Sandıktan çıkan bir iradeyi “cunta” diye ilan etmek, cehaletin yapıtı değil şuurlu bir düşmanlığın yapıtıdır.

Cumhurbaşkanı Erdoğan anayasamıza nazaran tıpkı vakitte devlet lideridir.

Elbette devlet liderleri da eleştirilebilir.

Cumhurbaşkanımızın birebir vakitte AK Parti’nin Genel Başkanı olması hasebiyle daha fazla siyasi tenkitlere muhatap olması kaçınılmazdır.

Adabına ve edebine uygun siyasi her türlü tenkit hem demokratik siyaseti geliştirir hem demokratik tartışma kültürünü manalı bir tabana oturtur.

Seçilmiş iradeye “cunta” demek asla siyasi bir tenkit değildir.

Milletin hür ve helal oylarıyla seçilmiş devlet liderini “cuntanın başı” ilan etmek, siyasi bir tenkit hiç değildir.

Bu bağlamda bir de “meşruiyet” tartışması açmak hem demokratik değildir hem siyaset değildir.

Bu düpedüz ulusal iradeye hakaretamiz bir ataktır.

Hele yargı kendi işini yaparken yargısal bir süreç hasebiyle milletin özgür seçimlerle ve hür iradesiyle seçtiği cumhurbaşkanını direkt “meşruiyetini yitirmiş cunta başı” ilan etmek, hadsizliğin ve densizliğin dik alasıdır.

Bu artık düpedüz bir siyasi harp ilan etmektir.

Siyasi harp ilan etmenin demokratik bir anlayış ve prosedür ekseninde olması pekâlâ anlaşılabilir. Lakin demokratik ve yasal olmayan bir siyaset anlayışının tekrar demokratik ve yasal olmayan prosedürlerle sürdürüleceğinin ilanı, demokratik siyaset ve hukuk açısından apaçık bir cürümdür.

Sokaktan iktidar devşirmeye kalkışmak, sokakları kriminalize ederek siyasi sonuç devşirmenin yanı sıra yargıyı etkilemeye çalışmak, bu bağlamda yargı mensuplarına yönelik tehdit lisanı kullanmak, demokratik siyasetin meşruiyetini ortadan kaldırmak manasına gelir.

Yargısal bir süreci hukuka ve meşruiyete uygun bir lisanla eleştirmek başkadır, şahsen isim vererek başsavcının şahsında yargı mensuplarını pervasızca ve hakaretamiz bir lisanla tehdit etmek başkadır.

Birincisi ne kadar demokratik bir hak ise ikincisi demokratik meşruiyeti ortadan kaldıran gayrı yasal bir durumdur.

Dahası ve en kötüsü, imza toplama yoluna giderek haklarında soruşturma yürütülen insanları yargılamadan kurtarmaya çalışmak ise demokratik hukuk sistemini paralize etmeye çalışan bir cürüm düzeneğidir.

İktidardaki siyasi iradeye “Yargıya talimat verip bu durumu düzeltmez ve milletin önüne de benim istediğim vakit diliminde sandık koymazsan sokakları sana dar eder, sokak üzerinden ülkeyi kaosa sürüklemekten ve iktisada de sekte vurmaktan kaçınmam” demek, alenen ve resmen demokrasiyi kullanarak hem demokratik siyaseti suistimal etmek hem de demokratik meşruiyetin tabanını tahrip etmek demektir.

Artık burada demokratik siyaset yahut demokratik bir muhalefet kelam konusu değildir.

Burada gayrı yasallık ve siyasi eşkıyalık kelam hususudur.

Yargıya sokaklardan parmak sallamak da bu cümleden olarak hukuka saygısızlığın ötesinde hukuksal ve siyasi bir cürümdür.

Anayasamıza nazaran yargı makamlarına telkinde bulunmak bile yasak iken Özgür Özel tehdit ve hakaretlerle yargıyı baskılamaya çalışması affedilebilir bir cürüm değildir.

Özel dokunulmazlık zırhının gerisine sığınarak hem seçilmiş Cumhurbaşkanına hem de yargı organına her türlü hakaret ve suçlamada bulunup ülkeyi sokaklarda bir kaosa ve çatışmaya sürüklerken seyirci kalmak da ayrıyeten siyasi ve hukuksal bir cürümdür.

Özel için gereken neyse yapmamak bu siyasetsizlik ve hukuksuzluk nizamına bir biçimde art çıkmak manasına gelir.

Hukuken yapılması gereken şey, bu hata içeren kelamlar ve fiiller için fezlekeler düzenleyip Meclis’e göndermektir.

Özel’in bir milletvekili olarak dokunulmazlığı olduğu için savcıların bundan öteki yapabilecekleri bir şey yok aslında.

Bu bahiste savcılıklar hem re’sen hem de vatandaşlardan gelen hata duyuruları hasebiyle gerekeni yapıyorlar hukuk içinde.

Siyaseten yapılması gereken ise Meclis’e gönderilen bu fezlekelerin sürece konulmasıdır.

Ne yazık ki meclis bu bahiste üstüne düşeni yapmadığı için bu gayrı yasal siyaset sistemi varlığını sürdürebiliyor.

