Oray Eğin’den bir ‘Murat Ongun portresi’: Güçten gözü döndü

“Murat Ongun, İmamoğlu hakkında yazacak gazetecilerden tam biat bekliyor, hatta çetele tutuyordu. Kısa müddette kendi ordusunu yaratmış, Başkan’ın tercih ettiği bir gazeteci sınıfı oluşturmuştu. İmamoğlu her ne kadar hoşgörülü gözükse de grubu en ufak bir tenkide bile itiraz ediyordu. Daha şimdiden cımbızla çalışmaya başlamışlardı.

Ne palavra söyleyeyim, ben bu soruşturma başlayana kadar belediyenin belirli gazetecileri amiyane tabirle “beslediğinden” emindim, lakin şu bir buçuk ayda ikna edici tek bir ispat, tek bir evrak bile çıkmadı.

İmamoğlu ise bu emeklemeleri, birinci adımları hiçe sayarak daha birinci günden biat medyası istedi. Bu Murat Ongun’un tercihi miydi, İmamoğlu’nun isteği mi bilmiyorum. Çoklukla başkanların en yakınındaki Ongun tipi adamları işverenlerinden bağımsız karar almazlar, gerekirse makûs polis rolünü oynarlar.

Murat Ongun benim bilhassa geçen Cumhurbaşkanlığı seçiminde CHP içindeki hengameleri, partinin liderlik katından itibaren İmamoğlu’nu ekarte etmek istediğini detaylarıyla yazmamı kabullenemedi. Bir CHP yöneticisinin seçimdeki potansiyel adayla ilgili bana “Herkes olur fakat Ekrem olamaz,” demesini ve benim de bunu motamot yazmamı affetmedi. Bu yazıdan sonra Ongun’a yakın birtakım mecralarda gaye gösterildim, buradan biliyorum.

O periyot büsbütün profesyonel sebeplerle lakin öteki bir vesileyle ona ulaştığımda aldığım karşılıkları güvendiğim birkaç şahsa gösterdim. Herkes üsluptaki kibir ve küstahlıkta benimle hemfikirdi. Bir orta ‘Şimdi böyleyse kim bilir biraz daha güç elde ettiğinde nasıl olur’ diye aklımdan geçirdim.

Belki öbür nedeni vardır, lakin ziyadesiyle şahsiydi. Ben yeniden de profesyonel olduğunu varsayıp İmamoğlu’nun işine gelmeyecek yazılarıma vuruyorum. Devir dönem sorduğum birtakım soruları, yürüyen merdivenlerin neden çalışmadığı ya da bu mevzuyla ilgili kimlerin muhatabımız olduğu üzere soruları karşılıksız bıraktı.

Bunu hatırlatmamın nedeni “Birkaç kişiyi küstürmüş,” dediğimde “Birkaç kişiyi mi?” itirazını açıklamak. Bana bile bu türlü davrandıysa kim bilir diğerlerine neler yapmıştır.

Belki de işi başından aşkındı. İtalya ve Karadeniz seyahatleri, kayak tatili, kar fırtınasındaki balıkçı üzere gerisi arkasına gelen PR rezaletinin akabinde kellesi alınmamış ancak basın sözcülüğü makamı kaldırılmıştı. Aslında hala gazetecilerle direkt muhatap oluyordu lakin anladığım kadarıyla işi artık bir çeşit “propaganda müdürlüğü”ydü.

Bir yandan da vaktinin bir kısmını yılbaşı partilerinde, yaz tatillerinde havuz başında akıl hocası bellediği beşerlerle birlikte yeni Türkiye’yi tasarlıyordu.

Bir insan kirası maaşının kat be kat üstünde bir meskende, kendisi ödemese dahi neden oturmayı kabul eder? Ekselsiyor Apartmanı’nda falan otursa en azından göze batmazdı. Site istiyorsa eminim Alkent’te Hıncal’ınki olmasa da bir bahçe dubleksi bulunurdu.

Ancak 350 bin TL’ye, üstelik kirasını da Başkan’a ödeterek, daha çok futbolcuların ve müzikçilerin tercih ettiği Acarkent’te villa tutmak ya şuursuzlukla açıklanabilir, ya da güçten gözünün dönmesiyle. Bu örnekte her ikisi de geçerli: Gücün hiçbir vakit elinden alınamayacağını zannedecek kadar şuursuz olmalı. Hiçbir şey yapmamış olsa dahi bu meskenin etrafında oluşan kuşku yeteri kadar yıpratıcı.

Ongun’un nereden geldiği belirli. Kendi ailesinin, bir devir cins seyahatlerinde rehber olarak çalışan eşinin malvarlığı ortada. Şaşa ve lüks hayat böylesi birinde illaki göze batar, ayak bağı olurdu. Dahası, çok daha savlı bir makama oynarken bütün gözlerin üzerinde olacağını bilip, diğerlerinden yedi kat daha dikkatli davranması gerekirdi. Bu durum İmamoğlu için de geçerli.”