Bizim kuşak bu utançla yaşamaya alışık zaten
“Utanç” evet. Bunu öbür türlü tanımlayabilmenin imkânı yok. İki yıla yakın bir müddettir Siyonist terör örgütü İsrail’in soykırımını “sadece seyrederek” devam ediyoruz hayatımıza ve evet, bunun tam ismi utanç. Lakin alışığız biz utançla yaşamaya.
Yine de bütün tahlillerin, bütün amaların, bütün fakatların kıyısında durup tekrar tekrar hatırlatmalıyız bu utancı kendimize. Zira 2025 yılının dünyasında, tüm dünya oturmuş soykırımı seyrediyoruz.
Bir şey olmasını umut etmekten bile vazgeçmek üzereyiz. Dahasını da söyleyeyim. Bir şey olmaması utancımızı derinleştirmiyor bile artık. Kanıksanmış, öğrenilmiş, kuşatılmış bir çaresizlikle Siyonist köpeklerin soykırımını izliyoruz.
Dahasını da söyleyeyim. Ben bunu böylelikle yazınca “O vakit siz önden buyurun. Gidin de Gazzeli kardeşleriniz için bir şey yapın” diyen alçaklarla da birlikte yaşıyoruz.
Önden buyurdu beşerler. Mavi Marmara bir “önden buyurma” işiydi. Madleen bir “önden buyurma” seyahati idi. 12 Haziran’daki Rafah yürüyüşü bir önden buyurma yürüyüşü olacak. Mavi Marmara’yı vurdu, Madleen’i durdurdu terörist İsrail. Olasıdır ki Rafah yürüyüşüne de bin türlü mahzur çıkaracak. Ve başta İslâm ülkeleri dediğimiz kağıttan kaplanlar olmak üzere bütün dünya “Şu iş bir an evvel bitse de bu yükten kurtulsak” demekten diğer bir şey demeyecekler.
Utanç, tam olarak bizimle kalmaya, bizimle yaşamaya devam edecek.
Bir emperyalist vesayet savaşı olan İran-Irak savaşında, Sırpların kasaplaştığı Bosna savaşında, ABD’nin Irak işgalinde, Suriye iç savaşında, Doğu Türkistan zulmünde, Hizbullah’ın ve İsrail’in sırasıyla Lübnan’ı kan gölüne çevirmesinde, Yemen’de, Libya’da, Afganistan’da… Bizim nesil utançla yaşamaya alışık bir nesildir.
Çoğumuz homur homur homurdanırız, kimilerimiz bazı inisiyatifler almaya, kimi aksiyonlar yapmaya eforlar, kimilerimiz yardım organize eder, çok az bazımız masraf üzerine düşeni yaparak savaşır, çok çok az kimilerimize şehadet nasip olur ancak işte o kadar. Üstelik bunlar da “az işler” değildir fakat ne dediğimi anlatmama sanırım gerek yok. Dünyanın en yardımsız, en sahipsiz, en kimsesiz topluluğunun mazlum Müslümanlar olduğunu bilmenin utancından kelam ettiğim çok açık değil mi?
Herhangi bir İslâm ülkesinin, rastgele bir gavur memleketin mazlum durumdaki Müslümanlara sahiden yardım ettiğini görmemenin utancıyla yaşayıp gideriz. Umudumuzu 12 gence, yapılacak bir yürüyüşe bağlayacak kadar aciz durumda hissederiz kendimizi. Yok, o 12 genç ve o yürüyüş umut doludur. Ben diğer bir şey anlatmaya çalışıyorum.
Haksızlık etmemiş olmak için Suriye’de süregiden savaşın son beş yılında, Libya’da ve Karabağ sıkıntısında Türkiye’nin, Bosna savaşının akabinde Suudi Arabistan ve İran’ın aldığı inisiyatifleri paranteze almak bu utancı ortadan kaldırır mı? Elbette hayır.
“Keşke” diye başlayan cümlelerimiz vardır çocukluğumdan beri kulağımda. “Keşke Müslümanlar birlik olsa”, “Keşke Suud, İran, Türkiye, Mısır kendine gelse”, “Keşke coğrafyamızdaki şu emperyalist gölge kalksa”, “Keşke ortak para ünitesine, ortak pazara, ortak orduya geçebilsek.”
Tüm bu keşkeler aslında duyduğumuz utancı süreksiz olarak bastırma eforumuzun bir yan tesiridir nazarımda. Hakikaten, sahiden, asılda hiçbir şey olmadığını görerek yaşlanmanın utancını bastırmaya çabalamadan yaşamaya devam etmenin bir yolu yok zira bizim jenerasyon açısından.
“Muhtemel bir gelecekteki hoş günler” için nefes alıp vermenin konforuyla sarhoş ediyoruz kendimizi. Hepsi budur. Ferdî olarak üzerimize düşeni yapmaya çabalamak dışında bir şey, neredeyse hiçbir şey olmayacağını bilmenin derin utancını yaşayarak yaşlanıyoruz.
Gelelim problemin ek yerine. Bizden sonraki jenerasyonların daha özgüvenli, daha mücadeleci, daha organize olabilen nesiller olduğunu yazıp çiziyor uzmanlar. Gazze soykırımında o nesillerin nitekim bizim sümüklü hallerimizden çok daha fazlasını yapmaya çabaladıklarını ve yaptıklarını gördük. Terörist İsrail ve yandaşları, Madleen’i ve bu jenerasyonların aldığı başka inisiyatifleri tam da bunun için durdurmak zorunda hissediyor kendini. Bu özgüven nüvesini büyümeden durdurmak onlar için çok büyük bir hayatiyet arz ediyor.
Gazze soykırımı, dünya için bir milat olacaksa bunu “öğrenilmiş çaresizliği kanıksamış” bizim jenerasyon değil, gencecik beşerler başaracak. İsrail’in fark ettiği gerçek budur. Köşeye sıkışabileceği yer de budur.
Türkiye dahil rastgele bir İslâm ülkesinden değil, bu “Artık utançla yaşamamız gerekmez” diyen insanlardan umudumuz vardır. Bilmem sıkıntımı anlatabildim mi?
