PKK’nın statü talebi kabul edilemez. O halde ne yapmalı?

PKK’nın statü talebi kabul edilemez.

O halde ne yapmalı?

Her şeyi açık açık konuşalım.

Neyin olup olmayacağını bilelim.

PKK dünkü PKK değil.

PKK kendi başına karar verecek bir PKK da değil.

PKK’ya silah bıraktırmazlar.

PKK da karşılığında hiçbir şey almadan silah bırakmaz.

İsterse Öcalan davette bulunsun, bu gerçek değişmez.

DEM, PKK’yı karşısına alıp yol yürümez.

Kandil’e yüzünü çevirip koşulsuz-şartsız silah bırakma davetinde bulunmaz.

Bulunamaz.

Çünkü DEM’in Kandil’den bağımsız bir iradesi yok.

PKK-DEM cephesinin istediği statü, toprak ve egemenlik statüsüdür.

İstedikleri toprak Türkiye’nin toprağı değil; Suriye’nin toprağı.

ABD’nin Suriye’nin kuzeyinde kurdurtmak istediği PKK devletçiliğine Türkiye’nin istek göstermesini istiyorlar.

Statüden ve egemenlikten kastettikleri bu.

Türkiye’den bunu elde edemeyeceklerini biliyorlar.

Silah yoluyla bunun mümkün olamayacağının bilincindeler.

Siyaset yoluyla da statü ve egemenlik talebinin gerçekleşmeyeceğinden eminler.

O yüzden silah bırakıp yalnızca siyaset yapma yolunu tercih etmezler.

Suriye’nin kuzeyindeki devletçiğe Türkiye’nin istek göstermesi halinde lakin silah bırakmaya yanaşırlar.

Gayrısı mümkün değil.

Ne Öcalan yapacağı davetle ne de DEM kendi başına PKK’ya silah bıraktırabilir.

PKK için siyaset statü ve egemenlik elde edebilmenin bir aracı.

Bunu elde edemeyen bir siyaseti elinin zıddıyla iterler.

DEM bunun farkında.

O yüzden kendisine biçtiği rol, bu statünün elde edilmesinde aracılık rolü oynama.

Öcalan herkesten çok bu gerçekliğin farkında.

O yüzden şartsız silah bırakma ve örgütünü lağvetme davetinde bulunsa bile bunun mümkün olamayacağını biliyor.

Suriye’deki oluşum büsbütün Öcalan’ın yapıtı.

Oradaki PKK devletçiliği onun projesi.

Şimdi kalkıp oradakilere ABD-İsrail takviyesiyle elde ettikleri devletçiği lağvetme davetinde bulunursa bunun kendisini düşüreceği durumun farkında.

Örgütü kendisini dinlemediğinde artık devlet nezdinde de büsbütün gözden düşeceğinin şuurunda olan Öcalan’dan Sn. Bahçeli’nin öngördüğü bir davetin gelmesi o yüzden pek mümkün değil.

Öcalan’ın dilemması/açmazı bu: Türkiye’yi Suriye’nin kuzeyindeki devletçiğe razı edememek. Devletin kendisinden istediği koşulsuz-şartsız silah bırakma davetine da örgütünü razı edememek.

Mesele birilerinin sandığı üzere Kürtlerle ilgili siyasi ve kültürel talepler değil. Türkiye’nin içiyle ilgili talepler de değil. O yüzden gereksiz yere birinci dört husus, resmi lisan, eğitim ve vatandaşlık tanımı üzerinden tartışma açanlar havanda hem su dövüyorlar hem de asıl gerçekliğin üstünü bilerek yahut bilmeyerek örtüyorlar.

İşin gerçeği şu: Şayet Türkiye’de Kürtçeyi ikinci resmi lisan olarak kabul etseniz, ana lisanda eğitime geçseniz, vatandaşlık tarifini değiştirseniz bile PKK silah bırakmaz. Zira PKK Kürtler için değil, kendisi için bir statü ve egemenlik istiyor. Bunu da Suriye topraklarında istiyor. Bu statü talebini Türkiye kabul ettikten sonra içeride kelamı edilen adımların hiçbiri atılmazsa bu durum PKK’nın umurunda bile olmaz.

