Bir Müslüman ve Türk olarak şahsen Silahlı Kuvvetlerimizin çabucak artık harekete geçmesini, Kudüs’ü fethetmesini, bayrağımızı Kudüs surlarına çekmesini çok ister, çok dileklerim lakin işler bu türlü yürümüyor.

Birincisi devletin de bunu benim kadar istemesi gerekiyor. İkincisi devletin bunu gerçekleştirecek güce sahip olması gerekiyor. Üçüncüsü ve en değerlisi milletin de bunu istemesi gerekiyor.

İşte benim idealist, romantik, maceracı hislerim bu türlü geliyor ve millet gerçeğine toslayıp tuz buz oluyor.

Gazze’de devam eden soykırımın birebir vakitte bir ulusal sorun olduğuna kuşku yok. Ancak tekrar de millet bir bütün olarak ortak hislerde buluşamayabilir. Hatta Gazze’den bile daha büyük, daha direkt tesir eden sıkıntılarda bile millet ortak bir his geliştirmeyebilir. İstiklal Savaşımızın şeffaf bir tarihi yazılabilse, orada bile milletin bütün olarak birebir fikirde olmadığı, onca kahraman ve kahramanlık destanı yanında “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” ya da “gelen ağam giden paşam” ya da “her koyun kendi bacağından asılır” hissinin da var olduğu, 110 bin kişilik ordunun en az 10 bin neferinin firar ettiği, İstanbul’da, İzmir’de işgal güçleriyle iş tutulduğu, iş adamlarının işgal gücü temsilcilerinin kuyruğunda ihale kovaladığı, bütün bunların zafer kutlamalarında herkesi ezip öne geçtiği, mesela Ali Kemal’in linç edilmese, benzerlerine bakınca, tahminen de Cumhuriyet Gazetesi’nin kurucusu ve sahibi olup en radikal Kemalist olacağı gerçekleriyle yüzleşebilirdik.

İsrail eserlerine ve soykırıma takviye veren markalara yönelik boykotta da bu türlü bir acı gerçeğe çarpıyoruz. Boykotu umursamayan ya da önemsemeyen değerli bir kitle var. Yalnızca İsrail sempatizanları, seküler vs. kesim değil, ismine ne derseniz deyin, muhafazakarlar, dindarlar içinde dahi boykotu bir sorun edinmeyenler var. Beş vakit namazını mescitte cemaatle kılıp, dükkanında boykotlu eserler satan, iftar sofrasında orucunu Coca Cola ile açan, abdestiyle McDonalds’tan, Burger King’ten, Starbucks’tan rahatça yiyip içenler var. Evet, acı gerçek bu.

Anne-babaların, çocukların, en yakın dostların uymadığı, önemsemediği bir boykota, ülkenin yarısının oyunu almış bir iktidarın büsbütün uymasını beklemek de hayal kırıklığından diğer bir şey doğurmaz. Çok daha fazlasını yapabilirdi iktidar; örneğin Rize’deki skandala daha sert önlem alabilirdi, İsrail’le ticareti savunan genel lider yardımcısını kenara çekebilirdi, diplomatik bağları sonlandırabilir, İsrail’le ticareti dedikoduya mahal vermeyecek biçimde kesebilirdi. Lakin dedik ya, bizim isteklerimizle, hassasiyet ölçümüzle iktidarın istikameti her vakit tamı tamına örtüşmeyebilir.

Büyük Filistin sorununu ve Gazze soykırımını alıp, getirip, küçültüp, daraltıp siyasi muhalefetin gerecine dönüştürmek Filistin’e de, Gazze’ye de yarar sağlamaz, sağlamıyor.

Örneğin, Almanya’nın kucağına oturmuş, Almanya ismine Türkiye’ye operasyon çektiği çok açık olan, Gazze soykırımına açıktan silah ve finans dayanağı sağlayan Almanya’ya karşı tek cümle kuramayan, hatta protesto edilen Kathrin gemisinin Almanya’ya ilişkin olmadığını canhıraş savunup ülkesini aklamaya çalışan, toplumsal medya hesabında kendisini “gbt birey” olarak tanıtan, yani cinsi sapkınlığıyla “onur” duyan, münasebetiyle ahlaksız, prensipsiz, güvenilmez birinin, yani Metin Cihan’ın başını çektiği kampanyanın bir Gazze ya da Filistin hassaslığı içerdiği söylenebilir mi?

Nasıl ortaya çıktıkları, nereden beslendikleri meçhul bir kadro kümelerin sıkıntıyı yalnızca siyasete, yalnızca iktidara indirgemeleri samimi aksiyonlar olarak kıymetlendirilebilir mi?

Yanlış anlaşılmasın: Bu bir iktidarı aklama, savunma yazısı değil; bütün hakikat bilgileri tek tek değerlendirdiğimizden, kimin nerede durduğunu not ettiğimizden, bütün o protestoları, itirazları, tenkitleri canı gönülden desteklediğimizden kimsenin kuşkusu olmasın.

Ancak sıkıntıyı salt iç siyasete ve iktidar tenkidine indirgeyenler “siz bir bardak Starbucks kahveyi protesto ederken bakın birileri deveyi hamuduyla götürüyor” hissini besleyerek boykotu kırmaya, kırgınlık, yılgınlık, ümitsizlik oluşturmaya taban hazırlıyorlar. Haydi Metin Cihan bunu kasıtlı yapıyor da, samimi Müslümanlar bunun farkındalar mı sanki?

Boykota katılanların az olduğunu evvel bir kabul edelim. Fakat yeniden de bu boykot, Türkiye’de ve dünyada bugüne kadar yapılanlar ortasında en geniş iştirakli boykot. Daha hoş tarafı da şu: Bu boykot, şuurun artmasına neden oldu; çocukların dahi marketlerde boykot eseri sorguladığına şahit oluyoruz. Azız lakin dünden çokuz; görülüyor ki yarın daha çok olacağız. Üstelik boykot da epey tesirli oluyor.

Kim ne yaparsa yapsın, ne derse desin, oburunu umursamadan, İsrail eserlerine ve soykırımı destekleyen markalara boykota yıkılmadan, yorulmadan, bıkmadan, usanmadan devam! Bedduamız çok açık: Kim ki yağmurlu havada İsrail’e bir bardak su veriyorsa, eli kurusun, lisanı kurusun!