Allah’a vakit ayırmak
Dervişe “Allah’la âlâ geçinmenin sırrı nedir?” diye sormuşlar, “O’na vakit ayırmak” demiş. Söyledik ya, bizim derviş biraz değişik biri. Başını diğerlerinden farklı çalıştırmak işine hiç gönül indirmemiş lakin başı her vakit diğerlerinden farklı çalışmış. “İsteme ki versin, ver ki çoğalsın, küçült ki büyüsün” derken duymuşlar onu. Lakin o, bunları o denli sıradan, o denli alelade söylermiş ki duyan evvel bunların değerli birer cümle olmadıklarını düşünür, “lakırdı” der geçermiş. Lakin nasibi olan bir vakit geçince anlarmış dervişin ne demek istediğini de gözüne ışık vurmuş tavşan üzere kalakalırmış bu cümlelerle baş başa. Nasibi olmayan mı? Nasibi olmayanın işine biz nasıl karışalım?
Efendimiz (s.a.v.) bu dünya denen oyun ve cümbüş yurdunu terk edip de asli vatanına dönünce Ömer, kılıcını çekip “kim Resulullah öldü derse onun boynunu vururum” diye nida etmiş malum. Ömer’in öfkesinin hakkından elbette gelse gelse Ebubekir gelir. Meydan ortasına çıkıp demiş ki “kim ki Muhammed’e (s.a.v.) tapıyorsa bilsin ki Muhammed (s.a.v.) ölmüştür. Kim ki Allah’a ibadet ve kulluk ediyorsa bilsin ki Allah Hayy’dır, ölümsüzdür. Allah şöyle diyor: Muhammed fakat bir peygamberdir. Ondan evvel de kaç peygamberler gelip geçti. O ölür ve öldürülürse gerisin geri mi döneceksiniz? Kim geri dönerse Allah’a en küçük bir ziyan vermiş olmaz. Ancak şükredenlere Allah katından mükafat vardır.”
Şeyhlerden bir pirin şöyle dediği söylenir: “Kim pıra bağlıysa bilsin ki pir ölür. Kim yola bağlıysa bilsin ki yol ölmez.”
Dervişe “yol nereden başlar, nereye masraf?” diye sormuşlar, “yol Muhammed’in (s.a.v.) yoludur. O’nunla başlar, O’nun gittiği yere gider” olmuş yanıtı. “Ölürse ciltler ölür, canlar ölesi değil” diyen şairin arkadaşı olsa gerek bizim derviş.
İlişki koçları, şahsî gelişimciler ve bilumum nevzuhur ademoğulları “ilişki”nin temelinin insanların birbirine vakit ayırmaları olduğunu söylüyorlar. Doğrusu da budur. O vakit düzgün işitip onat fehmeyle ki Allah’la bağın temeli de Allah’a vakit ayırmaktır. O denli alengirli, tuhaf, değişik laflar edecek değilim. Bekleme bunu benden. Dümdüz söylüyorum: “Allah’a vakit ayırırsan O’nunla ait de pek hoş olur.” Kulak ver Kuddusi’ye: Gece ol kaim, gündüzün saim, ehl-i hak daim, Hû demek ister.
Birini sevdiğini söylüyor fakat ona hiç vakit ayırmıyor, bildirilerine dönmüyor, sana seslendiğinde onu duymuyorsan bu birçok bir sevgi ola ki? Ne anladım ben bu sevgiden? Seviyorsan gidip konuşursun. Bu kadar kolay. Bir gecenin tabanında, bir sabahın seherinde, vakitli vakitsiz seslenirsin ona. Onun da sana seslenmesini umut edersin. Bu kadar kolay.
Unutma ki sen onunla daima konuşuyor da “acaba o da beni duyuyor mu, sanki o da beni seviyor mu?” diye soruyorsan kendine, hatta bu sorular içini kemiriyorsa anla ki aşka düşmüşsün de çıra olmuşsun, Mecnun olmuşsun.
Kul ile münasebetin yolu buyken Allah ile bağın yolu niye öbür olsun a şaşkın?
Neyse. Bir şey anlatacaktım ben size.
Canı sıkılan padişahın biri vezirine seslenip “şu bizim memlekette ben Mecnunum diye dolaşan bilcümle ademi toplayıp huzuruma getiresiniz” diye emretmiş. Kırk Mecnun bulup getirmişler huzura. Padişah, her birini tek tek yanına çağırıp “Leyla için sol kolunu kesmemiz gerekiyor” demiş. Bu cümleyi duyan Mecnunlar bin dereden bin su getirip “aman sultanım, kolum olmadan ben ne yaparım?” diyerek yan çizmişler. İstisnasız hepsi birer mazeret uydurmuşlar kolları kesilmesin diye.
Sıra otuz dokuzuncu Mecnun’a gelmiş. Padişah ona da “Leyla için sol kolunu kesmemiz gerek” demiş. Mecnun itiraz etmeden “ne demek sultanım. Leyla’nın katında sol kolun kararı nedir ki? Kellemi istese kellemi veririm” demiş. Padişah, bu karşılığa çok şad olup vezirine dönmüş. “Gördün mü gerçek Mecnunluk işte bu türlü olur” demiş. Mecnun’u da mükafata boğmuş.
Vezir “sultanım, bir Mecnun daha kaldı. Onu da çağırayım mı?” diye sorunca Padişah “gerçek Mecnun’u bulduk lakin keyfim yerinde. Sonuncuyu da çağır da ne menem şarlatan olduğunu görelim” demiş.
Kırkıncı Mecnun girmiş içeri. Padişah ona da başkalarına dediğini demiş: “Leyla için sol kolunu kesmemiz gerekiyor.”
Mecnun, sol kolunu sevgiyle okşayıp “Padişahım, Leyla’nın kolunu kesmeseniz olmaz mı? Kol benim olsa adım Mecnun olmaz” diye yanıt vermiş.
Anlayana büyük nimet, yaşayana koca devlettir.
Allah. Eyvallah.
