PKK’nın silah bırakmasına hazırlıksız yakalananlar
O sabah, yüreklere kor bir ateş üzere düşen acı haberi ekranda şöyle yorumlamıştı:
“On iki evladımızı toprağa veriyoruz. Bir kişi de dönüp ‘niye öldü ya bu evlatlar?’ diye soramıyor. On iki ya! Bak, bir değil, iki değil, üç değil, dört değil, beş değil, On iki, On iki. On iki çocuk toprağa gitti. Fotoğrafları gördünüz zati. Söyleyecek bir şey yok. Bu anne babalar bu meskenlere nasıl sığacaklar bugünden sonra?”
Sunucu, Türkiye’nin dört bir köşesindeki şehit meskenlerinin fotoğraflarını getiriyordu ekrana. Bir yandan da yorumlamaya devam ediyordu:
“Gördüğünüz üzere bu konutların hiçbiri güçlü konutları değil. Tamam mı? Yoksul fukaranın konutu işte. Türkiye’nin dört köşesinden. Antep’ten, Manisa’dan, Tokat’tan. Bu fotoğraflar oralardan geliyor. Oralardan geliyor. On iki evladımız daha gitti. Bu çocuklar gitti yani.”
Tarih 25 Aralık 2023’tü. Terör örgütü PKK, Pençe-Kilit Harekat bölgesindeki üssümüze saldırmış ve on iki askerimizi şehit etmişti. Türkiye yastaydı.
Ertesi sabahtı, ekrandaki hanımefendi konuşmasını sürdürüyordu:
“Pençe-Kilit harekatının siyasi maksadı ne? Hükümetin bunu açıklaması lazım. Genel laflar söyleniyor, terörü kaynağında yok etmek diyorlar ancak görüyoruz ki terör kaynağında yok olmamış. O vakit amacımız neydi? Neyi elde edebildik? Bunun açıklanması lazım. Bunun Türkiye Büyük Millet Meclisi, Ulusal Savunma Kurulu’nda konuşulması lazım.”
İsyan eden, ortada gözleri dolan sunucuya
geçmeden önce… Kelamlarını, bağlamını koruyarak kısmen alıntıladım. (Şehitlerimizi sayıyla değil de yazıyla belirtmek benim tercihim) Ortalarda çok farklı,
akla ziyan,
ağır politik çıkarımlar da yapmıştı. YouTube’da yer alan yayın kaydının kapağına da aslında,
“AKP’nin Seçim Kampanyası Terör”
başlığı atılmıştı.
Bu büyük acının, o başımızı yerden kaldıramadan geçen günlerin üzerinden çok değil 17 ay geçti. Şu da bir gerçek: vakit bizlere geçiyor. Geride kalanlar; anaların, babaların, kardeşlerin, eşlerin, evlatlar ve yoldaşların yüreklerindeki kor ise olduğu üzere duruyor. Yeni Şafak’ın Tabuta Sığmayanlar serisini takip edenler;
evlat sevgisini vatan sevgisiyle yoğuran anaların, babaların; topraktan eşinin hasretini biçen dağ üzere kadınların
hislerini hissetmişlerdir.
PKK’nın 1984 yılında Siirt’in Eruh ve Hakkari’nin Şemdinli ilçelerinde
ilk terör taarruzlarını düzenlemesinin üzerinden de 41 yıl geçti
. Bu yarım asırda birçok vatan evlatları, ne koç yiğitler toprağa düştü. Her şehit haberinde bıçak bir defa daha kemiklerimize dayandı. Her şehit haberinin peşi sıra, “Bu terör belasının sonu nasıl gelecek?” soruları yağdı. Cevapları ise daima havada kaldı. “Bitsin artık, dinsin anaların gözyaşları” cümlesini kurmaktan yoruldu, tarifsiz acılarla yoğruldu memleket.
İstenmedi, denenmedi değil.
Terörün sonunu getirmek için didinenler ve
bu uğurda hayatına kastedilen
siyasetçilerimiz de oldu. Buna karşılık terörden beslenen ve hatta terörü besleyenler de oldu.
Sunucunun da dediği üzere terör kaynağında bir türlü yok edilemedi. Zira
terör; Amerika’nın İsrail’in, Avrupa Birliği’nin himayesindeydi.
Türkiye ise tekti. Pekala ne oldu da 12 Mayıs’ta PKK kendini feshetti? Silahlar bırakıldı? Terör bataklığı kendini imha etti?
Belirsizlikler var evet. Fiiliyatı şimdi görmedik. Lakin PKK’nin kendini feshetmekten diğer bir yol görememesi neresinden bakarsak bakalım tarihi bir gelişme.
Yukarıdaki soruların cevaplarını bulmak için geride kalan 41 yılı, Türkiye’nin terörle çabasını adım adım incelemek, irdelemek gerek. Türkiye’nin
askeri, siyasi, ekonomik ve sosyolojik hamleleri
ni görmek ve bu devletin, bir
milletin iradesi
ni görmek gerek.
Özellikle de 28 Mayıs 2023 seçimlerinin akabinde
Devlet Bahçeli’nin yaptığı açıklamalar ve çizdiği yol, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın kararlılığı
, Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin coğrafyada büyük değişimlerin kapısını aralayan, politik denklemleri değiştiren atakları artık bir defa daha tahlil edilmeli.
Neden mi? Zira Türkiye’de; Türkiye’nin gücüne inanmayan, kabullenmeyen, stratejik gelişmeleri anlamlandıramayan, gündelik siyasete hapsolmuş, politik bağnazlığını aşamamış, kendi bakış açısı dışındaki her gelişmeye kapalı olan, ideolojik düşmanlığını
memleket sevgisinden üste koyan
, güya üstenci, güya çok bilen, güya okuyan lakin memleketi okumaktan aciz bir güruh var. PKK’nın silah bırakmasını kabullenemiyorlar. Hayatlarının şokunu yaşamış gibiler. Aslında terörün varlığından beslenmekten diğer bir yetenek geliştiremedikleri afişe oldu. Dünden beri asık hızlarla, akla ziyan tahlillerle, küçümseyen bakışlarla, yeniden bu topraklara ilişkin olmayan fikirlerle konuşuyorlar.
Misal yazının girişinde, on iki şehidimizin haberini verirken tahlil üstüne tahlil yapan fakat
PKK’nın silah bıraktığı haberini derin bir hüzün ve tahkir eden sözlerle duyuran
Özlem Gürses üzere.
Kendisini bu türlü bir yazıda muhatap almak istemezdim lakin Hasret Gürses bir temsil. Bir fikir. Bir
yekûnün sözcüsü
. Aslında bir tükenmişliğin durum özeti… Yalnızca ve yalnızca kayda geçmeleri gerekiyor.
PKK silah bırakınca sevinmeyenler ve hatta üzülenler politik iflaslarını bu türlü böyle ilan edecekler anlaşılan. Fatih Altaylı, Bahar Feyzan, Yılmaz Özdil, Ruşen Çakır ve birçok isim… İki gündür tel tel dökülüyorlar.
