Defalarca okuduğu kitabı kimseye ödünç olarak bile veremeyenler vardır. Çocukluğunun oyuncaklarını konutunun bir köşesinde koruma edenler… Orta ara albümleri çıkarıp geçmişteki kendi haline, hayata veda eden yakınlarının sararmış suretlerine takılıp kalanlar vardır. Eski meskenini, doğduğu mahalleyi, birinci aşkını özleyenler… Bir vakitler içinde yer etmiş bir duyguyu, bir kelamı, bir kokuyu, bir bakışı unutulmaktan saklayanlar… Vardır diyorum ancak var mı hakikaten hala bu türlü şeyleri deneyim eden beşerler, bu türlü sahiplenmeleri içlerinde yaşatmaya devam edenler? Hayatla da, beşerlerle da, yerlerle da, eşyayla da ilgimiz çok değişti, hala de değişmeye devam ediyor. Hiçbir histe kalıcı olamıyoruz pek artık! Her şeyin bir son kullanma tarihi var; vakit dolduğunda kolay kolay elimizden bırakıyor, yürüyüp gidiyoruz. Sevgiyle oluyordu bu işler, bir insanın rastgele bir şeye bağlanması, ona içinde bir yer açmayı, onu orada saklamayı istemesi daima kalbî bir mesainin sonucuydu. Şimdilerde çabucak her şeyi bize sağlayacağı somut yarar ile ölçer olduk, hiç kimseyle hesapsız bir irtibat, bir yakınlık, bir muhabbet içinde olamıyoruz.

“Sevgiye hesap sormayın! Zira sevgi, kendinden diğerine hesap vermez. O ne borç verir ne borç alır! Ne alır ne de satar! Bunun için ne çoğalır ne de azalır. Daima, bugün, yarın ve kıyamete kadar tam olarak kalacaktır. Sevgide daha çok ve daha az kavramı yoktur. Aklımıza onu tartmak yahut karşılaştırmak geldiği an, gerisinde yalnızca acı anılar bırakarak kalbinizden çeker gider” diyor ‘Mirdad’ın Kitabı’nda Mikhail Naimy.

Sevginin nasıl bir şey olduğunu çok da hatırlayamıyoruz artık. Bizim bugün sevgi dediğimiz şey, kimseleri uzun uzunluklu bir ortada tutamıyor artık! Çok sevdiğini söyleyip bu yolda yürüyenlerin birkaç adım sonra ortaya küçük ya da büyük bir çatışma çıktığında bütün yarar hesapları ortalığa dökülüyor, çok güçlü olduğu sanılan hisler menfaat çatışmasının orta yerinde kalıp alınlarından vuruluyor. Bizim hayatımızı yaşamaya mecbur ettiğimiz hayvanları kendimize köle kılıyor, kendi yalnızlığımıza oyuncak ediyoruz. Eşyayı bir yenisiyle değiştirmekse hayatın temel faaliyetlerinden biri haline geldi; daima bir şeyleri elden çıkarıyor, yenisini koyuyoruz yerine. Bu değiş tokuşun hiçbir duygusal boyutu olmuyor. Bir şeylere kalbimizle, gönlümüzle yönelmiyoruz. Hiç kimseyi kendimize yurt edinmiyoruz. Hiçbir şeyi sıkı sıkıya benimsemiyoruz. Hiçbir yere kök salmıyoruz. Oradan oraya savrulmayı, her yeni rüzgarla bir yerlere sürüklenmeyi heyecan verici buluyoruz. Artık sevemiyoruz. Hasebiyle sevilmiyoruz. Yalnızız ve bu boşluğu örtecek şeylere muhtaçlık duyuyoruz mütemadiyen. Yalnızca sevginin kapatabileceği bir boşluk bu ve elimizde en olmayan şey de o!

‘Mirdad’ın Kitabı’ndan birkaç derin satır daha okuyalım birlikte: “Kaç defa sizi sevgi kördür derken duydum. Bununla sevgilide hiçbir kusur görmez demek istiyorsunuz. Aslında körlük görme derecelerinin en üstün noktasıdır. Keşke hiçbir şeyde ayıp göremeyecek kadar kör olsaydınız! Ne vakit sevgi gözlerinizi temizlerse o vakit gördüğünüz her şey sevginize layık olacaktır.”

Akıl hesap kitapla meşgul hayli, bil ki gönül hiç lafa girmez.

“Gözlerin sevdiğinde kusur buluyorsa” dedi meczup, “sen kendinde mahpussun hâlâ!”