Sabahlara kadar “dövsek” ferahlar mıyız?
Dikkat bu yazı “insani şiddet” içerir! Lakin lütfen okuyunuz…
Koştur koştur kitapçıya gidiyorduk. Ünlü tarihçi İlan Pappe’nin kitaplarını alacak ve otele dönüp kendisine imzalatacaktık. Dostum Halil İbrahim İzgi ile ‘Gazze Mahkemesi’nin birinci komite toplantısının yapıldığı Londra’daydık. İzgi, lobide konuşurken
“Düşünebiliyor musun İlan Pappe de burada. Haydi kalk kitaplarından alıp kendisine imzalatalım”
demişti. Kitapçıya yanlışsız süratle yürürken Pappe üzere vicdanlı insanların Filistin davasına verdikleri yürekli takviyesi konuştuk. Ama
ikimiz de İlan Pappe’nin bir Yahudi olduğunu lisanımızın ucuna dahi getirmedik
. Pekala onu bizim için pahalı yapan neydi? Dünyaca ünlü tarihçi olması mı? Filistin konusunda ses getiren çalışmaları mı? Yoksa tüm bu duruşunu Yahudi kimliği ile sergilemesi mi? Bir kitapçının nasıl olması gerektiğini deneyim ettiğimiz Waterstones’ten çıkıp otele dönerken zihnimde bu sorularla meşguldüm ve şöyle bir rahatlama yaşadım: “
Evet evet, ben antisemit değilim.”
Bu da nereden mi çıktı? O denli olsam, Gazze’de bir yılı aşkındır süren soykırıma karşın bir Yahudi’nin kitabını almak ve imzalatmak istemezdim sanırım. Pappe ile kendisi üzere davranan Museviler,
İsrail’in elindeki en güçlü silahı elinden alıyordu
ve daha da kıymetlisi
dünyanın üzerindeki büyük bir karabulutun dağıldığı zamanlardayız.
Tamam kesinleştirdim ben antisemit değilim. Lakin balkonlarda asılı Filistin bayraklarını indiren, Arap asıllı taksicilere saldıran ve sokaklarda, statlarda, havaalanında
“Gazze’de okul neden tatil edildi? Orada hiç çocuk kalmadı!”
sloganları atan İsraillileri görsem hiç düşünmeden üzerlerine atlardım.
Bu öfkem de beni Yahudi tersi yapmazdı.
En fazla Hollanda polisi tarafından tutuklanırdım.
Tam da şu günlerde Ketebe Yayınevi, İlan Pappe’nin
‘Siyonizmi Pazarlamak’
kitabını yayımladı. Londra’dan döndükten çabucak sonra elime geçen kitabın önsözünü okuyup telefonu elime aldığımda ise
Hollanda’daki olayların görüntüsünü izledim.
Üst üste gelince de bu yazı şekillenmiş oldu.
Aynı vakitte Filistin konusundaki akademik çalışmalara İngiltere’den taraf veren Exeter Üniversitesi Avrupa Filistin Araştırmaları Merkezi Yöneticisi Prof. İlan Pappe kitabına, 2015 yılında üniversitede
“Filistin’de Yerleşimci Kolonyalizm”
başlığı ile yapacakları konferansa İsrail lobisinin baskıları sonucu
iki Siyonist’in katılmasına müsaade veren “uzlaşmanın” pişmanlığını ilan edere
k başlıyor:
“Geriye dönüp baktığımda yanıldığımı düşünüyorum. Konferansın, iki lobicinin zavallı varlığına tahammül etmeye değecek kadar kıymetli olduğuna inanıyordum.”
İsrailli tarihçi kitabında şu bilmeceyi çözmeye çalışıyor:
“İsrail neden Atlantik’in her iki yakasında Hristiyan ve Yahudi olmak üzere iki büyük lobiye büyük ölçülerde yatırım yapıyor?
Bir Yahudi devleti neden hala Batı’nın meşruiyetinin tanınmasını istiyor?”
Pappe bu sorularına karşılık; bir varsayım, üç hipotez ve bir de müşahede sunuyor.
Varsayım
:
“Siyonist harekete ve daha sonra İsrail’e öncülük edenler, projenin tabiatında var olan adaletsizliğin ya da en azından Avrupa’daki antisemitizm sıkıntısına getirdikleri görünüşte “asil” tahlilin ahlak dışı boyutlarının sezgisel olarak farkındaydılar.”
Pappe’nin kanıtlayabileceği hipotezleri ise şöyle:
Bir
:
“İsrail için lobi çalışmaları, Siyonistlerin ahlaki benzersizlik ve hatta üstünlük gösterme takıntısını temsil ediyordu. Bu karmaşık ve aslında ikircikli bir saplantıydı zira Siyonist önderler ve daha sonra İsrail devleti, öncelikle Siyonizm’in tarihî Filistin’de nasıl geliştiğinin ahlaki açıdan eşsiz bir durum oluşturduğuna ve aslında asil bir efor olduğuna kendilerini ikna etmeleri gerekiyordu. Kimileri projenin kuşkulu temellerinin farkında olsa da buna inanmaları gerekiyordu.”
