Barışta hayır vardır

Sanırım 1985 yılının kış aylarıydı. Hafta sonu ailece sabah kahvaltısını yapıyorduk. Konutumuzda televizyon olmadığı için haberler radyodan dinleniyordu. Sunucu, son derece üzgün bir ses tonuyla şöyle dedi: “Sayın dinleyiciler! Son derece üzücü bir haberi sizlerle paylaşmak zorundayım. Dün gece filanca kentteki askerî karakolumuza yapılan bir atak sonucu şu kadar askerimiz şehit oldu, şu kadar askerimiz de yaralandı. Bu hain terör saldırısını, terör örgütü PKK üstelendi.” Tüm aile fertlerini büyük bir hüzün kaplamıştı. İşte birinci sefer o vakit duymuştum hain terör örgütünün ismini. Vakitle bu cins haberlere artık alışmıştım. İsmini her duyduğumda ve gördüğümde içimi hüzün ve acı kaplardı. Şehitlerimize hüzünlenir, türlü vaatlerle kandırılıp terörist yapılan o gençlere de acırdım. Vakitle bu terör örgütünün hangi sebepler ve gayelerle, hangi yabancı devletler tarafından kurulup beslendiğini öğrendim. 2000 yılında Londra’da kaldığım günlerde arkadaşlarım “Yakınlarda, binaların üzerleri PKK paçavraları ve Apo posterleri ile dolu olan bir PKK mahallesi var.” dediklerinde şaşırmış ve o mahalleyi görmek istemiştim. O günkü koşullarda elimdeki kocaman kamerayla da imajlarını çekmiştim. O vakit kendi gözlerimle görmüştüm bu terör şebekesinin kimler tarafından kollanıp beslendiğini.

Aradan yıllar geçti. PKK terör aksiyonlarına devam etti. Karakollarımızı bastı. Binlerce askerimizi ve polisimizi şehit etti. Binlerce suçsuz sivilin vefatına sebep oldu. Nihayet devletimiz güçlendi, devlet içine sızmış olan hainler temizlendi, gerekli adımlar atıldı ve gelinen noktada çaresizlik içinde kıvranan bu hain örgüt, kendi cenaze namazını kendisi kılmak zorunda kalarak kendi kendisini feshetti. Bu günleri gösteren Rabbimize sonsuz şükürler olsun. Memleketimizin bu terör belasından kurtulmasında zerre kadar bile olsa emeği geçenlerden Allah razı olsun. Çok değil bundan bir yıl öncesine kadar PKK’nın kendi kendini feshedeceğini düşümüzde görsek bile inanmazdık. Tarihin, bu hadiseyi memleketimiz için yirmi birinci asırda yaşanan en değerli hadiselerden biri olarak kaydedeceğinde kuşku yoktur. 15 Temmuz sonrasındaki süreçte, memleketimiz FETÖ’den büyük oranda temizlenmişti. Bugün de PKK kendini feshetti. Böylelikle devletimiz ve milletimiz, dokuz yıl içinde üzerindeki iki kıymetli yükten kurtulmuş oldu. Umarız ki bundan sonra bu memlekette kimse bir daha terör örgütü kurmaya cüret edemez; silahlı aksiyonlar yoluyla ve haince bilinmeyen planlar yaparak yabancı güçlerin emellerine uygun halde ülkemizi kaosa sürükleyecek ihanetlere cüret edemez. İnsanların dinî hislerini, ideolojilerini yahut etnisiteyi kullanarak çıkar yahut terör örgütleri kurmaya çalışanlardan büsbütün arındırılmış bir ülkede yaşamak hepimizin maksadıdır. Münasebetiyle fikirlerimizin, söylemlerimizin ve hareketlerimizin de bu ortak hedefe hizmet etmesi gerekir. Artık terörsüz bir Türkiye istiyorsak, barış ve huzurun devamı için hoşgörülü olmayı ve birlikte yaşama kültürünü hepimiz içselleştirmeliyiz.

Meseleye Kur’ân-ı Kerîm açısından bakarsak şunları söyleyebiliriz:

Efendimiz’in (sav) mübarek yaşantısına baktığımızda da onun Kur’an’daki bu hikmetli öğretileri hayatında bilfiil tatbik ettiğini görüyoruz. O, her vakit barışı öncelemiş, lakin savaşmak gerektiğinde de savaşmaktan çekinmemiştir. Gereksiz yere asla savaşmamıştır. Mekke’de iken hiçbir formda şiddet içeren bir harekete sahabîleri teşvik etmemiştir. Medine’de de tıpkı halini korumuş, toplumun barış ve huzur içinde yaşamasını öncelemiştir. Medine’de toplumun çoğunluğunu müşrik Araplar ve Museviler oluşturuyordu. Müslüman nüfus, yaklaşık %15 civarındaydı. (Medine nüfusu on bin civarındaydı. Bunun yaklaşık dört bin beş yüzü müşrik Arap, dört bini Yahudi ve bin beş yüzü de Müslümandı). Efendimiz (sav), Medine’ye hicretinden kısa bir mühlet sonra, orada yaşayan tüm kabilelerle kendisinin önderliğinde bir kontrat imzalanmasını sağlamıştır. Bu mukavele, Merhum Hamidullah Hoca’ya nazaran dünya tarihinde birinci toplumsal mukavele, hatta birinci yazılı anayasadır. Bu sözleşme/anayasanın ana muhtevası ve temel vurgusu, Medine toplumunu oluşturan bileşenlerin Medine’de barış ve huzur içinde yaşamalarının; hangi inanç ve kabileye mensup olurlarsa olsunlar, kelam konusu Medine olunca Medine için birlik ve beraberlik içinde hareket etmelerinin gerekliliğiydi.

Bugün de Efendimiz’in (sav) öncülüğünde hazırlanan bu mukavele ve anayasanın ruhunu anlayıp toplumsal huzuru ve barışı temin etme hedefiyle farklı inanç, ideoloji ve ırklara mensup beşerlerle müsamaha ve hürmet içinde birlikte yaşama kültürünü geliştirmeye gereksinimimiz var. Ülkemizin daha yaşanabilir bir yer olması ve bizden sonraki jenerasyonlara daha yeterli bir vatan ve daha güçlü bir devlet bırakabilmek için hepimizin amasız ve fakatsız bir formda birlikte yaşama kültürümüzü geliştirmemiz gerekiyor. Bu bağlamda; dinî mezheplerin, meşreplerin, cemaatlerin ve tarikatların de telaffuzlarını tekrar gözden geçirip “Memleketimde herkesin daha huzurlu olabilmesi için birlikte yaşama kültürüne nasıl bir katkı sunabilirim?” sorusunu dikkatli bir biçimde yanıtlamaları gerekiyor. Nefret, nefreti; sevgi ise, sevgiyi doğurur. Biz, mümkün mertebe sevgi lisanını kullanalım ki sevginin yayılmasına, hasebiyle huzurun hâkim olmasına vesile olalım.

PKK’nın şehit ettiği tüm kahramanlarımızı hürmetle anıyor, bugünlere onlar sayesinde geldiğimize inanıyor ve ruhlarına birer Fâtiha gönderiyoruz.