Herkesin yapacak o kadar çok şeyi var ki, artık pek birçoklarını neden yapmak istediğini bile hatırlamıyor. Çoğumuz yapmak zorunda olduğumuz şeylerin telaşıyla oraya buraya koşuştururken, yapmak istediklerimizi yapamıyor olmanın hayal kırıklıklarını da bir yük olarak sırtımızda taşıyoruz.

“Bugün de bir evvelki günle tıpatıp birebir, güya hayatımda hiçbir şey değişmiyor!” dedi mutsuz olan. “Belki bugünkü senle dünkü sen birbirinin tıpatıp tıpkı olduğu içindir bu!” dedi buna karşılık başkasından daha umutlu olan.

Gündelik hayatın zorunlulukları olduğuna inandığımız şeyleri yapmak nitekim mecburî mu bizim için? Yapmayı istediğimiz şeyleri yapabilsek bu tatmin edecek mi bizi? Yoksa bunlardan sıkılıp yeni bir ‘yapmak istediğimiz şeyler listesi’ mi edineceğiz kısa vakitte?

“Ne yapılması gerektiğine dair bilgimiz ile ne yapabileceğimize dair hissettiklerimiz ortasındaki uçurumda yaşıyoruz” diyor ‘Çalınan Dikkat’ isimli kitabında Johann Hari.

Yaşadığımız her anı ya gelecek daha âlâ diğer bir anı bekleyerek ya bir türlü gelmeyen tozpembe geleceğin hayal kırıklıklarıyla geçiriyor ya da bir an evvel atlayıp geçilmesi gereken bir mani olarak görüyor, bu türlü yaşıyoruz. Hiçbir vakit yaşadığımız anın insanı olmuyor, olamıyoruz. Bunu içimize sindiremiyor, içinde olduğumuz gerçek hayata istek gösteremiyoruz. Kendimizi daima diğer ve çok daha parlak vakitlere saklıyor, yakıştırıyoruz. Aklı daima diğer bir vakitte olanın içinde varlık bulabileceği, içine girebileceği, nefes alabileceği ve bir şeylerin tadına, farkına, ayırdına ve şuuruna varabileceği bir hayatı olmuyor doğal olarak.

‘Huzursuzluğun Kitabı’nda insanları huzursuz eden boş şeylere vurgu yapıyor Fernando Pessoa: “En fazla ıstırap veren hisler, en can yakan heyecanlar, tıpkı vakitte en saçma olanlardır; imkansız şeylere karşı, sadece imkansızlığın yarattığı istek, hiç var olmamış olana duyulan hasret, geçmişte olabilecek olana duyulan dilek, farklı olmamanın acısı, dünyanın var olduğunu görmenin verdiği tatminsizlik duygusu…”

Plak takılmadığı sürece hiçbir müzik yalnızca tekerrürden ibaret olmaz.

Değişmek için yarım adım bile atmaya yürek gösteremeyenler, bütün günlerini hayatta hiçbir şeyin değişmediğini kahrolarak birbirlerine tekrar etmekle geçiriyor.

Hayatta her an yeni bir oluş, yeni bir yaratılış var. Her an sonsuz sayıda şey değişiyor dünyada. Bizler bizi memnun kılacak anların her vakit yaşadığımız anın dışında olduğuna kendimizi inandırdığımız için bu sonsuz değişimin farkında olamıyoruz. Farkında olamadığımız için bir modülü da olamıyoruz. Akan şeylerle birlikte akamıyoruz. Hiçbir şeyin değişmediğine kendimizi o kadar inandırmışız ki, bu artık bizim için bir sabit fikir… Değişen şeylerle birlikte değişemememizin, o canlandırıcı hareketi yakalayamıyor olmamızın sebebi de bu! Hayatın alışılmış seyrine kendimizi bırakabilsek, kendi öykümüze istek gösterebilsek hayatın ne kadar inanılmaz, ne kadar heyecan verici, ne kadar hayrete düşürücü bir kurgu ile, sonsuz ihtimalli bir ilahi akışla seyrettiğini farkedebileceğiz. Hayatın her anı, farkında olabilenler için mucizevî bir deneyim aslında. Buna inanmadığımız için, daima öbür yerlere baktığımız için biz bu idrake varamıyoruz yalnızca.

“Hayatımız boyunca bir şeyleri kaçıracağız telaşıyla yoruyoruz kendimizi” dedi beyaz saçlı adam, “sonunda anlıyoruz ki kaçırdığımız tek şey kendi hayatımız aslında!”