O yumruktaki kahreden detay
Yediği yumruk sebebiyle Özgür Özel’e çok geçmiş olsun.
Rivayet de türlü, teori de çeşitli o yumruk hakkında. “Yumruğu Özgür Özel kendine attırdı” fantastik teorisinden başlayıp yumruğu ceddin “Osmanlı torunuyum” dediği gerçeküstü savına, “bakanlık işini yapmadı” sızlanmalarından başlayıp “adam CIA hesabına çalışıyormuş” diyenine kadar bin türlü tez.
Bilemem lakin dilerim ki tez vakitte o yumruğun hesabı sorulsun ve sorulacaktır da. Hem devlet peşini bırakmaz işin hem de CHP.
Diğer yandan da Özgür Özel’i epey şanssız bulduğumu da tabir etmek isterim. Evvel bacağı kırıldı, akabinde yumruk yedi falan; Allah beterinden korusun.
Tüm bu argüman düzlemi içerisinde benim en çok canımı sıkan şey “taş üzere bir gerçek” oldu. Özgür Özel’e yumruk atan herifin ismi Selçuk Tengioğlu. 2004 yılında iki çocuğunu evvel silahla vurup akabinde ölmediklerini fark ettiğinde ikisini de bıçakla öldüren bir psikopat. Tengioğlu’nun kızlarından biri, ikinci kat balkonundan atlayarak kurtarmış kendini.
Bu katil herifin aile içi şiddet, cinsel taciz, uyuşturucu husus satmak üzere uzun bir kabahat listesi de var. Ve maalesef çoktan idam edilmesi gereken bu yabanî yaratık, müebbet mahpus cezasını yatıp 2020’de “şartlı tahliye” ile özgür kalmış.
Burada bir teknik ayrıntı verelim. 2005 yılında düzenlenen yasaya nazaran müebbet mahpusun yatarı 36 yıl olmuş. Lakin 2005 öncesinde müebbet mahpus cezasının yatarı 16 yıl imiş. Yani iki çocuğunu katleden bu psikopat, 16 yıldan sonra elini kolunu sallayarak tahliye olmuş. Bence 36 yıldan sonra da çıkmamalı bu cinsten adamlar. Hatta boşuna nefes de alıp vermemeli.
Özgür Özel’in yediği yumrukta beni nitekim alakadar eden konu yalnızca bu oldu. Elektrikle, yağlı urganla, tek kurşunla infaz edilmesi gereken bir adam, Taksim’in ortasında, memleketin en büyük ikinci partisinin genel liderine yumruk atıyor.
O vakit şöyle söyleyeyim. Çağdaş hukukun, -bu çağdaş hukukun belirleyicisi kim olursa olsun- adaleti asla temin edemediğini düşünen taraftayım oldum mümkün. O denli rezil bir hukuktur ki çağdaş hukuk, cürmün sabitliğini bile vakte ve yere nazaran esnettikçe esnetir. At çalmanın idam cezasını gerektirdiği periyotlardan pedofili sapıklara “hasta” denilen yere geldi çağdaş hukuk ve bu haliyle tam karşılığı “sefalet” bence.
“Hapishanenin icadı adaletin tecellisini imkansız hale getirdi” desek yeridir.
Tamam. Hukuk, adaletin tecelli etmesi için beşerler eliyle yazılan bir kurallar bütünüdür de, adalet bir türlü tecelli etmiyorsa “yahu burada asıldan bir yanlışlık var” dememiz gerekmez mi?
Bugün suça bulaşmayan milyonlarca insanın kendini inançta hissetmediği bir vasatta yaşamaya çalışmasının baş suçlularından biri “çocuklarını öldürmüş bir psikopatı sokağa salan” çağdaş hukuk değil midir?
Büyük kentlerin periferisinde, mahpusa girip 3-4 ay yatmayı “iş kazası” olarak pahalandıran ve gayrı meşruyu “istihdam alanı” olarak gören on binlerce beşerle bir ortada yaşamanın yükünü taşımak zorunda değil miyiz çağdaş hukuk sayesinde?
Çare kolaydır. Hatanın gerçek cezasını, muadilini insanlara yaşatacak bir hukuk tertibi kurmak. Kendisinde hayat bulacağımız kısas nizamına ve zindan konseptine dönmek.
Selçuk Tengioğlu ve benzerlerinin yaşamasına müsaade verirseniz olacağı budur zira. Herifi öldürmek ya da zindanda çürümeye terk etmek yerine “infaz yasası bilmem ne” diyerek sokağa salarsanız olacağı budur zira.
Karısını öldürene yeterli hal indirimi, uyuşturucu tesirindeyken yaptığı trafik kazasıyla bir aileyi yok eden şaklabana bir yıl ceza, uyuşturucu satana lakin üçüncü kere hatası tekrarladığında altı ay yatar verirseniz adaleti ya Kaf Dağı’nın gerisinde ya pazumuzun kudretinde aramaya başlarız ki bu sert bir çürümeyi beraberinde getirir.
Kısasta hayat vardır. Zindanda ferahlık vardır. Kriminalize olmuş tipleri ya hayattan ya da toplumdan ayırmada rahmet vardır.
