Sanırım 2011 yılının Ocak ayıydı. Her zamanki üzere uçak biletlerimizi Gaziantep’e almış, Türkmen taksici Abdülkadir abiyi Antep’e çağırmıştık. Âdetimiz öyleydi. Antep’e gidiyor, Azez kapı üzerinden Halep’e geçiyorduk. O sefer de o denli yaptık. Abdülkadir abi, Azez’le Halep ortasındaki 50-60 kilometrelik yolda seyrederken dedi ki: “İsmail abi, biliyor musun, bu yolda inşaat halinde olan her bir binayı Türk firmaları inşa ediyor. Nerede bir tuğla görüyorsan orada bir Türk firması çalışıyor demektir. Hele Halep’te kaleden alışveriş merkezine, iş merkezlerinden türbe onarımlarına kadar bu daima bu türlü.” “Biliyorum” abi deyip gülümsemiş, hatta “inşallah binaların estetik işlerini bizim Laz müteahhitlere bırakmıyorsunuzdur” diyerek espriyle karışık durum tespiti yapmıştım.

On üç yıl evvel yaptığım o seyahat, Suriye’ye yaptığım son seyahat olmuştu. Halep, İdlib ve Şam’a gitmiş, hem bir belgesel çekmiş hem de özellikle Şam’da Türkiye-Suriye ortak üretimi olarak bir dizi sinema çekimi için bir üretimci görüşmesiyle yeniden ortak bir müzik projesinin toplantılarını yapmıştık takım arkadaşlarımla birlikte. Bu seyahatimizin akabinde şubattan itibaren ülke içindeki protestolar çok artmış, marta gelindiğinde de Esed, halkını öldürmeye başlamıştı.

Açık konuşmam gerekirse Suriye’deki iç savaşın başlangıcının İsrail-ABD-BAAS ortak imali olduğunu ve direkt Türkiye-Suriye yakınlaşmasını maksat alan bir ajandayla çıkarıldığını düşündüm daima. Esed ile Erdoğan’ın el ele bu şiddet ortamını kısa müddette bastıracağını da hesap ettim. Ne yazık ki o denli olmadı. Esed, BAAS bürokrasisine teslim olup Rusya-İran aksının adamı haline geldi. Gerisi malumunuz. 14 yıla yakındır 500 bin civarında insan öldü Suriye iç savaşında. Özellikle İran, akıl almaz bir zalimlikle binlerce günahsızın canını aldı bu hoş ülkede.

Şimdi geldiğimiz noktada, İsrail’i çok derecede rahatsız eden ve tesir alanını neredeyse Golan Doruklarına kadar geri çektiren Suriye-Türkiye yakınlaşmasından değil, İsrail’in Türkiye sonunun sıfır noktasında askeri varlık gösterebilecek bir düzenek kurmuş olduğundan kelam ediyoruz ne yazık ki. Fakat dış siyaset nizamı böyledir. Kurduğun oyun tutabilir de, tutmayabilir de günün sonunda. Oyun kurmayı aklının ucundan bile geçirmemek ise yalnızca bir zavallılık biçimidir.

Nereden aklıma geldi pekala bunlar? İki haberden. Birincisi gazetemizin dünkü “Türkiye’ye Musul daveti: Musul’u birlikte inşa edelim” manşetinden. İkincisi de geçen hafta Albayrak Grubu’nu ziyaret eden Özbekistan Dijital Teknolojiler Bakanı Sherzod Shermatov’un “tüm Türk startupları Özbekistan’a gelip işlerini büyütebilir. Bilişimde 5 milyar dolar ihracat gayemiz var ve bunu Türkiye ile yapmak istiyoruz” cümlelerinden.

Bu, burada bir dursun.

Türkiye’nin sahip olduğu haritadan çok daha fazla olmak üzere dünyada kapladığı yer ve dünyaya önerdiği “yeni mana küresi” problemlerini içerdeki hayhuy ortasında neredeyse ıskalıyoruz. Üstelik içerideki hayhuyun asli nedenlerinden biri de tam olarak bu. Bizim, Türkiye’nin manasını ıskalamamız isteniyor. Yalnızca içeride kalan, Kamalizm’in sığ ötesi “yurtta sulh cihanda sulh” yaklaşımını yani “aman ağzımızın tadı bozulmasın Ali İstek bey” yavesini satın alan, değil Amerika’nın, Rusya’nın falan, Madagaskar’ın bile Türkiye’den büyük ve değerli bir ülke olduğunu düşünmemizi isteyen bir sersemlik geliştirmemiz bekleniyor. Bu sersemliğe direkt bir çaresizlik hissi eşlik etsin isteniyor. Halbuki çaresizlik hissi Türkiye’nin bitmesinden ayrıca bir sonuç doğurmaz, doğuramaz.

Bugün Musul’da, Özbekistan’da, Azerbaycan’da, Libya’da, Somali’de, Pakistan’da, Afrika’nın neredeyse her bir ülkesinde, bütün Orta Asya coğrafyasında, Balkanlar’da, hatta Güney Amerika’da “var ve masada” bir Türkiye ortaya çıkmış durumda. Bunun besbelli tesirlerini yıllardır görüyoruz. Hiçbir emperyalist gücün “Türkiye’yi hesaba katmadan” adım atamayacağı bir yere gerçek gidiyor ülkemiz. Tesir alanımız, kimsenin varsayım edemeyeceği kadar derinleşiyor.

Boş verin siz Almanya’nın kucağında eskortluk yapan tesir casuslarının, İngiltere ya da ABD ismine racon kesen soysuzların anlattığı “yok abi yok, bizden bir şey olmaz” palavralarını. Bizden daima “bir şey” olmuş ve olmaya da devam ediyor. Türkiye, içindeki ve etrafındaki olanca aksiliğe, olanca zorluğa karşın tezini ortaya koymaktan hala hiçbir biçimde çekinmiyor. Bu tezin bedelini ödemeye de, rahmetini görmeye de devam ediyor üstelik.

Bugün Irak’ta, Özbekistan’da ele geçirilen fırsatlar yarın birileri tarafından elimizden alınmaya çalışılabilir mi? Evet ve elbette. Hem bunun olması için uğraşıp hem de “biz demiştik” diyerek el ovuşturacaklara karşın Türkiye, eline geçen her fırsatı, hatta fırsat kırıntısını değerlendirmeye çalışarak bir şey deniyor daima. Hiç denemeyen, denemenin kendisinden bile tiksinen Kamalistler’e bunu anlatmak güç elbette fakat hiç olmazsa biz, yani “Türkiye, Türkiye’den büyüktür” cümlesini itikat haline getiren beşerler bu çizgiden hiç çıkmayalım. Tarihin bu momentinde ülkemizin yanında durmamanın bedeli ağır, çok ağır olur zira.

“Trump’ın bir küresi varsa Türkiye’nin de bir küresi var” demekten de korkmayalım, bu yazının aslında en çok İsrail ile ilgili bir yazı olduğu gerçeğini de lütfen ıskalamayalım.