Nekbe Zulüm 1948’de başladı

Takvimler 15 Mayıs 1948’i gösterdiğinde, Filistin topraklarında sadece bir işgal değil, bir halkın tarihini, kimliğini ve geleceğini amaç alan büyük bir felaket başladı. Filistinlilerin “Nekbe” yani “Büyük Felaket” ismini verdiği o günde kentler bombalandı, köyler yakıldı, konutlar yerle bir edildi, binlerce insan katledildi. Bayan, çocuk, yaşlı demeden yüz binlerce Filistinli, vatanlarını bombaların gölgesinde terk etmek zorunda kaldı. Sırtlarında birkaç modül eşya, ellerinde meskenlerinin anahtarları ve yanlarında taşıdıkları umutlarıyla her biri sürgün yoluna düştü. İşte o gün, Filistin halkı için işgalle birlikte, tam 77 yıl sürecek bir zulmün de başlangıcı oldu. Nekbe’nin yıl dönümünde yaşadıkları zorlukları Yeni Şafak’a anlatan Filistinliler, yıllar geçmesine karşın bir gün vatanlarına geri döneceklerini söyledi.

1948’de Akka’dan zorla çıkarılan Salih ailesi, Lübnan’a yanlışsız yola çıkarken sırtlarında birkaç eşya ve umut taşıyordu. İşte o seyahat sırasında dünyaya geldi Dünya Hüseyn Salih. İsmini, annesinin ona doğduğu gün “bereket ve umut” getirsin diye verdiği bu küçük kız, bugün 77 yaşında. Suriye’nin Hama kentinde mülteci kampında yaşayan Salih, işgalcilerin vatanını çaldığı üzere çocukluğunu da çaldığını belirtti. Salih, “Köyümüz Taberiyye’den yola çıkan ailem Lübnan’ın güneyine hakikat yol almış. Annemin anlattığına nazaran, seyahat sırasında sancısı tutmuş ve beni terk edilmiş bir kulübede tek başına doğurmuş. Elbisesinden bir modül yırtarak beni sarmış. Çok büyük zorluklarla beni dünyaya getirmiş, yoldan geçenler anneme, ‘Bu çocuğa nasıl bakacaksın? Sol taraf deniz, at gitsin’ demiş. Fakat o, ‘Bu yavru bana Rabbimin ikramı. Ne kadar sıkıntı olsa da ona sahip çıkacağım. Bu yavru bana emanet’ diyerek bana sahip çıkmış. Nekbe esnasında ne yemek ne içecek hiçbir şey yokmuş. Benim yaşamam için insanlardan yardım istemiş” dedi.

İşgalci İsrail’in yalnızca toprak değil insanların hayallerini de çaldığını belirten Salih, “Önce Lübnan’a gittik, burada pek çok kentte kaldık akabinde Suriye’ye geldik. Hama’da mülteci kampında yaşıyoruz. Filistin’den sonra hayatımız daima bir yerlere sığınmakla geçti. 77 yıldır topraklarımızdan uzakta yaşamaya çalışıyoruz. Nekbe, hayatlarımızı çaldı, hepimizin büyük felaketi oldu. Vatanımı dünya gözüyle göremeyip yalnızca fotoğraflarda gördüğüm için çok üzülüyorum. Yalnızca toprağımızı değil çocukluğumuzu da çaldılar. Orası bizim topraklarımız, vatanımız ve bir gün kesinlikle kendi topraklarımıza geri döneceğiz” diye konuştu.

Ahmed Diyab da Nekbe sırasında ailesiyle birlikte Akka yakınlarındaki bir köyden sürülen binlerce bireyden biri. Sürgün sırasında 5 yaşında olan Diyab, çocukken arkadaşlarıyla birlikte denize girdiği anları asla unutamıyor. Yaşadığı köyün Akdeniz’in incisi üzere olduğunu anlatan Diyab, “Köyümüz turistik ve çok hoş bir yerdi. 1948’de BM’nin taksim kararından sonra, yaşadığımız toprakların artık Musevilere ilişkin olduğunu söylediler. Köy halkı karşı çıktı ama silahlarla köyü bastılar. Köyümüz yaklaşık 1 ay Siyonistlere karşı direndi. Siyonist çeteler köyleri boşaltmayanlara kurşunlar yağdırdı” diye konuştu.

Yardım davetlerine kimsenin cevap vermediğini anlatan Diyab, mecburi göç seyahatini şu sözlerle anlattı: “Lübnan’a sırf 10 kilometre uzaktaydık, yürüyerek geçtik. Babamlar, ‘Bir hafta sonra geri döneriz’ diyordu lakin üzerinden 77 yıl geçti. O hoş köyümüzde ailemizle, komşularımızla geçirdiğimiz günler hala gözümün önünde. Bizi vatanımızdan edenler, hayatlarımızı da darmadağın etti. O günden sonra yalnızca mülteci olduk. Güzelim topraklarımızı bizden çaldılar üstüne direnenleri katlettiler. Bir gün kendi topraklarımıza geri döneceğiz. “