Daha ilerisini söyleyeyim: Siz PKK’ya bağımsız bir Kürdistan vadetseniz, PKK kendisinin hâkim olmayacağı bir Kürdistan’ı kabul etmez. PKK’nın hedefi, üzerinde kendisinin ideolojisiyle birlikte iktidar sahibi olabileceği bir toprak modülüne sahip olmak. Hem o toprağın hem de orada yaşayan Kürtlerin hükümranı olmak.

Statüden kastettikleri bu.

Kürtler yahut Kürtlük için istediklerini söylemeleri tam bir kandırmaca.

Suriye’nin kuzeyinde Barzani idaresinde bir Kürdistan devleti bile kurulsa bilesiniz ki evvela kendileri buna karşı çıkarlar. Bu Kürt devletine kurşun sıkarlar.

Bunu niye mi anlatıyorum?

Bu gerçeklik bilinerek konuşulsun diye.

PKK’nın değirmenine su taşıyacak Kürtlerle ilgili talepler üzerinden yanlış ve ziyanlı tartışmalar yapılmasın diye.

Sanki PKK-DEM ana lisanda eğitim sorunu çözülürse yahut vatandaşlık tanımı değiştirilirse PKK silah bırakır ve DEM de yalnızca siyaset yolunu tercih edermiş üzere sunuluyor! Yok o denli bir şey!

Politik Türk mahallesindekiler yahut Sn. Bahçeli’den bile kendilerini Türkçü-milliyetçi zanneden malum ulusalcı-ırkçı-faşizan güruhun PKK-DEM cephesinin bilerek gündeme taşıyıp kaşıdığı bu mevzularda nasıl oyuna geldiklerini hatırlatmak için aktarıyorum PKK-DEM’in asıl oyun planını.

PKK-DEM çok güzel biliyor ki bu hususları gündeme taşıdıklarında malum güruh ırkçı-faşizan bir lisanla “Türklük-Kürtlük” ekseninde düşmanca bir sınır çizecekler. PKK-DEM de dönüp Kürtlere “İşte görüyorsunuz Kürtlerin taleplerinin konuşulmasına dahi müsaade vermiyorlar, konuşanları da bölücü-terörist diye sindiriyorlar” savlarıyla saflarını sıkılaştırma yoluna gidecekler.

Bu her iki kardeş halkı düşmanlaştırma oyununu bozmak isteyenlerin karşısına iki kesim birden çıkar: Sn. Bahçeli’den daha Türkçü olduğunu söyleyen malum kesim Türk’e ve Türkiye’ye ihanet telaffuzuyla vaveyla kopartırlar, PKK-DEM cephesi de güya Kürtlerin temsilcisiymiş üzere Kürt düşmanı suçlamasını boca ederler.

Bu bir tuzak.

Bu oyunu bozan bir akla gereksinim var asıl.

Sn. Bahçeli’nin kanımca görüp de bozmaya çalıştığı oyun bu.

Cumhurbaşkanımızın yaptığı konuşmayla bozmaya çalıştığı oyun bu.

Bu oyun planının çok düzgün anlatılması lazım.

Her iki kısma de.

Herkese de.

Çünkü PKK’nın sahipleri tehlikeli oynuyorlar.

Türkiye’nin içine oynuyorlar.

PKK’nın yalnızca ve sırf kendisi için statü isteyen ve Kürtlerle ilgili talepleri de kendi siyaseti için mobilizasyon aracı olarak kullandığını görmek ve göstermek lazım.

Bunun yalnızca Kürtlere değil Türklere de güzel anlatılması lazım.

