Mirac kandili gününde MTO İdare takımımızdan keder ve dava kardeşim Muharrem Kartancı hocamızla, eşi Ümmühan Hanım ve 12 yaşındaki (ilk bakışta sessiz lakin yakından bakıldığında kabına sığmaz) oğlu Efe ve MTO’muzun demirbaşlarından idare grubumuzdan Büşra Baysal Uçur kardeşimle Bursa yollarına düştük…

Amacımız, Miraç Gecesi’ni Bursa’da, Bursa’daki MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) talebesi kardeşlerimizle birlikte geçirmek; mâsivâ’dan mâverâ’ya açılan kapıları manen açabileceğini umduğumuz bu mübarek gecede Bursa’nın ulvî manevî atmosferinde, maneviyatı yüksek mabed ve yerlerinde o lezzetli ve nefis manevî havayı iliklerimize, hücrelerimize kadar teneffüs etmek…

İnanılmaz bir gece oldu. Numaniye Dergâhı’nda talebelerimizle uzun soluklu sohbet imkânı bulacak bir atmosfer oluşmasa da, yüz yüze, göz göze ayaküstü hâlleştik, tebrikleştik bu formda de olsa en azından. Ve şöyle bir karar aldık: Bütün kentlerde mübarek gecelerde selâtin mescitlerinde toplanacağız bundan bu türlü, tıpkı derûnî ve ulvî havayı teneffüs edebilmek, tıpkı ruh ve kardeşlik iklimini kalpten kalbe, yürekten yüreğe hicret ettirmek, iletmek ve yaşamak için.

Bugün ve yarın Bursa’ya yaptığımız bu manevî seyahatin öyküsünü bize bedelli eşi Nalan Hanım ve çocukları Sümeyye, İrem, Hatice ile hoş bir mesken sahipliği yapan Bursa temsilcimiz Nuri Gür Bey kardeşimiz yazdı. Lezzetle ve zevkle okuyacağınız iki yazı çıktı. Bugün ve pazar günkü sütunumu bu hoş seyahate ayırdım. Zevkle, tadarak ve yaşayarak okumanız dileğiyle…

Bursa’nın soğuk lakin huzurlu bir sabahında, içimize düşen heyecanla güne başladık…

Şehir, güya uzun vakittir beklediği bir buluşmaya hazırlanıyor üzereydi.

Kış güneşi, Uludağ’ın doruğundan kente süzülürken, vaktin telaşı ve dostlarla kavuşma hasreti iç içe geçmişti.

Yusuf Hocamız, Muharrem abi, eşi Ümmühan abla, oğlu Efe ve hocamızın kıymetli asistanı Büşra Baysal Uçur Hanımefendi İstanbul’un gürültüsünden Bursa’nın dinginliğine gerçek yola çıkacaktı.

Telefon konuşmalarında geçen hasret dolu sözler, bize yıllar üzere gelen günlerin birikimini, dostluğun dayanılmaz çekimini gözler önüne seriyordu. “Siz gelin, biz gelelim” derken, karar Bursa’da verilmişti.

Bu kent, tarihiyle, maneviyatıyla, dostları bir ortaya getirmek için biçilmiş kaftandı.

Ancak pazar sabahı Yusuf Hocamız’ın, Yeni Şafak gazetesinin kuruluş yıldönümü vesilesiyle katılması gereken bir programa dair haberi içimizde hafif bir burukluk yaratmıştı. Lakin tekrar de umutluyduk.

Saat 12.00 olmadan Yusuf Hoca’nın ismi telefon ekranımda belirdiğinde, içimde çiçekler açtı.

Hızla planları gözden geçirdik.

