Ne dediğimin bilincindeyim. Bugün önümüze “hayvan sevgisi” olarak paketlenerek sunulup konulan şey tamı tamına bir “kapitalist davranış bozukluğu”dur. Bütünüyle endüstriyel bir öyküdür ve ne hayvanlarla ne de sevgiyle ilgisi vardır.

Ve ne yazık ki Eslem kızımızın köpeklerce parçalanarak öldürülmesi bu sanayi için son derece kıymetsiz bir şeydir.

Bu, burada bir dursun.

2021 yılında Pet Advocacy Network, American Pet Products Association, Pet Food Institute ve birkaç kuruluş daha çok geniş çaplı bir araştırma yaptırmışlar. Araştırmaya nazaran ABD’deki “evcil hayvan sayısı” 186 milyon adet imiş. Amerika’da hanelerin %70’inde en az bir evcil hayvan varmış ve evcil hayvan pazarının ABD’de oluşturduğu toplam iktisat 260 milyar dolarmış. ABD’liler 2021 yılında evcil hayvan mamalarına 55 milyar dolar, ilaçlara 30 milyar dolar harcamış.

Bugün tüm dünyada evcil hayvan sanayisinin ulaştığı ekonomik büyüklük 350 milyar dolar civarında iddia ediliyor. Bu büyüklük yalnızca evcil hayvanlara direkt alınan mama, ilaç ve aksesuarlarla ilgili. Öbür yandan da “dünyada açlıktan etkilenen 730 milyon insan var” diyor BM raporları. OXFAM raporuna nazaran direkt açlık yüzünden vefatları engellemek için gereken yıllık para 45 milyar dolar seviyesinde. Dünyada açlık meselesini bitirmek içinse yıllık 200 milyar dolar civarında bir sübvansiyon gerekiyormuş.

Bu da burada bir dursun.

Mustafa Merter hoca, biliyorsunuzdur, günümüzde hayvan sevgisini “kopup giden insani bağların yerine, aile kavramını da bombalamak kastıyla, ikame edilen bir sapma” olarak tanımlıyor ki son derece haklı bu tespit. “Davranış bozukluğu” dediğim yer burası zati.

Bu bahse şuradan devam etmek lazım. Bugün devasa boyutlara ulaşan evcil hayvan sanayisinin oluşturduğu iktisat asla “vazgeçilebilir” durmuyor kapitalizm için. Bu sanayinin bizim üzere ülkelerde yaptığı en büyük numara ise “sokak hayvanları” üzerinden muazzam bir ekonomik hareketlenme sağlamak. Derneklerdi, gönüllülerdi, bilmem kimlerdi derken güya “hayvan sever” çabucak herkesin ya bu sistem tarafından semirdiğini ya da bu sistem tarafından sömürüldüğünü görüyoruz. İşin dernek tarafı semirenlerden, işin istekli tarafı ise sömürülenlerden oluşuyor.

Gelelim “bilmem kimler” dediğim yere. Bu bilmem kimlerin iki kısmı var. Birinci kısmı “her gerilme ihtimalinde toplumu manipüle eden Barımgiller familyası” oluşturuyor. Bu hayvan sevgisi sıkıntısının toplumu ikiye bölme ihtimali üzerinden “canlar, manlar” diyerek algıya devam ediyor Barımgiller familyası. “Onlar bizim canlarımız” tayfa da bu manipülasyonun kafaladığı yığınlardan oluşuyor.

Bilmem kimlerin ikinci kısmı ise Eslem’in değil sanayinin bekçiliğini yapan “daha etkili” tipler. Bazen AK Parti milletvekili olarak çıkıyorlar karşımıza, bazen CHP vekili olarak. Bazen işadamı olarak çıkıyorlar karşımıza, bazen kanaat lideri olarak. Lakin her birinin altını kazıdığımızda ya sanayi ile ilgili “doğrudan” bir bağları çıkıyor ortaya veya “mama lobisi”nin paralı leşkerleri olduklarını anlıyoruz.

Uzun mühlet yasanın çıkmaması için uğraşan vekiller, sonunda ilgili yasanın son derece yetersiz ve meçhul çıkmasını da sağladılar mesela. Uygulamada bin türlü farklılığın olduğu, sorumluluğun belediyelere bırakılıverdiği bir tuhaf objeye dönüştü yasa. Gelinen noktada sürüleşen köpekler yeniden sokakta ve tehlike arz ediyorlar.

Bu hengamede olan elbette çocuklarımıza oluyor lakin o da pek kimsenin umurundaymış üzere durmuyor açıkçası. “Onca paranın, onca cukkanın döndüğü ortamda senede 50-60 çocuk ölse ne olur, ölmese ne olur” diye düşünüyorlar muhtemelen.

Şu olacak bu gidişle. Beşerler sokakta sürüleşen, çocuklarımızı öldüren bu yabanî hayvanları ortadan kaldırmanın öbür yollarını bulacaklar. Bu ise istediğimiz son şey olacak. O yüzden yetkililere sesleniyorum. Lütfen aklınızı başınıza alın. Bir tek Eslem kızımızın bütün sokak köpeklerinden daha değerli olduğunu kavrayın ve bir an evvel o tuhaf maddeyi düzeltip önlem almaya başlayın.