Deprem: 23 Nisan 2025 İstanbul, 6.2

Her zamankinden daha sessiz bir sabahın içinde yol aldı bayan. Sokaklardan tek bir motor sesi gelmiyordu. Bayramdı. Çocukların bayramı. Pekala kuşlara ne olmuştu?

Çoktan nasiplerinin peşine düşmüşlerdir diye düşünse de martılar geldi aklına. Onlar küçük, büyük daireler çizerek sabahın bu vaktinde ebediyen hareket halinde olurlardı.

Kâinatın bu sesiz yüzüne Pandemi Günleri’nden aşina idi. Sokakların çocuk sesinden yoksun oluşu, bayanı hep huzursuz etmişti. Okulların dağılma vakitlerinde pencere camında çocukların sesini dinlediği günleri hatırladı.

Bu bayram pencereler bayram sabahına hazırlanmamıştı. Uzaklarda tek tük meskenlerin pencerelerinde birkaç bayrak. Meğer resmî bayramlarda pencerelerdeki bayraklara bakarken apartmanları dikey gelincik tarlası üzere görürdü bayan. Hele bir apartman vardı ki her katın farklı pencerelerinde bayraklar asılı olurdu.

O vakitler, yani bin yıl önce üzere görünen Pandemi öncesi vakitlerde beşerler birbirini şimdi telefonla aramaktan vazgeçmemişti. Ne yapıyordun sorusuna “Gelincik tarlası üzere kızarmış apartmanlara bakıyordum” dediğinde sorunun sahibi “Hepsi emeklidir” demişti, bir kahkaha atarak. “Resmî bayramlar fakat emekliler için birazcık coşku kaynağı. Bir gün resmî bayramlarda da ikramiye olur mu diye hayali var bazılarının!” Tekrar çıngıraklı bir kahkaha. Kocadan güçlü, babadan umurlu arkadaş birbirine benzemez kahkahalarla o bayram sabahını imha etmişti. Hayatında taş taş üstüne koymamış, bir gün yalnızca bir gün mesai nedir tatmamış o arkadaş. Pandeminin ikinci yılı idi. Caddeden bando geçiyordu. Arkadaş kendi söyleyip kendi gülüyordu. Arkadaş dediyse yani ağız alışkanlığı. İnsan arkadaşlarından iki defa arınıyor. Birisi ergenliğe girerken öteki emeklilik günlerinde.

Bazıları her türlü dünya zevkinden emekli oluyor. Çok çalışmış çok iş üretmiş olanlar. Ömrünü diğerlerine adamış olanlar mesela.

Hayatı boyunca saz çalmış olanlar, dünya zevkine demir atmış, torunları ile kör bir yarışın içinde ne yesem ne içsem, yediğimi içtiğimi kimlere göstersem peşinde, genç olmanın ve genç görünmenin sihirli kırk yolu üzerinden performans sergiliyor.

Kadın dün geceden hazırladığı kitapları okuma sırasına nazaran yerleştirdi masanın üzerine. Kahvaltıyı hazırladı. Öğle yemeği için zerzevatları yıkayıp süzülmeye bıraktı.

Yemekleri hazırlamış, konut ahalisi acıktık dediğinde “sofra çoktan hazır” demek için tabakları bile yerleştirmişti masaya.

Gündelik hayatın ritminden uhrevi hayatın ritmine abdest alarak girmeye hazırlanırken o sarsıntı. Saat 12.49. Yalnızca 13 saniye. Kendi kıyametini 4 Mart’ta yaşamış bayan elini yüzünü yıkamaya devam etti. Çök kapan hareketini yapması gerekiyordu. Yapmadı.

“Hazırlanın gidiyoruz” dedi evin reisi. Evin reisi, binanın mühendisi.

Kadının dışarı çıkmaya hiç niyeti yoktu. Merdivenden inmeye dermanı, sokakta dikilmeye hali yoktu. “Ne yapacağız mesela!” dedi tekrar tekrar. “Sen gelmezsen biz de gitmeyiz” ikazı üzerine hazırlandı bayan. “Bari namaz kılıp çıksak…”

Çıkmadan evvel pencereden aşağı baktı bayan. Tekbir ve önlem. Beşerler sokakta idi. Ne yapacağını bilmeden kararsız bir formda binaların önünde duranlar ve süratli hızlı yürüyenler. Onlarca kat kat bina, bir iki toplanma yeri. “Bugün hava hoş. Yağmurlu ve karlı bir günde mesela…” dedi bayan.

Evden çıkmadan evvel toplumsal medyaya bir iz bıraktı: “İstanbul kötü sallandı, Allah cümlemizi koruma etsin. Amin.” Çizgileri meşgul etmemek üzere merak edenler için bir bilgi notu olsun diye yazdı o satırları.

Deprem çantaları, sarsıntı anında yapılacaklar… Önlemler, alınacak tedbirler kâğıt üzerinde kusursuz. Lakin. Fakat lakin… Toplanma yerine gidiyor sandığı insanların kıyıya gittiğini öğrendi akşam saatlerinde bayan. En gidilmeyecek yere gidildiğini. Marmaray istasyonlarındaki tsunami ikaz levhalarına karşın kıyıya giden o kalabalık. Halbuki yapılması gereken zelzele anında tsunami ihtar levhalarını takip ederek inançlı noktaya ulaşıncaya kadar süratli bir biçimde kıyıdan uzaklaşmak olmalı. Güle oynaya “güneşin tadını çıkarmaya niyet eder gibi” sarsıntı anında kıyıya gitmek… Ya da sarsıntıdan kaçarken maaile asansöre binmek.

“Nasıl yaşadıysanız o denli öleceksiniz” hadisi şerifini bu kez öbür bir yerden öğrendi, talim etti bayan.

4 Aralık 2011 tarihinden itibaren yayınlanmaya başlayan, her dönem insanların teknoloji ile bağını çarpıcı bir formda ortaya koyan, adeta dizi sinema üzerinden “bilinç sahibi” tahminen de “yanlış şuur sahibi” yapan o dizinin son dönemine ilişkin birinci kısım aklına geldi bayanın, sarsıntı sonrası meskenine dönünce. “Sıradan insanlar”. Bize karşın zihnimize yerleştirilen “reklam kareleri”.