Yaklaşık bir ay evvel, GENAR Türkiye Raporu yorumcusu olan akademik takımla bir müzakere esnasında, Devlet Bahçeli’nin Türkiye’deki milliyetçiler ismine “üniter devlet ve Kürt meselesi” konusunda son talih olduğunu lisana getirmiştim. Bu kadar hassas ve derin bir sıkıntıda, milliyetçi cephede Bahçeli dışında hiçbir başkan bu kadar yürekli bir duruş sergileyemez.

Çözüm süreci ilan edildiğinde, bir canlı yayında tartışıyorduk. Türkiye siyasetini ve sosyolojisini yüzeysel bir bakışla kıymetlendiren Kemalist bir muharrir şu ifadeyi kullandı: “Erdoğan tehlikeli bir iş yaptı; MHP ve CHP’nin karşı çıkmasıyla bu süreç AK Parti’nin aleyhine işleyecek ve oyları %25’lere düşecek”. Ben de büyük başkanların başat özelliğinin “lider bir vizyon ortaya koyar ve kitlesini bu vizyona inandırır” olduğunu söyledim. O an medyada CHP ismine konuşmalar yapan bağımsız gazeteci bir beyefendi yüzünü ekşiterek, “Erdoğan mı büyük başkan?” diye reaksiyon gösterdi.

Çözüm sürecine taraftar olanlar olduğu üzere, karşı görüş sahipleri de vardı. Benim kanaatim, bu kadar badirenin akabinde bugün hâlâ bir üniter devlet çatısı altında yaşıyorsak, tahlil sürecinin bu durumda büyük hisse sahibi olduğudur.

Çözüm sürecinin zorlukları vardı. Erdoğan’ın güçlü iradesine karşın, FETÖ’cüler, eski devlet refleksiyle hareket edenler, karşı duran partiler, ABD ve İran, direkt PKK ve FETÖ-ABD tarafından devşirilen genç HDP

“Don Kişot”ları bu süreci sabote ettiler.

Süreci sabote edenler, “çukur” hareketlerinin ortaya çıkardığı fecî bilançodan sonra bölge halkı tarafından cezalandırıldı. Tahlil sürecinin bitirilmesi, Suriye’de örgütün direkt ABD’nin buyruğuna girmesi, çukur hareketleri için PKK’nın halka zorla baskı yaparak milletin konutlarını mevzi olarak kullanması… Bunların hepsi, bilhassa yoksul fukara çocuklarını öleceklerini bile bile ateşe atmaları üzere acı olaylarla yaşandı.

Bütün bu yanlışların akabinde, bölge halkı ve hatta HDP’ye oy veren seçmenler PKK’nın hiçbir hareket davetine yanıt vermedi ve uzun müddet HDP mitinglerine katılmadı. Bu, bölge halkının olup biten aymazlıklara olan reaksiyonuydu.

Cumhuriyet Halk Partililerin kalıcı bir siyaset üretme kabiliyetinin olmadığını ve ezber politik telaffuzlar dışında yeni bir adım atmadıklarını biliyoruz. Ayrıyeten, DEM Partisi’nin siyaset geliştirme yetkisinin olmadığının farkındayız.

Küresel riskler göz önünde bulundurulduğunda, Türkiye’nin geleceği için en hayati adımları tekrar Cumhur İttifakı atacak üzere görünüyor. Bağımsız siyaset üretme kabiliyeti, Batı paradigmasından ve terör örgütlerinden bağımsız olan, demokratik manada halka dayalı olan sivil siyaseti benimseyen partiler tarafından gerçekleştirilebilir.

Bahçeli’nin açıklamaları, Türk devletinin ve Cumhur İttifakı’nın siyaset geliştirme kapasitesinin göstergesi olarak, epeyce uygun düşünülmüş ve siyasal derinlik içeren açıklamalardır. Global riskler konusunda Sayın Cumhurbaşkanımızın yapmış olduğu açıklamaların bir sonuca varacağını, Devlet Bahçeli’nin DEM Partililerle el sıkıştığı gün işaret etmiştir.

