Avrupa’ya yaptığımız seyahatin Hamburg ayağını, İsmail Özer kardeşimizin hoş evsahipliği ve kardeşliği, Ömer Faruk Yıldız Bey kardeşimizin doyurucu, zihin ve ufuk açıcı mihmandarlığı ile sürdürüyoruz. Hamburg seyahatimizi Ayşe Akdağ kardeşimizin nefis ve lezzetli kaleminden sunuyorum. Ruh dolu, kardeşlik dolu bir seyahatin akıcı, sarıp sarmalayıcı hikâyesi…

***

Almanya ve Hollanda seferimize, 3. gün akşamında Berlin Alperenler Ocağı’nda gerçekleşen, “Çağrısı Çağını Kuracak Bir Gençlik” konferansının ağır iştirakinden sonra Hamburg’da devam ediyoruz.

Yolculuğa çıktığımız saatler ve dakikalar, Yusuf hocamızın “Sinemanın Dünyası” dersinin başlayacağı saatlere tekabül ediyor. Hocamız seferde diye dersi iptal eder mi sorusu, talebeleri için hiç akla gelmeyen bir sorudur. Her ne olursa olsun, Yusuf hocamızın dersini aksatmayacağını bilir talebeleri.

Bu kolay bir şey değil; bir sıkıntı seyahati bu. Yolda olmanın, yol almanın ve yol olmanın seyahati. Boşuna kurmamış Yusuf hoca o cümleyi: “Yol sefasını sürenlerle değil, cefasını çekenlerle yürünür.”

Yaklaşık iki ay evvel, hocamızın yoğunluğu nedeniyle gazete yazısı yayınlanmamıştı. Bu durum, kaygıya kapılan talebelerinin hocayı ileti yağmuruna tutmasına sebep olmuştu. Sonra hocamız, yoğunluktan yazısını göndermeyi unuttuğunu söyleyince herkes rahat bir nefes almıştı.

Bu, okunduğunda abartılı üzere gelebilir. Ama talebeleriyle nefes almak, onlara nefes olmak ve nefes vermek tam da bunu gerektirir: vefayı.

Hamburg kentine hareket eder etmez, aracın içinde sinema dersi başlıyor. Yere ve vakte bakmaksızın, yolcu iken yol alma serüveni bu. Türkiye’den ve dünyadan talebeler, not defterleriyle bu seyahate dâhil oluyor. Bu tablo, Üstad Necip Fazıl’ın “Zaman bendedir ve yer bana emanettir şuurunda bir gençliğin” yetiştiği bir seyahati simgeliyor. Bu niyetle yola revan olmanın heyecanı hissediliyor.

Hamburg kentine ulaştığımızda, sabahın birinci ışıklarıyla Alsancak Kahvaltı Mekânı’na adım atıyoruz. Burada bizi, MTO Hamburg temsilcisi Harun Bey ve oğlu; Berlin Havalimanı’na kadar hocamızı karşılamaya gelen MTO Avrupa temsilcisi takımından İsmail Özer ağabey, kıymetli eşi Hilâl kardeş ve Kiil kentinden Asiye abla karşılıyor.

Tıpkı Berlin Havalimanı’nda olduğu üzere, muhabbet dolu bir ortama şahit olan yan masadaki bir beyefendi, “İsterseniz daima birlikte fotoğrafınızı çekeyim,” diyerek hem bu anın fotoğrafını çekiyor hem de Türkçe teşekkür ederek yüzümüzü güldürüyor. Hamburg kentinin izlerini sürmek için yerden ayrılıyoruz.

Almanya’nın Berlin kentinden sonra en büyük kenti olan Hamburg kenti, tıpkı Berlin üzere hem kendine has bir eyalet hem de bu eyaletin başşehri. “Kuzey’in Venedik’i” olarak tanım edilen kentte 2500’den fazla köprü bulunmaktadır. Ayrıyeten, derinlemesine müzikal bir kent olması nedeniyle Hamburg’a “Müzikalin Kralı” lakabı verilmiştir.

MTO Hamburg grubundan kardeşlerimizle Hamburg Limanı’na hakikat ilerliyoruz. Burada, 2016 yılında tamamlanan Elbphilharmonie isminde dev bir yapının önüne yanlışsız yürüyoruz. Elbphilharmonie ismi, toponim bir tabir olan “Elbe” Irmağı ile “philharmonie” (orkestralar ve konser toplulukları) sözlerinin birleşiminden oluşan bir isim. Bu nedenle, burası devasa bir konser salonu olarak anılıyor.

Bu dev yapının içine girerek 82 metre uzunluğundaki yürüyen merdivenlere biniyoruz.

