. Veyahut ne aydınlık bir koridor.

Musafaha ederdi değil mi evvelce dağ üzere olup da yaşlılık nedeniyle nokta kadar kalan yaşlı amcalar. Birbirlerinin ellerini iki elleriyle sıkarlarken Fahr-i Kainat Efendimiz (s.a.v)’e salavat getirirlerdi. Sonra ellerini yüzlerine sürerlerdi. Yani iki insan, birbirleriyle müsabakayı veya bir daha görüşmek umuduyla ayrılmayı bir salat-ü selam vesilesi addederdi. Çekildiler hayattan o amcalar. Yerlerine biz geldik. Vakti bilebilmek için saate bakmak zorunda olan alıklar topluluğu olarak plazaların dev anası ağızlarından girip akşama kadar debelenmeyi özgürlük, ilerdelik, gelişmişlik sayanlar yani.

Hiç olmazsa anlasaydık şimşek çaktığında o sincap niye götürüyor elini kalbine? Hiç olmazsa o kadarını anlayabilseydik.

Cemaatle kılınan namazın akabinde dolaysızca, teklifsizce, yalnızca boğazını temizlemek için bir iki sefer öksürüp ilahiye giren adamlar vardı, bayanlar vardı. Bazen “Gül ilahisi” okurlardı. Bazen “Medine’ye varamadım” okurlardı. Bazen kervan göçerdi ve hepimiz kalırdık dağlar başında. Çabucak hiçbir şey “profesyonel” değildi. Artık maşallah, tertipler, performanslar, şunlar bunlar.

Çocukluğumda mahallede “iftar daveti” dediğimiz şey husus komşunun bir ortaya gelip, zenginle yoksulun kaynaşıp çemberleşerek oturduğu sofra demekti. Çorba, eti pek az bir zerzevat yemeği, sade pilav ve hoşaf. Bir de tahminen revani falan üzere bir tatlı. Artık iftar davetinin set menüsü bilmem kaç para ve bak orta sıcak olarak pazı sarması servis edilmesi çok düzgün fikir şekerim.

Yok. Nostalji yapmıyorum. Nostaljik takılmak huyum değildir. Eskide kalmak, eskide takılmak filan. Bütün o gramofonlar falan. Bütün o “aslında evvelden her şey çok güzelmiş”ler falan. Hiç sevmem.

Benimkisi galiba biraz “bir şey vardı. O olan şeyin artıları vardı. Çok organik bir şeydi o. Orasını bir yine kurcalasak bize bir imkan doğar mı?” fikrinden hareket etme sıkıntısı.

Orada ne vardı? “Din samimiyettir” unsurunun ete kemiğe bürünmüş sevinci vardı. Üretilmiş, planlanmış, süreçleri düşünülmüş, sonuçları hesaplanmış aktifliklerin asık hızı değil de ağzı biraz büyükçe bir iğneyle delindiği için konutun çocuğu sıktığında “foş” diye elinize dolan gül suyunun o beklenmedik amatörlüğü, o hafif bayat lakin bir yandan da ferahlatan kokusu güya.

Büyük iğnelerle delmeyi unutmuşuzdur tahminen de.

Belki de artık her şeyin bu türlü olması gerekiyordur. Yavan, profesyonel ve aşksız. Bilemedim ki.

Allah. Eyvallah.

Not: Gazetemizin baskılı haline yetiştiremedim bu açıklamayı. Lakin internete yetişti.

Dünkü yazımla ilgili açıklamam şöyledir.

Beni Türkiye’de bir hareketlenmenin işaret fişeği yapmak isteyenlere yanıtım şudur.

Bugün yayınlanan yazımda çok basitçe Lazkiye’de onlarca insan katleden Esed artığı Nusayri teröristleri kast ettiğim çok açıktır. Bunu bu türlü anlamamak için fakat makus niyet sahibi olmak gerekir.

İran, Rusya ve İsrail üzere emperyalist merkezlerle işbirliği içerisinde yeni filizlenen Suriye devletini yok etmeye yönelik bir tertip olarak bu Nusayri teröristlerin peşinde olduğu şey 13 yıl bir iç savaşın pençesinde kıvranan Suriye’de iç savaş ateşini tekrar alevlendirmektir.

Milyona yakın Müslüman, Sünni insan Esed, Şii İran çeteleri ve Rus emperyalizmi tarafından katledilirken hiç ses çıkarmayan birtakım çevrelerin en çok da ülkemizin hassas noktalarına dokunmaya çalışarak bir hareket alanı oluşturmaya çalışmaları ve bunu yaparken de hiç bir formda kastetmediğim manalarla beni işaret fişeği üzere kullanmaya çalışmaları ise çok düşündürücüdür.

Hayır. Türkiye’de yaşayan hiçbir ögesi, hiçbir mezhebi, hiçbir insan topluluğunu kastetmedim yazımda. Esed artığı Nusayri teröristleri kastettim. Bu çok açıktır.

Açık olan bir öbür şey ise kimi çevrelerin yürüttüğü “Alevi katliamı var” kampanyasıdır. Suriye’de bir Alevi katliamı yoktur. İç savaş çıkarmak isteyen teröristlerle çaba vardır.

Ancak ısrarla tekrarlamak isterim ki “Alevi katliamı var” kampanyası Türkiye’nin içine yönelik olarak yapılan bir kampanyadır ve bu kampanyanın Abdullah Öcalan’ın PKK’ya “silah bırak” demesinin çabucak akabinde gerçekleştirilmesi ise son derece manidardır.

Son olarak asla kastetmediğim halde çarpıtılarak verilen sözlerimden incinen Alevi ve Nusayri kardeşlerimden helallik isterim. Başta İran olmak üzere emperyalist merkezlerin kardeşliğimize yönelik suikast teşebbüslerini bertaraf edecek ruh Anadolu mayasında vardır ve daima olacaktır.

Saygılarımla.