Şüpheler, tereddütler, kaygılar
50 binden fazla insanın vefatına, trilyonlarca dolar kayba mal olmuş, 40 yıl boyunca ülkenin huzurunu kaçırmış bir terör örgütünün kendisini feshettiğini açıklaması neden büyük bir coşkuyla karşılanmaz? Hatta neden kuşkuya, telaşa, tereddüde, daha da ötesi itirazlara, memnuniyetsizliğe yol açar?
Gösterilen olumsuz reaksiyonun bir kısmı, terörün oluşturduğu bataklığın kuruyacak, bu bataklıktan beslenenlerin de aç kalacak olmasından kaynaklanıyor. Kürt ırkçıları kanlı bir maceranın sona ermesinden ötürü hoşnutsuz; Türk ırkçıları varlık sebeplerini kaybediyorlar. Terör baronları, terör üzerinden rant elde edenler kaynaklarının kurumasından ötürü telaşlı. Bir de bu esaslı problemin Cumhur İttifakı tarafından çözülmesini istemeyenler, muvaffakiyetin Erdoğan ve Bahçeli’nin hanesine yazılmasından rahatsız olanlar var. Bir nevi, “Erdoğan ve Bahçeli kazanacağına terör devam etsin, ülke kaybetsin” diyenler ya da “Edirne’ye Enver gireceğine Bulgar girsin” zihniyetinde olanlar silah bırakmaya karşı çıkıyorlar. Baksanıza Müsavat Dervişoğlu’na ve türevlerine: Neredeyse ellerine kalaşnikof alacak, dağa çıkacak, teröristlerin eline silah tutuşturacaklar. Terörün bitmesine en çok onlar üzüldüler.
Bunlar bir yana, bir de haklı korkuları, kuşkuları, tereddütleri olan kesim var.
Terör örgütünün, silahla büsbütün yok edilmesi yerine, Öcalan’ın davetiyle kongresini toplaması, kendisi karar alması ve kendisini feshetmesi toplumun geniş kısımlarında bir burukluk oluşturmadı değil. Üstelik gerek terör örgütü PKK’nın gerekse DEM Parti’nin birtakım sorumsuz yöneticilerinin kuyruğu dik tutmak ismine tahrik edici açıklamaları da bu geniş kitlenin sonlarını hoplatıyor, burukluğu daha da artırıyor.
Türkiye’de 40 yıldır herkesin çok düzgün bildiği bir sır var: Kandil dağları ne kadar sarp, çetin, korunaklı olsa da bir terör örgütü on yıllar boyunca orada barınamaz, yaşayamaz, varlığını sürdüremez. Güzel de bunu nasıl yaptılar? Zira gerilerine kimi güçlü devletleri aldılar. ABD’den, Avrupa ülkelerinden önemli dayanak sağladılar. Dağa para aktı, mühimmat aktı, silah aktı. Unlarını, tuzlarını, makarnalarını serbestçe tedarik edebildiler, zira korundular, kollandılar, koruma edildiler.
Bugün ise terör örgütü üzerindeki işte o muhafaza kalkanı ortadan kalktı. Türkiye esasen gelişen silah teknolojisi ve kararlılıkla örgütü sıkıştırmıştı. Avrupa ve ABD de tasmayı bırakınca örgüt çaresiz kaldı. PKK’nın teslim olmaktan, silahları bırakmaktan, kendisine bir çıkış yolu aramaktan öteki seçeneği kalmadı. Şunu çok net tabir edelim: Karşılıklı bir mutabakat yok, Türkiye’nin durumu sabit; şayet yarın Türkiye bir operasyon başlatsa, belediyelere kayyum atasa, hatta DEM Parti’yi kapatsa, PKK’nın dönüp terörü tekrar başlatmak üzere bir seçeneği yok. O iş bitti. Yenildiler. Kaybettiler. Bomboş bir hayalin peşinde koştular, kullanıldılar, son kullanma tarihleri geldi ve tükendiler.
Yine de kesin, tartışmasız, PKK’yı susturacak bir sert tahlil, tartışmasız zafer olamaz mıydı? Kesinlikle olurdu. Türkiye bunu da yapabilirdi. Fakat o denli bir metot bu taraftan da kan akmasına neden olabilir, terör örgütü dağılıp denetimsiz parçacıklara bölünebilirdi. Bir kuşatmada, içerdekiler ya teslim olur ya da direnmeyi seçerler; teslim olurlarsa kan akmaz, yıkım olmaz. PKK teslim oldu. Bu tartışmasız Türkiye’nin faydasına.
Peki neden tahrik edici açıklamalar yapıyorlar? Neden dengelerimizi bozuyor, sonlarımızı altüst etmeye çalışıyorlar? Pek olağan. Dedik ya, teslim olurken kuyruğu dik tutuyorlar. Kendilerince “onurlu(!)” bir çıkış peşindeler. “Yenilmedik, ezilmedik” propagandasıyla moral bulmaya çalışıyorlar.
PKK’nın ve DEM’in bu tahrik edici açıklamalarına Hükümetin sessiz kalmaması gerektiğini de hatırlatalım. Ortada bir pazarlık olmadığına nazaran, PKK için diğer seçenek kalmadığına nazaran, Hükümetin de o denli çok fazla alttan almasını, hoşgörülü davranmasını gerektirecek bir durum yok. Örneğin DEM Parti yöneticisi Tuncer Bakırhan’ın korucuları aşağılayan hadsiz açıklamasına ya da buna emsal tahriklere en sert perdeden karşılık verilmeli. Ne olacak? Süreç mi bozulacak? Bir süreç yok ki.
Türkiye, silahla sıkıştırdığı terör örgütünü, diplomasiyi de devreye sokarak etkisiz hale getirdi. ABD ve Avrupa’nın takviyesini çekmesiyle mağarada ya da ovada ömür imkânı ortadan kalktı. Terör örgütü çaresiz kaldı ve silahlara veda etmeye başladı.
Kimsenin kuşkusu, tereddüdü, korkusu olmasın. Gelinen nokta Türkiye ismine tartışmasız bir zaferdir. Bu bela sona ermiştir. Bu, evvelkilere hiç benzemeyen, geri dönüşü olmayan bir sonuçtur. Artık artık vakit kardeşliği pekiştirme, ortak soframızdaki ekmeği büyütme vaktidir. Artık Türkiye için bayram vaktidir.