Binanın dış kısmının epeyce farklı mimarisi dikkatimizi çekiyor. Buranın özelliği, temelinin tarihi eser statüsünde müdafaa altına alınmış olması ve Kaispeicher A isimli tuğladan yapılmış bir deponun üzerine inşa edilmiş olmasıdır. Temel yapının bozulmadan korunmuş olması dikkatimizi çekiyor ve bu durum, Almanların kültürel miraslarına nasıl sahip çıktıklarını gösteriyor bize. Hamburg’un denize bakan bir kısmını bu yapının içinden doruktan gözlemledikten sonra araçlarla Hamburg’un Uhlenhorst semtine gerçek ilerliyoruz.

Elitlerin yaşadığı Außenalster kıyısında araçları durdurduğumuzda, harika bir mimariye sahip olan İmam Ali Camii’ni karşımızda buluyoruz. İranlı tüccarların 1953 yılında kurdukları bir dernekle ve 1957 yılında satın aldıkları yere inşa edilmeye başlanan bu devasa cami, 1500 kişilik kapasiteye sahip. 1985 yılından itibaren UNESCO Dünya Mirası Listesi’nde yer alan, halk ortasında “Mavi Cami” olarak bilinen bu yapı, büyüleyici mimarisi, tarihi ve pozisyonuyla gözlerimizi kamaştırıyor.

Caminin iç kısmında binlerce mavi çini olduğunu ve buranın birebir vakitte iç dekorasyonuyla meşhur olduğunu anlatan ağabey, İran’ın bir terör olayına karışması sebebiyle burasının kapısının kilitli olduğunu ve burayı gezemeyeceğimizi belirtiyor. Şii İslam Merkezi pozisyonundaki “İslam Derneği’nin” geçtiğimiz yıl kapatılmasıyla, caminin de kapısına kilit vurulduğunu öğreniyoruz. Kahvaltı yerinde olduğu üzere burada da, sohbetimize şahit olan ve yerin fotoğrafını çektiğimizi gören bir beyefendi, daima birlikte fotoğrafımızı çekmeyi teklif ediyor. Hatıra fotoğrafıyla ayrıldığımız bu yerden, araçlarla Hamburg’un en işlek caddelerinden birine yanlışsız yol alıyoruz.

AYARTICI POSTMODERN KÜLTÜRÜN UYUŞTURUCU ETKİSİ

Postmodern tanınan kültürün ağına düşmüş sokaklar içimizi ürpertiyor. Suratın, hazzın ve ayartının adeta esiri olmuş caddeler, bize çağdaş dünyanın ağlarını nasıl ördüğünü gösteriyor. O an, uyuşturucunun hür olduğu tel örgülerle çerçevelenmiş bir alana hapsedilen ağlarda debelenen gençleri uyur-gezer vaziyette görmek insanı derin bir kedere sevk ediyor.

Bu yüzdendir ki Yusuf Hoca, akşam saatlerinde başlayan Hamburg konferansında, “Gençlerini ihmal edenler, geleceğini imha ederler,” diye haykırıyor. Salonda bulunan gençler, can kulağıyla hocayı dinlerken Yusuf Hoca, onlarca gencin kalbine dokunuyor ve zihinlere hakikati işliyor. Postmodern tanınan kültürün saldırısının tüm dünyayı nasıl kuşattığını ve gençlerimizin bu ayartıcı pagan kültürün çıkmaz sokaklarında sürüklendiklerini, yüreği yangın yerine dönmüş bir formda anlatıyor. Bir hatalı aramamız gerekiyorsa aynayı kendimize tutmamız gerektiğini vurguluyor.

Konferansı şu cümlelerle tamamlıyor:

“Değerlerini terk eden gençliği suçlamayalım. Hatalı biziz; aileler ve yöneticiler.” Gençlerimizi suçlamak yerine onlara “yol gösterecek yol fenerlerini” vermemiz gerektiğini belirten Yusuf Hoca, “İşte biz bunun için kurduk MTO’yu!” diye noktayı koyuyor.

Programın sonunda, Yusuf Hoca’nın sıkıntısıyla dertlenen talebeleriyle sohbet ederken, MTO’yu birinci sefer bu programda duyan bir kardeşimiz gerisini dönüp, “Siz talebesiniz değil mi?” diye soruyor ve bu programı etrafındaki gençlere tanıtmak istediğini belirtiyor. MTO’ya şimdi talebe olmayan gençler, bu okulun mana ve ehemmiyetini kavrıyor. Büyük bir ihtilalin gerçekleşmesi demek bu.

Avrupa seyahatimizi sürpriz bir ülkede ve sürpriz bir kentte cins bir filozofun, büyük düşünür Spinoza’nın izini sürerek yazmaya devam edeceğiz…