Siyasetse siyaset: İstanbul kimin üzerine yıkılmamalı?
Felaketin siyaseti olmaz
. Zelzelenin artçıları devam ederken, beşerler can havlindeyken politik çıkışlar yapmak, sorumlu aramanın kaygısına düşmek
ne insanidir ne de İslami.
Kahramanmaraş sarsıntılarında iliklerimize işlemişti bu linç kültürü. Enkazların üzerinde miting yapmaya kalkışanlar oldu. Can pazarlarının tabanında hükümet yıkıp, kendilerini
hükümet ilan etmeye çalışanları
izledik. Devlet işini yapmasın, devleti yöneten siyasetçiler bundan ziyan görsün diye türlü numaralar çekildi. Üzerinden şimdi 2 yıl geçse de “geçti, gitti” diyemeyiz. Enine uzunluğuna konuşmamız gerek. İşte artık, kora kor, dişe diş hengamesini vermeliyiz şehirciliğin. Zelzelenin değil binaların öldürdüğünü ve bu çürük yapılaşmaya müsaade eden ya da dönüşümünü sağlamayanların da sebepler halkasında olduğunu söylemek siyaset değildir aslında.
Tam da şu gün, sarsıntının mümkün senaryolarını
tüm şeffaflığı ile
konuşmaz isek evvelki gün yaşadığımız büyük kaygıyla kalırız. Lakin İstanbul böylesi bir uyarıyı daha da kaldıramaz. 6.2’lik Silivri sarsıntısı
son bir şanstı
tahminen de. Uzmanlardan dinledik, Allah korusun, zelzele 10 saniye daha sürse şu gün
büyük bir felaketi
yaşıyor olabilirdik.
Peki artık nelerin konuşulması gerekiyor? Şükürler olsun can kayıpları yok, şükürler olsun yıkımlar yok. Enkazların ortasında yahut üzerinde değiliz. Yollar açık. Lakin gördük ki bu kent 15 dakikada ulaşılamaz oluyormuş. Alt yapısı çökmese de üst yapısı
kaosa teslim olabiliyormuş
. Kentin tahliye planı yok bir defa. Kuzey Marmara yolu bile vakit zaman geçit vermedi. Gişeler şişti. Yeri gelmişken söz edeyim; otoyol işletmeleri birkaç saatliğine fiyatsız yapmalıydılar. Bunun için bir yönetmelik gerekir mi bilmem lakin beşerler can kaygısındayken o bariyerler açık olmalıydı.
Gelelim siyasete… Felaketin siyaseti olmaz ancak siyasetçiler
felakete kapı aralıyorsa
bunu enine uzunluğuna konuşmalıyız. Cumhuriyet tarihimizin en ağır, en yıkıcı en “politik hasarlı” sıkıntısını
siyasete bulaşmadan
konuşmamız da mümkün değil.
Ne yapacağız, kentin
görevden uzaklaştırılan belediye başkanının
, “bir yılda 20 bin, 5 yılda 100 bin, 10 yılda İstanbul’daki tüm riskli bağımsız üniteleri yenileyeceğim” kelamlarını hatırlamayacak mıyız?
Ne yapacağız, vazifedeyken farklı vakitlerde 3 defa (2019, 2020 ve 2023) sarsıntı seferberlik planı açıklayan, buna karşılık KİPTAŞ’ın tıpkı süreçte 1300 konut ürettiğini ve İBB’nin kentsel dönüşüm bütçesinin
yüzde 5,5’ten 1,59’a düşürülmesini
gündeme getirmeyecek miyiz?
Diyoruz ya; sarsıntıdan, felaketten çabucak sonra hiç kimse siyaset sopası sallamasın. Evvel varsa enkazlar, evvel canlar… CHP’liler evvelki gün o denli bir performans sergilediler ki, o krizin ortasında “pes artık” dedik. Genel lider yardımcısından milletvekiline, gazetecisinden
besleme toplumsal medya hesabına
ve takımlı trolüne kadar ağız birliği yaparak, “İstanbul’da sarsıntı oldu, şehrin belediye başkanı hapiste, çıkarın afeti yönetsin paylaşımları” yaptılar. Kriz fırsatçılığı tam budur işte. Yazdılar da yazdılar. Kentin yaşadığı büyük kaosun,
iliklerimize kadar hissettiğimiz korkunun
nedeninin Ekrem İmamoğlu’nun mahpusta olmasına bağlayacak kadar ileri gittiler.