Kürt ve Kürtlerle ilgili bahis açıldığında yahut bir ekip talepler konuşulduğunda anında reaksiyon gösterip herkesi “bölücü-Kürtçü” diye susturup baskılamaya çalışan bir zihniyetin PKK’ya ne çok şey kazandırdığını Türklere düzgün anlatamazsak, esasen kırılgan ve duygusal bir iklimde yaşayan Kürtler kendilerini dışlanmış hissedip yanlış yönelimlere sapabilirler.

Bizim Türk ve Kürt kardeşlerimizle bir ortaya gelip kurduğumuz Demokrasi ve Birlik Derneği üzerinden yapmaya çalıştığımız şey işte tam da budur: Her iki bölüme bu gerçekleri anlatarak kadim Türk-Kürt kardeşliğini sarsılmaz bir temele oturtmak ve PKK’nın yalnızca Kürtlere değil Türklere de tuzak kuran bu taşeron zihnini deşifre etmek.

Can alıcı soru şu: PKK statü elde etmeden silah bırakmayacaksa o vakit ne yapmalı?

İşte devlet aklı burada devreye girmeli.

Sadece Öcalan üzerinden PKK’ya yönelik silah bıraktırma gayretine mı odaklanacak yoksa yalnızca Türkiye Kürtlerini değil bölge Kürtlerini de topyekûn kazanmaya dönük pratiği olan yeni bir siyasal aklı mı temel alacak?

Bence en doğrusu bu etapta ikincisi.

Bu Öcalan’ı büsbütün devre dışı bırakmak gerektiği manasına gelmiyor elbette.

Hatta Öcalan’la birlikte Edirne’yi de denklemin içine dâhil etmekte fayda var. Kürt mahallesinde kendisiyle konuşulabilir ayrıca tesirli aktörleri de.

Öcalan bu süreçte örgütünü karşısına alma kıymetine bir rol üslenmek isterse şayet, kuşkusuz bu durum, Kürtleri kazanma projesi çerçevesinde manalı ve belirleyici bir sonuç doğurur.

Demirtaş vb aktörler Öcalan’ın Türkiyelileşme projesine yalnızca siyaseti adres göstererek takviye sunarlarsa süreç iç cepheyi tahkim açısından apayrı bir noktaya evrilir.

Bu bahiste ortaya çıkan denklem şudur: Ya Suriye’nin kuzeyindeki devletçiğe evet diyerek silahları Türkiye için bir tehdit ögesi olmaktan çıkartmak. Ya da “Teröristana müsaade vermeyiz” deyip evvela Türkiye’nin içini düzenlemeye kalkışmak. Yani Kürtleri kazanmaya dönük siyasal aklı sistematik biçimde pratikleştirmek.

Birinci seçenekte, Öcalan’ın daveti anında karşılık bulur. Ancak bunun son analizde yol açacağı siyasi yıkım büyük olur. Tahminen bir mühlet Türkiye terörsüz bir periyoda girer lakin Suriye’nin kuzeyindeki PKK’nın kazanımı Türkiye Kürtleri için dönüştürücü fonksiyon ve rol model olur.

İkinci seçenekte, Öcalan’ın yapacağı davet, kelamını ettiğim kazanımcı siyasaların kalıcılaşmasında ön açıcı olur. Siyaset güç kazanır. Yani yalnızca ve sadece meselelerin siyaset yoluyla çözülebileceği, bunun için gerekli olan ikna ve demokratik diyalog kanallarının temel alınması inancı kök salar. Terör ve şiddet yolu gözden düşer.

Bunun için iki kıymetli somut adım inandırıcılık açısından ehemmiyet arz eder: Birincisi, “umut hakkı” vb seçeneklerin devreye alınması. İkincisi, Kürt vatandaşlarımızın/kardeşlerimizin kendileri için sorun olarak gördükleri konuların çözülebileceğinin gösterilmesi.

