Bir sonraki Teknofest Şam’da yapılamaz mı? Tarih, coğrafya bizi şah damarınızdan yakaladı. Kıbrıs, Şam, Gazze, Beyrut: Yakın olan İsrail değil, biziz. Yüzyıllar dayanamadı, İsrail mi dayanacak?

Savaş neslini barış jenerasyonuna çevirmenin, coğrafyanın “kanlı tarihi”ne nokta koymanın, soykırım ve kitlesel kıyımlar için kurban seçilen ülkelerimizi ortak güvenlik havzasına dönüştürmenin bütün yükü Türkiye’nin omuzlarında. Tarihin bütün yükü bizim zihinlerimizde.

Bunu yapabilecek öteki hiçbir ülke yok. Türkiye’nin siyasi genetiği önümüze bu zorluğu tekrar çıkardı. Bundan kaçacak hiçbir yol yok. Tarihin hiçbir devrinde kaçmadık, yeniden kaçmayacağız.

Bizler barış, onur, haysiyet, refah ve özgürlük alanlarını inşa etmek için sefere çıktık. Coğrafyayı güce dönüştürmek için sefere çıktık. Buna yönelik her hareketi, her kelamı, her berbatlığı büyük bir öfkeyle karşılarız.

Çünkü bu öfkenin içinde Birinci Dünya Savaşı’nın, Çanakkale’nin, Kudüs işgalinin, Yemen’in, Anadolu işgallerinin bütün acıları ve öfkesi var. Büyük sürgünlerin, büyük imha harekatlarının acısı ve öfkesi var.

Bugünün çıkarı için, bugünün konforu için bu öfkeyi, bu acıyı unutanlardan olmayacağız. O riyakarlardan, o karaktersizlerden olmayacağız. Gerekirse coğrafyayı bir silah üzere kullanacak, haritayı bir kurşuna dönüştürecek, aklımızı ortaya koyduğumuz kadar yüreğimizi de ortaya koyacağız.

Kınamalara aldırmadan, modacıların modasına uymadan, belirli ajandalara sıkışmadan, eğilip bükülmeden, inancı kadar duruşuyla da bu savaşı verenler bugünlerin kahramanları olur.

Bize emanet edilen makamların, sahip olduğumuz zenginliklerin, göze girme telaşlarımızın çok ötesinde, kendimizi bile unutturacak bir hayalin, bir maksadın erleri olacağız. Bir ömür ne ki; ülkeler, milletler, kuşaklar feda edildi bu yolda.

Gazze’de bir soykırım yaşadık. Bitmedi, devam ediyor. Açlık silahı ile yüz binler mevtin eşiğine getirildi ve biz sabrediyoruz.

Bebekler, çocuklar, bayanlar, onurlu adamlar bütün bir dünya sistemine karşı yokluk içinde, kimsesizlik içinde, insanlık tarihinin en yakışıksız, en aşağılık zorluklarına direniyor. Büyük sabır onların, biz yapamadıklarımızın altında eziliyoruz.

Gazze biziz. Kalbimiz kadar, şah damarımız kadar yakın. Bunu anladığımızda işte coğrafya da tarih de biz oluyoruz. Bu “Müslüman Soykırımı”na öfke duymayanların büyük tarih yürüyüşünde hiçbir katkısı olmayacaktır.

Önceki gün Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti, Teknofest seyahatine davetliydim.

Orada, yeni yapılan KKTC hükümet Külliyesi’nden etrafa bakarken; yalnızca Gazze’nin değil, Suriye’nin ne kadar yakın olduğunu, Beyrut’un ne kadar yakın olduğunu, İsrail’in ne kadar yakın olduğunu düşündüm.

“Bu bina KKTC için değil, Kıbrıs’ın tamamı için bile büyük ve süper. Bu bina, bugünün değil yarının hesabı niçin olmasın” diye mırıldandım.

