Sınır Tanımayan Gazeteciler Örgütü (RSF) 180 ülkeyi kapsayan bir Basın Özgürlüğü Endeksi hazırlıyor ve raporları Türkiye dahil çok sayıda ülkede bilhassa muhalefetler nezdinde prestij görüyor. RSF’nin 2024 raporunda Türkiye basın özgürlüğü bakımından 180 ülke içinde 158’inci sırada yer aldı. Somali, Libya, Kongo, Lesoto, Uganda, Mali, Liberya ve daha birçok ülkede basın Türkiye’den daha özgür!

İnandınız mı? Sıralamayı teyit etmenin çok kolay bir yolu var: İsrail’e bakmak. 2024 yılında İsrail basın özgürlüğü bakımından 101’inci sırada yer almış. İsrail’de 2024 yılında hiç gazeteci öldürülmemiş. Nasıl oluyor bu? İsrail’in 7 Ekim’den bu yana Gazze’de 200’den fazla gazeteciyi amaç gözeterek, taammüden öldürdüğünü, tarihi bir “rekor” kırdığını biliyoruz. Kim öldürmüş o kadar gazeteciyi? Problem basın özgürlüğü sıralaması olunca RSF Filistin’i bir devlet olarak kabul ediyor ve Gazze’de “100’den fazla” gazetecinin öldürülmesini Filistin’in hanesine yazıyor! Ayrıyeten Filistin’in dünyada gazeteciler için en tehlikeli “ülke” olduğu notunu da düşüyor. Bu kurnazca çarpıtmaya karşın, RSF’ye nazaran, Filistin dünya sıralamasında Türkiye’nin önüne, 157’nci sırada.

“Dış mihraklar” derken aslında kastettiğimiz tam olarak bu: Bütün dünyanın referans aldığı bir kuruluş, elde ettiği güç ve uydurma prestijle, basın özgürlüğü endeksini bir sopa olarak kullanabiliyor, Türkiye’yi global ölçekte karalarken ve sıkıştırmaya çalışırken, gözünü kırpmadan, nişan alarak, bilerek, isteyerek 200’den fazla gazeteciyi katleden İsrail’i aklayabiliyor.

RSF sıralamasında dünyanın en özgür basınının sırasıyla Norveç, Danimarka, İsveç, Hollanda ve Finlandiya’da olduğu belirtiliyor. Şu kadarını biliyoruz: Bu ülkeler de dahil, basının özgür kabul edildiği Avrupa ülkelerinde, Gazze’deki soykırım, katliam, insan hakları, bayan hakları, çocuk hakları, basın ve tabir özgürlüğü ihlalleri çabucak hiç yer almadı. Avrupa sokaklarında Gazze için protesto yapanlar yaka-paça göz altına alınırken, üniversitelere ağır baskılar uygulanırken, Filistin bayrağına hatta poşuya tahammül edilmezken, polis sokakta orantısız şiddet kullanırken Avrupa medyasının hiç sesi çıkmadı. Başta BBC olmak üzere Avrupa medyası Gazze soykırımı için “ortak bir dil” kullandı, örneğin İsrail’e “Hamas terör örgütü saldırırken”, Gazze’de 50 bin insan “kendi kendine” hayatını kaybetti. BBC çalışanlarının Gazze ile ilgili haber lisanına ait isyanları ise hiç duyulmadı, yayılmadı.

Batı’daki “özgür” medyanın hakkını da teslim edelim: Yılların verdiği deneyimle nerede duracaklarını, hudutlarını, hadlerini biliyorlar. Devletin müdaha-lesine gerek bırakmadan kendilerini denetim ediyor, oto-sansür uygulu-yorlar. Tıpkı Gazze soykı-rımında olduğu üzere, devletlerinin politika-larına sıkı sıkıya sahip çıkıyorlar. Almanya’da devletin bilinmeyen istihbarat bilgilerini sızdıran Cicero Dergisi’nin başına gelenleri, ABD’de Wikileaks başta olmak üzere istihbarat yayınlayanların gördükleri muameleyi, İngiltere’de Telekulak Skandalı sonucu tutuklanan gazeteciler ve kapatılan gazeteyi hepsi uygun biliyorlar. Batı’da evet basın özgürdür zira gazeteciler, telefon konuşmalarını müsaadesiz yayınladıklarında devletin doruklarına çökeceğini bilir, devletin istihbarat bilgilerini yayınladıklarında kendilerine acınmayacağını, İsrail’e uşaklık yapan devletlerini savunmadıklarında hesap sorulacağını bilirler.

Türkiye, medya çeşitliliği, renkliliği ve özgürlüğü bakımından dünyanın en özgür ülkesi. Türkiye’de 252 televizyon ve 1090 radyo yayın yapıyor, binden fazla mahallî, bölgesel ve ulusal gazete yayınlanıyor. Toplumsal medyanın kullanımında da Türkiye dünyada birinci sıralarda yer alıyor. Sorun şu ki, Türkiye’de gazeteciler ya da toplumsal medya kullanıcıları kendi oto-sansürlerini yapmıyorlar; o denli olunca da vakit zaman yargı devreye giriyor. Tekrar de Türkiye’de basın ziyadesiyle özgür, hatta fazla özgür çünkü tam bir denetimsizlik, kontrolsüzlük, başıbozukluk karar sürüyor. Birden fazla vakit, toplumsal infial olmasa, medya/sosyal medyada Anayasa ve kanunları ihlal hiç görülmüyor. Milletlerarası medya, dernekler, vakıflar, bağış kuruluşları, fonlar, toplumsal medya araçları ülkede sınırsız, kuralsız halde özgürce at koşturuyorlar. Bizde bırakın devletin siyasetlerini desteklemeyi, kimi medya kuruluşları öbür ülkelerin çıkarları ismine alenen kendi devletlerine operasyon çekebiliyor, teröre alan açabiliyor, başlarına iş geldiği vakit da RSF üzere kuruluşları gerilerinde bulabiliyor, Türkiye’ye yönelik operasyon ateşine odun taşıyorlar.

İsrail kelam konusu olunca soykırımı dahi görmeyerek tüm prensiplerini çiğneyen, Türkiye kelam konusu olunca özgürlük telaffuzunu sopa üzere kullanan ikili standartlı, ikiyüzlü Batılı ülkelerin de kuruluşların da artık ülkemizde kararı yok. ABD’ye, İsrail’e, Avrupa’ya sırtını dayayıp içeriye operasyon çekme devri sona eriyor. Medyanın da, sanat-sepet tayfanın da, bu yeni duruma ayak uydurup normalleşmeleri gerekiyor. “Help Turkey” diyerek aradığınız numaraya artık ulaşılamıyor; lütfen daha sonra da tekrar denemeyiniz.