Burada itiraz edecek olanlar için çabucak belirteyim: Şayet Kürtlerin artık hiçbir sıkıntılarının olmadığına yahut karşılanabilecek hiçbir taleplerinin olmadığına inanılıyorsa o vakit şunu söylemek gerekiyor: Öcalan’ın yapacağı davetin Kandil’de hiçbir karşılığı olmayacağı üzere içeride de PKK’nın siyaseten konsolide edip harekete geçirebildiği milyonlarca Kürdü siyaseten tehdit ögesi olmaktan çıkartmak da mümkün olmayacaktır. En berbatı, PKK’nın DEM üzerinden mobilize ettiği kitleler iç cephenin yarılmak istendiği devirlerde tehdit ögesi olarak kalmaya devam edecektir.

PKK’nın propagandası şu: “Türkiye’yi yöneten Cumhur İttifakı gönülden istediği için değil sıkıştığı için mecburiyet tahtında tahlil ismi altında Kürtleri kandırmak istiyor. Öcalan’ı kullanarak bizi silahlarımızdan arındırmak istiyor. Bunu sağladıktan sonra hiçbir adım atmayacaktır. Biz silahlarımızı bırakırsak Kürtler artık ne talepleri konusunda ne de siyaseten hiçbir formda muhatap alınmazlar. Biz bu oyuna gelmeyiz. Bu oyuna siz de gelmeyiniz.”

Türkiye Kürtlerine yönelik bu propaganda lisanının tesirli olmadığını/olmayacağını söyleyenler yalnızca kendilerini kandırırlar. En kötüsü çözümsüzlüğü derinleştirirler.

Şayet Kürtleri topyekûn kazanmaya dönük adımlar atmaya artık gerek yok, atılması gereken adımlar atıldı, yapılması gereken her şey yapıldı, gayrısı ülkeyi bölünmeye götürür, buna da evet demeyiz noktasında ise devlet-hükümet, o vakit silah bıraktırmayı öngören ve bunun için “İmralı-DEM hattı”nı adres gösteren arayışlara hiç yeltenilmesin. İki nedenle: Birincisi, hiçbir karşılığı olmaz. İkincisi, bunun sonucu siyaseten daha yıkıcı olur. “AK Parti’yi Kürtsüzleştirme” senaryosu gerçekleşir. Kürtlerin siyasal temsili DEM’le bir arada CHP’de merkezileşir. CHP’nin DEM’le geliştirdiği ittifakın bir emeli da bunu sağlamaya dönük zati.

Benim teklifim şudur: Topyekûn Kürtleri kazanmaya dönük siyasal bir aklın hem içeride hem de bölgede devreye alınmasıdır. Bunun için atılacak adımları bir bir burada saymamı kimse beklemesin. Bu, siyasal akla da uygun düşmez.

Ya oyuna geleceğiz ya da oyun bozmanın yanı sıra asıl oyun kurucu aktör olacağız.

Hiç kimsenin kuşkusu olmasın: İçeride atılacak hiçbir adım bölünmeye götürmez tam tersine birliği perçinler. Kâfi ki içi uygun doldurulsun. İkna ve itimat temelli olsun.

Bir olan devletimiz, bir olan vatanımız, bir olan milletimiz, bir olan bayrağımız atılacak kucaklayıcı demokratik, İslâmî ve insanî adımlarla çok daha birlenecek ve köklenecektir.

İki tehlikeli eğilimden kaçınmak lazım. Birisi, “Yeni hiçbir şeye gerek yok. Ya bu haliyle kabul edilir ya da gereğini yaparız” biçimindeki bir lisana yaslanan radikal reddiyeci bir eğilimdir. Başkası de Kürt mahallesinden yükselecek “Ya daima ya hiç!” radikalizmidir. Süreci bu her iki radikalizme de kurban etmemek gerek. Tedricilik temel alınmalıdır. Bir tarafı yapalım derken bir tarafı yıkacak telaffuz ve siyasalar, arzulanan sonuçları elde etmenin önünde bariyerlere dönüşür. Bunun psikolojisini ve siyasal iklimini oluşturacak lisan ve pratik kıymetli evvela. O yüzden Sayın Bahçeli’nin vurgu yaptığı, terörden arınmış demokratik siyasal iklim hayati değere sahiptir.