Hem bir kardeşimizin nişanına yetişebilecek, hem de konutumuza geçip dost sohbetleriyle hasret giderebilecektik. Yusuf Hoca, iki hafta evvel Muhammed Yasin kardeşimiz ve pahalı eşinin nikâhkarına katılmış, orada Tuğba Öztürk kardeşimizin bugünkü nişanında nişan yüzüğünü takmaya kelam vermişti. Tuğba kardeş, hocadan “elbette kardeşim, gelirim” kelamını duyunca havalara uçmuştu sevincinden. Yusuf Hoca kelam verdiği vakit kelamını kesinlikle yerine getirirdi. Kurucularından olduğu Yeni Şafak toplantısı bile onu verdiği kelamı yerine getirmekten alıkoymaya yetmedi.

Böylece bir buluşma, bir vedalaşma, iç içe geçerek öykümüzün birinci adımlarını atmaya başlamıştı. Yolları, yüzleri ve sohbetleri anlamlandıracak derin bir kıssa yazılmak üzereydi.

Saat 14.30 sularında Muharrem ağabeyle kucaklaştığımızda güya yılların hasreti, bir anda yorgun düşmüş üzere omuzlarımızdan indi.

İnsan, dostlarına sarıldığında diğer bir huzurla dolar. Hele bir de bu buluşma, anılarla ve paylaşımlarla süslenmişse…

Nişan merasimi, sırf bir kardeşimizin mutluluğuna tanıklık değil, tıpkı vakitte Yusuf Hocamızın sevinçli ve hikmet dolu kelamlarıyla apayrı bir mana kazandı.

Nişan yüzüklerinin kurdelesi kesilirken, Hoca’nın o esprili “makas kesmiyor” ananesine takviyesi salonda bir kahkaha yankısı oluşturdu.

Oradaki herkes, bir gelenek modülünü tekrar yaşamanın tatlı anısını kalplerine yazıyordu.

Nişandan sonra rotamız belirliydi: Konutumuz.

Ancak küçük bir aksilik çıktı; Hoca’nın gözünde bir rahatsızlık vardı. Ben, Büşra Baysal ve Muharrem abinin oğlu Efe, nöbetçi eczane bulmak için başka bir otomobille yola çıktık. Bu sırada bedelli eşim Nalan Hanım, Ümmühan abla, Muharrem abi ve Yusuf Hoca konutumuza hakikat ilerliyordu. İlaçlarımızı alıp konuta vardığımızda bizi bekleyen yemekler ve samimi bir atmosfer, gündelik hayatın bütün düşüncelerini silip süpürdü.

Akşamın ilerleyen saatlerinde Ulucami’de namaz kılmayı planlamıştık. Lakin caminin yoğunluğunu öğrendiğimizde, daha sakin bir yer arayışına girdik.

Numaniye Dergâhı’nın maneviyat dolu kapılarını çalma fikri hepimizin içini ferahlattı. Süratle talebelere ileti gönderip plan değişikliğini bildirdik. Bursa’nın sokakları, karanlıkta bile tarihin derin izlerini taşıyor üzereydi. Dergâh’a vardığımızda yatsı ezanı yaklaşmış, maneviyatın yoğunluğu her birimizde farklı bir titreşim yaratmıştı. İçeri adım attığımızda ahşap tavanın süslemeleri ve tarihin kokusu bizi sarhoş edercesine etkiledi.

Yatsı namazından evvel Mustafa Kara Hoca ile Yusuf Kaplan Hoca’nın musafahasına tanıklık etmek, Mustafa Kara Hoca’nın Yusuf Hoca’ya tam cephe dönmesi, göz göze, gönül gönüle gelmeleri, güya iki dünya ortasındaki bir bağa şahit olmak üzereydi.

Mustafa Kara Hoca’nın dergâhın tarihine ve bugünkü yaşatılma kıssasına dair verdiği bilgiler, bir kültür mirasının inceliklerini gözler önüne seriyordu.

Ahşap tavanın merkezindeki altı köşeli yıldız ve etrafındaki bitkisel motifler, tarihin bir sanat yapıtı olarak nasıl da yaşatılabileceğini fısıldıyordu bizlere.