Bunu zaten hiç konuşmayalım
Dilediğiniz üzere kızabilirsiniz bana yeniden bugün. Zira algıların yönettiği bir alanda tehlikeli cümleler kurmak istiyorum. Dahası kendimi buna mecbur hissediyorum.
Şuradan başlayayım.
“Aile içi şiddet” kavramının bir algısı, bir de olgusu var memlekette. Durum bu türlü olmasa anketlerde “Türkiye’de aile içi şiddet var mıdır?” sorusuna yüzde 86 ile “evet” yanıtı verilmez. Üstelik anonim olarak “siz ya da birinci dereceden bir tanıdığınız aile içi şiddete maruz kaldı mı?” sorusuna verilen yanıta “evet” diyenlerin oranı, lütfen sıkı durun, yüzde 2,5 iken.
Yani şu: Türkiye’de “aile içi şiddet algısı” yüzde 90’lara dayanmış durumda lakin olgunun kendisinin gerçekliği yüzde 2,5. Esasen hata istatistiklerini incelediğinizde de karşılaştığınız tablo bu.
Madem istatistik dedik, zahmetle bulabildiğim çok tuhaf bir istatistikten de kelam açayım. Niye “güçlükle bulabildiğim” dediğimi de izah ederdim fakat boş veriyorum.
Efendiler. 5 yıla sari; maktulü ya da mağduru bayan olan tüm şiddet olaylarını, yani “öldürme, taammüden yaralama, darp ve taksirle yaralama” istatistiklerini incelediğimizde “kadına yönelik şiddet” dediğimiz tüm toplamın yüzde yetmişinin cümbüş ve fuhuş yerlerinde olduğunu görüyoruz.
O vakit şu soruyu sorayım müsaadenizle. Niye hoş ülkemizde “kadına şiddet” üzerinden cümbüş ve fuhuş yerleri zıddı, çok geniş iştirakli, algısal olarak olgunun çok çok üzerinde bir kampanya yürütülmüyor da, “aile içi şiddet” kavramı üzerinden gümbür gümbür bir kampanya yürütülüyor? Ve niye bu kampanyanın tam ortasında “aile esasen saçma bir şey” algısını yerleştirme gayreti var?
“Aile içi şiddet ile bayana şiddet farklı kavramlar” diyecek olan tahlil severler için sarahaten yazayım. Aile içi şiddet vakit zaman erkek bireylere de (evet, bireylere) yönelse de genel olarak bayana şiddet kavramsallaştırmasının alt kümesi olarak bedellendiriliyor. Daha da net söyleyeyim: Cümbüş ve fuhuş yerlerinde uygulanan bayana şiddet olayları, aile içinde yaşanan bayana şiddet olaylarından yirmi kat falan daha fazla.
Unutmadan bu yazdıklarımın altında “başka bir şey” arayacak nobranlar için net formda söyleyeyim: Bayana yönelik şiddetin her türlüsü, özellikle da aile içinde uygulanan cezası olağan şiddet olaylarına nazaran dört kat, on kat fazla olması gereken bir alçaklık biçimidir.
O vakit asıl sıkıntıma geleyim. Cümbüş ve fuhuş yerlerinde yaşanan bayana yönelik şiddet gözlerden ustalıkla kaçırılırken niye aile içi şiddet parantezinde uygulanan bayana şiddet merkezileştiriliyor ve algısal olarak yerinden ediliyor?
Buna birkaç bakımdan karşılığım var fakat birinci karşılığım şu: Zira aile, hele hele “yaşamaya devam edebilen aile” bugünün yeni tüketim kültürünün nefret ettiği bir kavramsallaştırma.
Anneden (kadından), babadan (erkekten) ve çocuklardan oluşan ve her bakımdan sürdürülebilirlik vadeden “aile” yerine ya yalnız yaşayan ya da aileyi değişik halde tanımlayan beşerler istiyor aktüel tüketim kültürü. Bu yüzden, bu kültürün onaylanmış yerleri olan cümbüş ve fuhuş yerlerindeki hataları “kabul edilebilir zayiat” olarak görürken aile içi şiddeti “affedilmez hatalar listesi”ne alıyor. Zira aile, bu saçma sapan tüketim kültürünün odağındaki temel kavram.
O halde tehlikeli soru şudur: Bugün Türkiye’de cari olan aile içi şiddetle uğraş konseptinin karar vericileri bütün bu saçmalığın farkında mıdırlar? Farkındalarsa “gerçek olanı konuşmak” dururken niye algısal olanı konuşmaya devam etmektedirler?
“Küresel kültürle uyumlanmak” bir bahis olarak yeniliğini yitirmeye başlamışken niye Türkiye’de “aile karşıtı” bir “aile içi şiddetle uğraş prosesi” yürütülmektedir? Aile içi şiddeti önlemenin yolu aileyi yok etmek midir yoksa aile kavramını fıtrata uygun biçimde güncellemek mi? İsmi “aile yılı” olan bu yılda bunları konuşmamız gerekmez mi?
Yoksa sesimi kesip ortada hiçbir sorun yokmuş üzere yapmaya devam mı edeyim?
