Gazze’de, her biri izzet ve onurdan yapılı birer anıt olan Gazzeliler kazandı. Hepimiz de kaybettik.

467 gündür “Allah’ın yeryüzündeki aslanları” olarak İsrail ile cansiparane cenk eden, vefatın bizatihi kendisini de öldüren Hamas’ın mücahitleri kazandı. Hepimiz de kaybettik.

Cundüleytam da denebilecek, annesi babası Siyonist köpekler tarafından şehit edilen çocukların ordusu bazen sıfır uzaklıktan bir tankı havaya uçurarak, bazen Kanas’la bir Siyonist askerin beynini dağıtarak, bazen paramotordan çıplak eliyle bomba atarak kazandı. Hepimiz de kaybettik.

Gazze’nin çocukları, anneleri, erkekleri, bayanları, hekimleri, alimleri, mühendisleri bazen vurulup düşerek, bazen döne döne vuruşarak, bazen açlığa, bazen soğuğa dayanarak kazandı. Hepimiz de kaybettik.

İsrail’in, çaresiz bir köpek üzere imza edeceği bir ateşkes mutabakatı kelam konusu evet. Fakat birebir İsrail, şu yazıyı yazdığım dakikalarda çaresizliğini kuduzluğa inkılab ettirip “ateşkesi tanımıyorum” da diyebilir. Sonuç değişmez. Vallahi de billahi de, Allah’a yeminler, kasemler olsun ki Gazze kazandı, hepimiz de kaybettik.

Dünyanın tek özgür kara modülünde yaşayan dünyanın tek özgür insan topluluğu durduğu yerden tek bir adım geri atmadan o denli bir kazanışla kazandı ki vallahi de billahi de, Allah’a yeminler, kasemler olsun ki bunun tek bir ismi vardır. O da zaferdir.

Gazzeliler, yalnızca İsrail’i yenmekle kalmadı. Sakın ha. İsrail ateşkese uymayıp saldırmaya devam etse bile akıldan bir an olsun çıkarmayalım. Gazzeliler İsrail’i 7 Ekim’de aslında ve katiyen yenmişti. İsrail, bu hezimetin hazımsızlığıyla, kudurukluğuyla savaş değil soykırım yoluna başvurduğu an yenilmişti esasen. Sakın ha. Savaşı Hamas, daha birinci gün kazanmıştı. Soykırım tercihiyle İsrail daha birinci gün unutulmayacak bir yenilgiyle mağlup olmuştu. Hasebiyle Hamas ve Gazzelilerin yendiği “İsrail” değil yalnızca. Gazze, 467 gün “ancak Bedrin aslanları ile kıyaslanabilecek” bir inanç ve imanla soykırıma direnerek “cümle kafirlerin yeri ayağımızın altıdır” diyerek bilcümle küffarı yendi. Bu zafer, o zaferdir.

Bu o denli bir yeniş ki, bu o denli bir zafer ki “kafir münafığın soysuzluğu” ayna üzere ortaya çıkarken hangi dinden, hangi inanıştan olursa olsun “insan kardeşlerimizin” insanlığı da yağın suyun üzerine çıktığı üzere çıkıverdi ortaya.

467 günün sonunda İsrail’in maddi ya da manevi tek bir kazanımı yok ancak dünyada milyarlarca nefret edeni var artık. Hiçbir Siyonist köpek dünyanın hiçbir yerinde “Gazze’den evvelki gibi” rahat edemeyecek artık. Kentleri Siyonist köpekler şebekesinin kamu sularına çökmesi nedeniyle cayır cayır yanıp geride 200 milyar dolar hasar bırakırken İsrail soykırımı sürdürsün diye bu Siyonist köpeklere milyarlarca dolar akıtan ABD’nin maddi ya da manevi tek bir kazanımı yok ancak hangi dinden, hangi inanıştan olurlarsa olsunlar Amerikalı “insan kardeşlerimiz” hem İsrail’i hem de Amerika’daki Siyonist köpeği kurulu tertibi sorgulamaya başladılar artık. İspanya’dan Japonya’ya gözü olana gün ışıdı artık.

Reem yaptı bunu. Reem’in dedesi kazandı bu savaşı. Ebu Safiye kazandı. Ayşenur Ezgi Eygi başardı. “Berren ve bahren ve cevven” diye haykıran Ebu Ubeyde’nin zaferi bu. Şehit İsmail Heniye’nin zaferi bu. Elindeki sopayı Hz. Musa’nın asasına dönüşmesi umuduyla düşmana fırlatan meczuplar meczubu şehit sultan Yahya Sinvar’ın zaferi bu.

Yahya Sinvar’ın elindeki sopanın Hz. Musa’nın asasına dönüşmediğini düşünen kafir olur, münafık olur. Dünyadaki bilcümle berbatlığı, bilcümle sihri, bilcümle kahpeliği yuttu Yahya’nın, “yaşayan”ın elindeki sopa.

Sakın ha. Sakın ola Gazze ehlinin, Hamas’ın bu mübarek zaferinden kendimize bir paye çıkarmaya çalışmayalım. Şöyle yazacak tarihçiler zira. Gazze ehli, bütün dünyayı karşısına alarak aslanlar üzere döne döne çarpışırken sinik, zavallı, korkak Müslümanlar da değil canlarından, değil mallarından, kahve markalarından bile vazgeçmediler. Gazze, onlara karşın yendi bilcümle küffarı.

Şimdi bari soralım kendimize “ne yapabiliriz?” diye de -Rabbimizin karşısına esasen bu yüzle çıkamayız da- hiç olmazsa Gazzeli kardeşlerimizin o kutlu yüzlerine değil lakin mübarek ayak uçlarına bari bakabilme gücünü bulmaya çalışalım kendimizde. Canımızla, malımızla, vücudumuzla, boykotumuzla, duamızla, niyazımızla, nefesimizle, gömleğimizle-ceketimizle Gazze’nin yanında durmaya uğraş edelim de hiç olmazsa “Gazzeli kardeşlerimiz bilcümle kafiri ayaklarının altında ezerken biz de onların kıtmıri idik” diyebilelim.

Bundan ibarettir diyeceklerim. Bülent Arınç’tan İlay Aksoy’a, Ali Bulaç’tan Kerim Balcı’ya, Fatih Altaylı’dan Ümit Özdağ’a kadar da “o toplam”a naynininaynay.