İki
:
“Siyonist hareketin en başından beri, kendine olan güvensizliği nedeniyle, ahlaki argümanlardan ve toplumların geneliyle münasebet kurmaktan vazgeçtiği ve bütün uğraşlarını para, temaslar ve tesirli savunuculuk gerektiren bir teşebbüs olan seçkinlere harcadığıdır.”
Üç
:
“İsrail’e yardımcı olan ve onun ismine lobi faaliyetlerine dayanak veren öbür faktörler de vardır. Bunlar çeşitli ülkelerdeki askeri-endüstriyel kompleksler ve yıllar boyunca İsrail için lobi faaliyetlerine katılan birtakım çok uluslu şirketlerdir. İsrail, “sen benim sırtımı kaşı, ben de seninkini kaşıyayım” prensibiyle çalışan, dünyaya güvenlik ve silah ihraç eden büyük bir şirkettir.”
Şimdi de
İlan Pappe’nin bariz gözlemini
aktarayım:
“İsrail’in gayrimeşruluğunun şuurunda olması ve bunun sonucu olarak daima savunuculuk yapması gerekliliği, Siyonizm’in 1882’de birinci Yahudi yerleşimcilerin Filistin’e gelmesiyle başlattığı yerleşimci-kolonyalist projesini tamamlayamamasının bir sonucudur.”
Görüldüğü üzere Siyonizm’in kurumsal yapısı
İsrail’in karşısında; tüm insanlığın ne kadar net ve odunsuz olması gerektiğini Yahudi bir tarihçi sebep-sonuç ilişkilendirmelerine dayandırarak söylüyor.
İlan Pappe’nin kitabı açıkçası ufuk açıyor, taşları oturtuyor ve daha da değerlisi peşin kabulleri ortadan kaldırıyor.
Gelelim
“Bir Yahudi devleti neden hala Batı’nın meşruiyetinin tanınmasını istiyor?”
sorusunun en şimdiki karşılığına. İsrail, lobi, para, siyasi güç, kumpaslar, terör aksiyonları, medya ve sinema eliyle -daha çok dayatarak-
inşa ettiği meşruiyetini yitireli çok oldu.
Yalnızca ilan edilmesi gerekiyordu, o da geldi. Amerika’daki seçim sonuçları,
Demokratların Siyonizm’in kölesi olduğu ve Amerika halkının bu teslimiyeti istemediği
en bariz işaret oldu.
Bu ortada İsrail’in güç ve meşruiyet kaybı Batı’nın sokaklarına da taştı. Hollanda’da olduğu üzere “kendilerini muhakkak eden” ve soykırımı alkışlayan
Siyonistler bundan bu türlü dışarılarda ellerini kollarını sallayarak yürüyemezler.
İsrail’i yönetenler güç zehirlenmesi yaşadıkları için kendilerine hazırladıkları vahim sonun farkında olmasalar da
Amsterdam sokaklarında kaçacak delik arayan ve endişeden atladıkları Amstel Nehri’nin tabanlarında nefes tutma rekorlarını kıran yırtıcı Siyonistler
insanlığın kendilerinden nefret ettiğini “fiziken” deneyimlediler.
Hollanda’daki yansıyı kimse hafife almasın.
Avrupa’nın ortasında büyük bir ruhsal eşik açıldı.
O denli olmasa İsrail konsolosluğu, ülkedeki Tel Aviv taraftarlarından sokağa çıkmamaları ve İsrail ya da Yahudi sembollerini taşımamaları davetini yapmazdı. Sonra da gece yarısı iki özel uçak gönderip
Siyonist çetecilerini gizlice kaçırmazdı.
Bitirirken başlıktaki soruya karşılık vereyim:
Elbette ferahlamayız!
Derdim asla şiddet değil. Fakat “lanet olsun” deyip geçemeyiz de. Sokaklarda, “Gazze’de okul neden tatil edildi? Orada hiç çocuk kalmadı!” diye bağıran
taraftar kılıklı teröristler ile Cibaliye’de bebekleri kaleden Siyonist askerler ortasındaki tek fark üzerlerindeki kıyafetlerdir.
Bunu biliyorsak, o sivil kıyafetlere aldanma gevşekliğinin tüm insanlığı başa döndüreceğinin şuurunda olmalıyız. Gazze’de soykırım yapan, madden ve manen bu vahşeti destekleyen herkes;
dini ve etnik kökeni ne olursa olsun yeryüzünden yok olmalıdır.
Bunun için de “
cesaretin bulaşıcı olduğunu göstermek
” gerekiyor…