Dışarıda, vazifesinin başında olsa ne yapabilirdi diye düşündüm. Geçmişi muhasebe ettim. İmamoğlu dışarıda olsa, yolsuzluktan
hapse girene kadar çok övündüğü
Kent Lokantalarını açık tutardı lakin. O da gösteri yapmak için. Bakın siyaset yapmak istemiyorum ancak sarsıntı günü kapalıydı Kent Lokantaları. Zira 23 Nisan tatiliydi. Lakin bir belediye işletmesi, tüm kenti etkileyen felaket sonrasında “tatildeyiz” diyemez. Üstelik besin üretirken ve üstelik
vatandaşlar sokaklarda gecelerken
. İBB’nin Kent Lokantaları şayet sarsıntı sonrası açılsaydı ve halka, bir bardak su verebilseydiler, muhalefetin
öve öve bitiremediği
“mega projeleri” yeni bir mana kazanırdı. Maalesef bu fırsatı kaçırdılar. Ucunda “şov siyaseti” olmayınca açmayı düşünemediler anlaşılan. Sonra da
Sakarya Büyükşehir Belediyesi’nin yolladığı aşevi tırını Üsküdar meydanından zabıta zoruyla attırma zorbalığına
başvurdular.
Politik eziklik
bu türlü bir şey işte…
Bakın ister istemez siyaset yapmak zorundayız. Çünkü şehrin belediye başkanı
büyük yolsuzluk suçlamalarıyla
hapiste. Milyarlarca liradan bahsediliyor.
Depremin akabinde Ekrem İmamoğlu’nun hesabından ve ağzından yapılan açıklama şöyleydi: “En büyük kederim, hayatını İstanbul’u afet odaklı planlamaya adayan, bunun gayretini veren yöneticiler ve kent plancılar olarak bu sıkıntı günde sizlerle olamamaktır.”
Düpedüz palavra beyanda bulunmak budur işte. Altı yıllık şeceresine rağmen,
verdiği sözleri tutmamasına rağmen
rahatlıkla
duygusal manipülasyonlar
yapıyor. Meğer daha beş gün evvel, Arnavutköy’de imaline başlanan 24 bin konutluk dar gelirli vatandaşları mesken sahibi yapacak projenin başlamaması için toplumsal medyasından paylaşımlar yaptı. Bir de diyor ki; “yokluğumu fırsat bildiler.”
Kibir, pişkinlik, işgüzarlık… Ne derseniz deyin.
Bakın datalar ortada. İstanbul’un
deprem çaresizliğini
sağır sultan duydu. Kentte 3,6 milyon konut var ve bunların 1,3 milyonunun dönüştürülmesi gerekiyor. Acil yıkılması gereken konut sayısı ise 650 bin. Bu acil dönüşüm için gereken para ise milyarlarca lira. Çevre Şehircilik Bakanı Murat Kurum, 650 bin konutun dönüşümü için gerekli olan toplam paranın 58 milyar dolar olduğunu açıklamış ve İBB’nin iştirakler hariç
yıllık bütçesinin yarısıyla
beş yılda 300 bin binanın dönüşebileceğini söylemişti. Bu şu demek: Ekrem İmamoğlu kelamını tutsaydı yani bu kente sahiden hizmet etmek isteseydi, geride kalan 6 yılda İBB bütçesinden, -diğer yatırımları da ihmal etmeden- aciliyet olan en az 350 bin konutu dönüştürürdü. Lakin yapmadı. Kaç defa kelam verdi, kaç seferberlik başlattı hepsi kayıtlı. Bunun yerine, bu kelamlarının üzerine örtecek medyayı ve trolleri beslediler. ‘Saraçhane’ye yani reklam ve tertiplere ayırdıkları bütçe 2019’dan 2025’e kadar
deprem bütçesinin üç katına çıktı
. Harcamalar ve grafikler ortada.
Ez cümle; İstanbul’un sarsıntıya güçlü kentsel dönüşümü politik problem değildir. Bilakis bu bir
milli güvenlik meselesi
dir. Bu kent
Ekrem İmamoğlu’nun sorumsuzlukları
na teslim edilemez. Çatırdamaya hazır tabut üzere binalar İmamoğlu’nun sıçrama tahtası olamaz. Açıkça tabir etmek gerekiyor ki; Saraçhane’den beslenen basının çığırtkanlıklarına kulak asmak bile bu kente ihanettir. Devlet ne yapacaksa acilen yapmalı. AK Parti de gündelik siyaset yapmadan,
“halk CHP’yi seçti” demeden
İstanbul’un yükünü omuzlamalı. Kim neresinden nasıl harekete geçmesi gerekiyorsa bugünden tezi yok harekete geçmeli. İstanbul üzerimize yıkılmadan bu
politik enkaz
kaldırılmalı…
