Bunu da konuşmayalım bence
Türkiye’de çok tuhaf bir yönelim var yıllardır. Alkol ve uyuşturucu tüketiminin yol açtığı devasa problemleri konuşmaz olduk. Meğer içki bütün kötülülerin anası, uyuşturucu ise lanet bir çıkmazdır.
Bu, burada bir dursun.
Birkaç sene evvel “kadına şiddette alkol tüketimin etkisi” bahisli bir yazı yazmıştım da oldukça reaksiyon almıştım. Reaksiyon almıştım zira Türkiye’nin bir kısmına nazaran bayana şiddetin veyahut yerli yerince ismini koyalım her türlü şiddetin alkol ile rastgele bir bağı yok. Hatta giderek “alkol makus bir şey değil, bunu edebiyle içmeyi bilmeyen beşerler çok azınlıkta” üzere bir standart mazeretleri de oluşmuş yıllar içerisinde. Meğer Türkiye’de her türlü şiddetle alkolün de, uyuşturucunun da son derece sıkı bağları var.
Son örneği görmüşsünüzdür. Bir oyuncu kız, başka bir oyuncu kızı 32 yerinden bıçaklayarak öldürdü ve birinci savunması “sarhoştum, hatırlamıyorum” oldu. Öldürülen kızın ablasının ve kardeşinin anlattıkları fecî. Alkol alıp tıpkı meskene eğlenmeye giden iki arkadaş, muhtemelen uyuşturucunun da tesiriyle arbedeye tutuşuyor ve biri başkasını öldürüyor.
Her ne kadar gazeteler olayı “Türkiye’yi yasa boğan olay” falan diye bilindik zırvalarla haberleştirseler de burada yas falan yok. Burada düpedüz Türkiye’de süratle artan alkol ve uyuşturucu tüketiminin aldığı bir can daha var.
İşin bir öteki tarafı da şu: Bilhassa 6 Şubat Zelzelesi sonrası zelzele bölgesinde alkol ve uyuşturucu kullanımında olağandışı bir artış göze çarpıyor. Beşerler kayıplarıyla oluşan boşluğu bu lanet mümkün zehirlerle ikmal etmeye çalışıyorlar.
Örnekleri çoğaltmak mümkün lakin gereksiz. Durum, çoktandır imdat daveti seviyesinde Türkiye’de.
O halde gelelim işin bam teline. Alkol, uyuşturucu, sanal kumar ve pornografi bağımlılıkları memleketin en korkutucu bağımlılıkları durumunda. Yapılan araştırmalar beyaz yakalıların neredeyse üçte birinin uyuşturucu, alkol ya da pornografiye bağımlı hale geldiğini ortaya koyuyor. Gençler ortasında kumar, uyuşturucu ve oyun bağımlılığı başı çekiyor. Bayanlarda alkol bağımlılığı korkutucu sayılara ulaşmış durumda. Anlayacağınız, toplumun çabucak her bölümünde bağımlılıklar hayatımızı felç edecek noktaya gerçek tırmanıyor.
Burada iki tıp uğraş biçimi var biliyorsunuz. Birincisi “oluşan kabahatle mücadele”, ikincisi de “önleyici faaliyetler.”
Suçla çabada dünya ortalaması seviyesinde ilerliyoruz. Sokakta satılan uyuşturucunun yüzde 10-15’ini ele geçirmek üzere bir ortalamadan kelam ediyorum. Veya sanal kumarın yüzde 30’una pürüz olmak üzere, pornografinin deveranını elden geldiğince baskılamak üzere.
İşin bu kısmında dünyada çabucak hiçbir ülke başarılı olamıyor, Türkiye de pek başarılı sayılmaz.
“Önleyici faaliyetler” konusunda da pek bir gelişmemiz olduğunu söylemek sıkıntı. Türkiye’nin yüz akı kuruluşu Yeşilay, her tipten bağımlılıkla çaba ediyor etmesine ancak kaynakları sonsuz olmadığı için bir noktaya kadar sürdürebiliyor gayretini. Tekrar de Yeşilay’ı güçlendirebildiği kadar güçlendirmek devletin boynuna borç. AMATEM gibisi bağımlılıkla çaba merkezlerinin de çeşitli sıkıntıları var. En başta kâfi yatak sayısına ulaşabilmiş değil bu merkezler. Orada da eksikleri gidermek lazım gelir.
Gelelim işin ek yerine.
Aslına bakılırsa bu lanet bağımlılıklarla gayret ne cürümle gayret konseptiyle olur ne de ülkemizdeki üzere devlet takviyeli önleyici faaliyetlerle. Bu, bütünüyle sivil toplumun üstlenip yürütmesi gereken bir “topyekûn gayret alanı”dır ülkemiz için. Gel gör ki Türkiye’deki sivil toplum da ikiye bölünmüş durumdadır epeydir. Birinci kümede parasını pulunu Avrupa’dan alan ve kaygıları ortasında uyuşturucu, alkol vd bağımlılıklar olmayan fondaş STK’lar, ikinci kümede da iktidara yakın olmanın getirdiği imkânları yirmi yıldır çarçur eden yandaş STK’lar vardır. Evet, istisnalar kaideyi bozmaz, güçlendirir.
Oysa seküler-dindar ayrımından sıyrılıp her çeşitten bağımlılıkla çaba edecek çok sayıda istekli kuruluşa gereksinimimiz vardır Türkiye’de. Zira sokaklarımız, caddelerimiz, meskenlerimiz bağımlılarla doludur.
Ama bunu da konuşmayalım bence. Nasıl olsa konuşmamız gereken en kritik şeyleri asla konuşmadan yolumuza devam etmeyi çok seviyoruz toplum olarak.