PKK hakkında bir tahlil yapacak olursak, dört farklı PKK temsilinden bahsedebiliriz: Kandil, Avrupa PKK’sı, Suriye’de YPG ve Türkiye’de siyasi parti olarak var olan DEM. Her birinin yöneticileri farklı olmakla birlikte, sembolik olarak bütün şovlarda Öcalan sembolleriyle arz-ı endam ediyorlar.

Devlet Bahçeli açıklama yaptıktan sonra, bu yapılardan hangisinin nasıl bir refleks göstereceği merak ediliyordu. Birinci açıklama Selahattin Demirtaş’tan geldi ki kendisi, mahallî seçimlerde örgüt tarafından saf dışı bırakılmıştı. DEM Parti mensupları şaşkınlıklarını atamadan, Bahçeli o kadar radikal bir adım attı ki siyaset geliştirme deneyimi olmayan bir parti için bu şaşkınlıktan kurtulmak hayli sıkıntı bir sorun haline geldi.

Suriye’deki PKK yapılanması direkt ABD’nin denetiminde ve kanaatim odur ki, bölge halkı bu istekli köleliği çok da hazmetmiş değil.

TBMM açılış konuşmasında başlayan iç kalenin tahkimi konusu nasıl bir istikamete evrilecek? Üçüncü Dünya Savaşı tehlikesinin kendini ağır bir halde hissettirdiği bir periyotta, üniter devlet yapısının korunması, bu fırtınalı günlere milletimizin iç bütünlüğünü koruyarak girmesinin ne derece stratejik olduğunun herkes farkında.

Türkiye topraklarında terör örgütünün bir kabiliyeti kalmadığının herkes farkında; DEM Partisi’nin TUSAŞ’a yapılan terör hareketini kınaması, Selahattin Demirtaş’ın açıklamaya takviye çıkması, Öcalan’ın yeğeni Ömer Öcalan’ın “terörü teorik ve pratik manada bitirecek güçteyim” açıklaması, problemin art planının derinlikli bir biçimde çalışıldığını gösteriyor. Elbette ki meseleler bir çırpıda tahlile kavuşmaz, ama Türkiye düşmanlarının elinden büyükçe bir koz alınabilir.

Cumhur İttifakı, Cumhuriyet’i demokratikleştirdi. Güvenlikçi siyaset ezberinin dışında, ülkenin bütün vilayetlerini inançlı hale getirdi; bu manada İzmir ile Diyarbakır’ı eşitledi. Bugüne kadar Kürt sıkıntısı ya da bölge konuşulurken geri kalmışlık tartışmaların merkezinde olurdu. AK Parti’nin kalkınmacılığı sayesinde bu husus, muhalifler tarafından lisana getirilmeyecek kadar geliştirildi. Tahlil sürecinde atılan adımların hiçbirisinden Cumhur İttifakı iştirakinden sonra geri adım atılmadı.

Cumhur İttifakı, bu milletin asıl düşmanının emperyalistler olduğunu biliyor; tarih boyunca onlarla uzunluk ölçüşmüşüz. Global sorunları okumaktan uzak, iç sorunları kaşıyarak siyaset yapanların cüceliğini bu millet görecektir.

AK Parti, MHP, CHP, DEM Partisi’nden gelen açıklamalara bakıldığında, toplumun kıymetli bir kısmının sıkıntıya olumlu bir tavır içinde olacağı öngörülüyor. Bu süreçten menfaat devşirme hesabı yapan marjinal partiler daha da marjinalleşir. Bahçeli’nin şu kelamı, emperyalist emellere meydan okur üzere: “Kürt’ü sevmeyen Türk olamaz, Türk’ü sevmeyen Kürt olamaz”.

Bu cümleden lakin Türkiye düşmanları rahatsız olur.