Son periyotta İstanbul Büyükşehir Belediyesi’yle ilgili tartışmalarda ortaya çıkan tablo, hususun tüzel boyutundan çok politik olan tarafına ait bir çerçeve üzerinden yürüyor. Bir yanda kategorik bir reddiye ile tüzel çerçeveyi dikkate almayan muhalif bir tavır başka yanda ise siyasetin hukuka müdahale ederek sivil bir darbe yaptığına ait ithamların muhatabı olan iktidar.

Henüz birinci evresinde olduğumuz bu süreçte CHP’nin konumu, toplumsal muhalefetin derinleşerek sokağa tahvil edildiği bir atmosfer ve bu atmosferin tetikleyeceği bir siyasal istikrarsızlık üretmek. Çabucak sonrasında erken seçim ya da teknik sözüyle seçimlerin yenilenmesi talebinin lisana getirildiği bu kademede, öğrenciler başta olmak üzere geniş kitlelerin eklemlenmesiyle toplumsal muhalefetin sürdürülebilmesi ve sonuç alınması beklenmektedir. Bir parti durumu olarak ortaya çıkan bu perspektifin idealize ettiği sonuçlara ulaşması hiç kuşkusuz iktidarın ve ona takviye veren kitlelerin nasıl hal alacağıyla da yakından bağlantılı olacaktır.

Fakat tüm bu gerçekliğe karşın sokakta ısrar eden ve boykot ile toplumsal çatışmayı derinleştirecek adımlar atan parti idaresi, mevcut konumunu revize etmekten uzak bir manzara sergiliyor. Kimi kurum ve firmaların işaret edilerek linçlenmesi, haksız bir rekabet ortamını beraberinde getirdiği üzere sosyolojik bölünmeyi de tetikleyebilir.

Tam bu basamakta toplumsal medya platformlarına yansıyan ötekileştirici lisan, siyasal alanın dışına çıkarak dini/kültürel alana sirayet etmekte ve dindar muhafazakar kitleye yönelik açık bir nefrete dönüşmektedir. Bu esnada kısmen gecikse de mevzunun siyasal alandaki muhatabı olan aktörler devreye girmekte ve politik açıdan kendi kitlesini konsolide edecek adımlar atmaktadır. Erdoğan liderliğinin kendi kitlesini konsolide etme hüneri ve bu bahisteki tarihî pratikleri dikkate alındığında, sürecin tek boyutlu ilerlemeyeceği açık biçimde görülmektedir.

Bu noktada süreci, mağduriyet söylemi üzerinden ele almak suretiyle İmamoğlu ile Erdoğan ortasında bir benzerlik kurma söylemi dikkat çekmektedir. CHP seçkinlerine nazaran İmamoğlu da tıpkı Erdoğan üzere iktidara giden süreçte bir siyasal mühendislikle oyun dışı bırakılmak istenmektedir. Bu telaffuzun ana kurgusu ise bir müddet sonra İmamoğlu’nun bu denklemde oyun değiştirici bir rol oynayacağı ve iktidara yürüyeceğidir.

Fakat bu kurgunun gerçekleşebilmesinin şartları yalnızca CHP seçkinleri ve seçmenin bir kısmının değil daha geniş kitleler ve bilhassa gri alandaki seçmenlerin de ikna edilmesi ile mümkün olacaktır. Tam da bu evrede, mümtaz bir siyasal liderlik örneği olan Erdoğan’ın kendi kitlesini konsolide etme ve gri alandaki seçmenlere seslenme stratejisi ortaya çıkacak ve seçimlere kadar bu süreç devam edecektir.

Buradaki temel problem, Erdoğan ve İmamoğlu ortasında kurulan benzerliğin somut göstergelere dayanmıyor oluşudur. Nihayetinde Erdoğan, uzun yıllardır sürdürdüğü iktidarını somut bir çabanın yapıtı olarak tahkim etmiş ve geniş kitlelerle bağını bu çaba üzerinden kurmuştur. Farklı toplumsal kısımların taleplerini siyasete aktarmanın yanı sıra bürokratik vesayetle girdiği gayret, onu Türk siyasetindeki öbür önderlerden ayrıştırmıştır.

Erdoğan’ın iç siyasete temas eden kazanımlarının yanı sıra dış siyaset ve savunma sanayii alanlarında takip ettiği stratejik otonomi siyaseti da değerli ölçüde sonuç vermiş ve Türkiye vakit zaman oyun bozucu vakit zaman da oyun kurucu bir ülke olarak olumlu ayrışmıştır. Son Asya seyahatinde ortaya çıkan Türkiye algısının yanı sıra Avrupa’nın güvenlik mimarisinin yine değerlendirildiği şu evrede Türkiye’yi ikna etmeye dönük davetlerin bu derecede güçlü olması, Erdoğan liderliğinden bağımsız olarak bedellendirilemez.