İsrail Lübnan’ın Türkiye hudutlarını bombalarken, Şam’da Cumhurbaşkanlığı Sarayı bahçesini bombalarken, herkes İsrail’in o bölgelere yakın olmasını konuşuyor.

Oysa yakın olan biziz. Bir karış toprak barçasının, birkaç deniz mili ötesinin yakınlığı değil yalnızca. Şam’ın da Beyrut’un da Gazze’nin de bizim modülümüz olduğunu düşündüm.

Ve KKTC’nin bizim için ne söz ettiğini düşündüm. “Türkiye defol” diyenler ne kadar yabancıysa Kıbrıs o kadar bizim vatan kesimimiz. Kıbrıs da Adalar da vatanımızın tamamlayıcısı. Lakin Kıbrıs ayrıyeten bir savunma sınırımız, uçak gemimiz.

Gazze ile Şam ile Beyrut ile tek bir coğrafya. Hafızalarımızı tazeleyelim, haritalara tekrar bakalım. Kendi zihin haritamıza, gönül haritamıza, güvenlik haritamıza, gelecek haritamıza da bakalım. Bugünkü hiçbir tartışma, hiçbir siyasi ajanda, hiçbir “önleyici komplo” bizi bu fikirden alıkoyamaz. Hiçbir ucuz cümle bunu tanımlamaz, hiçbir riyakarlık bu gerçeği örtemez, unutturamaz.

Teknofest’in KKTC’de olmasının bir manası vardı. Savunma alanında mucizelere imza atanların orada olmasının bir manası vardı. Savaş uçaklarının, SİHA’ların KKTC semalarında olmasının bir manası vardı.

Türkiye’nin Suriye hava alanında İsrail uçakları ile karşı karşıya gelmesinin, Gazze’yi bu kadar sahiplenmesinin, Lübnan’ı neden savunmak istediğinin sebebi neyse KKTC’deki meydan okumanın manası odur. Burada bile bir coğrafya, bir tarih, bir gelecek planlaması, bir hazırlık vardır.

Ve gördüm ki, Türkiye İsrail’den gelebilecek her türlü anormalliğe hazırdır. Her türlü “oldubitti”ye hazırdır. Bu yolda ne yapılması gerekiyorsa yapılacağı fikrindedir.

Bu sabır testi bölgesel infiallere neden olabilir ve bu türlü giderse olacak. Artık o vakit bu fırtına kimleri önüne katıp silip süpürür göreceğiz.

Bu o denli bir güç ki, zihinlerimizde ve kalplerimizdeki coğrafya o denli canlı ki, kardeşlik ve paydaşlıklar o kadar güçlü ki, buna yüzyıllar dayanamadı. İsrail mi dayanacak?

19. ve 20. yüzyıl boyunca hafızalarımız silindi, ülkelerimiz imha edildi fakat bu genetik yok edilemedi. İki yüz yıldır yaşadıklarımız dünya tarihinin çok kıymetli travmalarını içerirken, yok edemedikleri bu duyguyu, kanıyı, aklı ve hayali İsrail mi sıfırlayacak?

Mümkün değil. Mümkün olmayacağını yakın gelecekte herkes görecek. Tarihi büyük oyuncular muharrir. Coğrafyayı büyük oyuncular kurar. Biz, dondurduğumuz tarih parantezini çoktan kapattık. Bunu içeridekiler de İsrail de görecek. Siyasi tarihi boyunca en büyüklerle çabaya ayarlı bu güç akışını algılamakta zorlananlar 21. yüzyılı kaybedecek.

Teknofest’in KKTC’de yapılması, zihnimizdeki haritanın bir göstergesiydi. Güç inşasının ve sembollerinin bir ilanıydı. Öyleyse bir sonraki Teknofest’i Şam’da yapmalıyız. Ya da Beyrut’ta yapmalıyız.

Harita bu türlü inşa edilir. Coğrafya bu türlü savunulur. Türkiye bu türlü bir ülkedir. Herkese kabul ettirin. Bir düşünelim. Neden olasın!