Burada söylediklerim üzerinden maraza çıkartmaya peşinen meraklı olanlar için çabucak belirteyim: Resmi lisan, vatandaşlık tarifi, ana lisanda eğitim vb hususlarda yapılacak tartışmalardan korkmamak lazım. PKK-DEM bilerek bu hususları tartışmaya açacaktır ki bunu tartışmaya dahi açmanın bölücülük-ihanet olduğunu söyleyen akıl bir de sopa tehdidinde bulunsun ki bu ülkenin Kürtlerini kendi statü arayışında silahların yanına itiversin ve siyaseten de toplumsal alanını genişletsin. Bu tuzağa düşmeden de oyun kurucu aktör olmak mümkün diyorum.

Benim bu bahiste ne düşündüğümü bilen bilir.

Pusuda bekleyen o birilerine Demokrasi ve Birlik Derneği’nin Genel Başkanı olarak cevabımdır:

Türkçemizin resmi lisan olmasına hiçbir itirazım yok. Türkçenin yanına ikinci bir lisana gerek yok. Lakin bu başka ana dillerimizin kamusal alandan sürülmesini gerektiren bir konu değil. Türkçemiz kadar bu ülkedeki tüm dillerimizi aziz bilen ve kendimizden bilen bir anlayışın pratikleştirilmesi pekâlâ mümkün.

Vatandaşlık tarifinin değiştirilmesine gerek yok. Buradaki Türk tarifinin Sn. Bahçeli’nin tanımladığı çerçevede olmasını vatandaşlık tarifinin ötesinde tıpkı millete mensubiyetimiz açısından da gerekli görürüm. Benim için aslolan zarf değil mazruftur.

Türkçenin eğitim lisanı olması gerektiğine inananlardanım. Ana lisanlarda eğitim talebi yerine Türkçenin dışındaki dillerimizin

devletimizin okullarında öğretilmesinden yanayım. Ana lisanın tahsili ve öğretimi Türkçe eğitime mani değildir. Bölünmeyi değil birleşmeyi sağlar. Devlete aidiyet ve sadakati pekiştirir.

Türkiye içinde etnik temelde otonomi-federasyon üzere tekliflere karşıyım. Lakin bunların tartışılmasında hiçbir beis görmem. Suriye halkının kendisi için uygun göreceği otonomi vb idari modellere karşı çıkmayı hakikat bulmam. PKK devletçiğine yahut teröristana müsaade vermeyeceğimizi söylememiz, PKK dışındaki Suriye Kürtlerinin tıpkı Irak’takine benzeri otonomi-federasyon kazanımlarını kendimiz için bir tehdit olarak gördüğümüz anlayışına yaslanırsa, işte bunun kendi içimizdeki Kürtlerle zihnen ve kalben kopuşumuzu sağlayacak tehlikeli mecralar doğuracağına inanırım.

Bu ülke hepimizin.

Bu Cumhuriyet hepimizin.

Hem hepimizin demek hem gayrı davranmak olmaz.

Cumhurbaşkanımızın dediği üzere “PKK-DEM değil Kürt kardeşlerimiz bizim muhataplarımız” ise şayet, o vakit Kürt kardeşlerimizin ne istediğine kulak vereceğiz.

“Daha ne istiyorlar?” biçiminde dışlayıcı ve onur kırıcı telaffuzlardan vaz geçerek işe koyulacağız.

Başarmak bizim elimizde.

PKK başarmamızı istemez şüphesiz.

Sadece PKK mı?

PKK’nın varlığından beslenen bilumum çevreler de.

O yüzden güçlü bir iradeye ve kararlılığa muhtaçlık var.

Bir kere daha hatırlatarak bitireyim:

Sadece güvenlikçi siyasetler kaybettirir.