Meclis’teki fezlekelere nedense dokunulmuyor.

Dolayısıyla dokunulmazlık zırhı bu cins sonuçlar doğuruyor.

Bu çözülmesi gereken bir problemdir.

Aksi takdirde kimsenin şikâyete hakkı olmaz.

Cumhurbaşkanımızın meşruiyetini yitirdiğini ilan edip sokakları adres göstermek, sıradan tenkitlerle geçiştirilecek bir olay değildir.

Bunun gereği yapılmazsa ve yapılmayacağı görülürse, bundan sonrası felaket olur.

Meşruiyet tartışması açmak, hele bir de bunu sokaklara taşımak devletimizin bekası ve milletimizin birliği ismine çok önemli bir tehdittir.

Kaos ve çatıştırma siyaseti, demokratik bir reaksiyon biçimi değildir.

Tam aksine demokrasinin tahribi, demokratik yasallığın aşındırılıp yok edilmesidir.

Bu üslup telaffuzlar masumane siyasi tenkitler olarak kabul edilip tolere edilemez.

Ülkenin demokratik ve legal yollarla seçilmiş cumhurbaşkanını bir cunta idaresinin başı olarak ilan etmek asla kabul edilebilir değildir.

Hele hele “cunta yönetimi”ne karşı sokaklardan artık demokrasinin inşa edileceğini söylemek, düpedüz gayrı yasallığı su götürmez bir isyan davetidir.

Ülkenin idaresinin bu çerçevede Avrupa’ya şikâyet edileceğinin hatırlatılması ve o Avrupalı devletlerden dayanak istenileceğinin belirtilmesi de müstemleke aklının yahut mandacılık siyasetinin ötesinde bir manaya sahiptir.

Özgür Özel’in CHP’yi getirdiği bu sıkıntılı yer, artık demokratik siyaset alanının ötesinde bir yerdir.

Bu bir güvenlik problemidir.

Özel’in CHP’si demokrasimiz ve iç barışımız ismine gayrı tehlikeli bir meseledir.

Daha dün denecek yakın bir tarihte sandıktan milletin hür iradesiyle seçilmiş cumhurbaşkanını “meşruiyeti olmayan” biri olarak suçlamak, suratını alamayıp “cunta yönetimi”nden bahsetmek CHP’nin Özel gibiler üzerinden nasıl bir ideolojik ve siyasi yere kaydığının da üzücü bir göstergesidir.

Özel ne kadar özgürdür bilmiyorum lakin daha dün yaptıklarının bugün tam aksisini yapacak kadar unsurdan uzak bir siyasi figür olduğunu göstermesi bakımından tahlile kıymet bir kişidir.

Sahi sormazlar mı: Madem Cumhurbaşkanı meşruiyeti olmayan bir cuntanın başı idi, pekala o vakit Meclis’te önünde hürmetle niçin kalktınız, önünüzü ilikleyerek niçin ayağa kalktınız, niye karşısında el pençe divan durdunuz?

Siyasi olağanlaşma telaffuzuyla dün Cumhurbaşkanının ayağına giden Özel’in bugün Cumhurbaşkanına “cuntanın başı” demesi siyasi prensipsizlik değil de nedir?

Dün ayağına gittiği Cumhurbaşkanı o vakit “cunta yönetimi” kurmamıştı da bugün mü kurdu?

Güldürmeyin adamı.

Yıllar yılı “diktatör” diyenlerin başında Özel de geliyordu.

Seçimden sonraki telaffuzları ve tapıp ettikleri demokratik yasallık ve demokratik uzlaşı ismine hepimizin takdir ettiği bir konuydu.

Ama partisinin içinden gelen reaksiyonlarla dümen kıran Özel’in bugün Cumhurbaşkanımıza yönelik bu akılsız, hadsiz ve gayrı meşru sözleri en hafif tabiriyle kendini inkardır. Seçimden sonra oluşturmak istediği Özel profilini inkardır.

Akıllı ol, haddini bil!

Tuttuğun yol, yol değil!

Bu sokak ağzı ve sokak siyasetinin sonu hüsran olur.

Özel yandaşı o birileri “cunta” kelamına kendilerince mana yüklemeye başladılar.

Siyaseten kıvırmaya başladılar.

Özel’in askeri yönetim manasında değil siyasi gücün berbata kullanılması bağlamında o ifadeyi kullandığını söylemeye başladılar.

TDK’nın sözlüğüne baksınlar, orada “cunta” nasıl tanım ediliyor, öğrenip o denli konuşsunlar.

Cunta, yeryüzün her yerinde, bir ülkede idareye silah zoruyla el koyan heyet biçiminde tanımlanır ve öylece bilinir.

Sandığın olduğu yerde cunta olmaz.

Dün sandıktan çıkan iradenin önünden kalkıp bugün o iradeye “cunta” derseniz kendinizi yalnızca inkâr etmiş olmazsınız el âlemi de kendinize güldürmüş olursunuz.

“Yalnız bırakıldığınız” için de Avrupalı efendilerinize mızıldanıp durursunuz.