Türkiye’nin kabusu: Dayı, teyze, hala ve amcasızlık
Mutlaka duymuşsunuzdur, “
Şu hayatta bir dayın olacak
” kelamını. Sırtını dayayacağın dağ üzere bir adam… Amca da olabilir alışılmış. Teyze ve hala da. Çabucak akıllara “torpil” ve güç devşirme gelmesin. Anne-baba yarısı birileri olmalı etrafında insanın. Akrabalar aslında büyük ve doğal bir “güç” değil midir? Bize birinci koşanlarımızdır… Şöyle bir bakalım:
Yeterli günde, makus günde, bayramda, seyranda, düğünde, cenazede kimler vardır etrafımızda?
“Allah mesut, bahtiyar etsin” diyen de “Başınız sağ olsun, yeri cennet olsun” kelamlarıyla acılarımızı paylaşan da birebir şahıslar olsa gerek. Sahi,
omuzlarda hissedilen o el hangi akrabamızındı?
Sosyal medyadan taşan “akraba terörü” nefretine karşın o ele olan gereksinim hiç bitmeyecek.
“Ben bana yeterim” diyen herkesin, tükendiğinde soluğu ne çeşit terapilerde aldığı herkesin malumu değil mi?
Sadece yeni kuşağı değil, eskileri de zehirliyor bu
bol etkileşimli “ötekileştirme” söylemi.
Başlı başına toplumsal medya değil, açıkçası ruh sıhhati kesimi de kişiselliği besliyor, destekliyor. Nihayetinde pazar hisselerini büyüyor. Toplumsal medyaya bakılırsa dostumuz hiç yokmuş üzere. Dost bildiklerimiz de bir balmışsınız düşman ilan ediliyorlar. Zira topluluklar dijital çağda süratle kişiselleşiyor.
“Ötekiler”, hayatlardan süratle çıkarılıyor ve ortak pahaların yaşandığı bir topluluğa dahil olma mensubiyetlerimizi yitiriyoruz.
Merhum Teoman Duralı Hoca,
“İnsan, çeşidinin bir mensubu olarak değil, toplumunun mensubu olarak dünyaya gelmektedir ve her toplum veya topluluk bir kültür demektir. Toplumun kültürden farklı bir yapısı yoktur. Öbür bir deyişle, topluluk kültürle yoğrulmuştur”
demişti.
Günümüzde ise topluluğundan kopan, akrabalarından kaçan, ailesinden uzaklaşan ve özerkliğini ilan eden edene… Batı’nın 70’lerden sonra deneyimlediği bu ömür biçiminin,
tüm insanlığı sürüklediği uçurumun kenarındayız şimdilerde.
Farklı olmak, özgür olmak ve
özgünleşmek için çıkılan tüm yollar tükenmişlik tünelinde kesişti.
Birebir ruhsuzluk ve meyyit bakışlarla ışık arıyoruz. Aslında bir farkımız kalmamış. Ben buna,
“herkesleşmek”
diyorum. O beğenilmeyen, selfi kamerasında âlâ görünmediği için rahatsız olunan;
burunlara, kaşlara, dudaklara, yanaklara kadar aynılaşıyoruz hem de.
Baksanıza, düzelttiren herkesin burunları kalemle çizilmiş gibi… Allah’ın yarattığına razı olmayan ve uzvundan nefret eden insanın gözü akrabayı görür mü? Haliyle, Nergis Dama Hoca’nın
teşhisiyle
baş başa kaldık:
“Yalnız değiliz ancak kimsesizleşiyoruz.”
Oysa akrabalık, aile kadar hayatidir. Aile yoksa da akrabalık biter. Birbirini besleyen damarlar. Biri kesilince oburu toplumsal olarak zayıflar.
Aileden evvel akrabadan olduk lakin farkında değiliz.
Bu toplumsal kimsesizlik, beşeri bir yoksunluğun da kapısını araladı:
Kardeşsizlik
! Söylemesi, yazması bile güç. Lisan varmıyor ancak durum ortada. İnsanlık süratle teke düşüyor. Yani tek çocuğa… Sonra?
İstanbul Aile Vakfı Başkanı Üner Karabıyık, Bir Öbür Mesele’de
şöyle demişti
:
“Türkiye’de bayan başına doğum oranı yüzde 1,51. Dünyanın ortalaması 2021 yılında 2,3’tü. Bu oran 1963’te 5,3’tü. Bu istatistiğe Afrika da dahil.”
Mevcut bilgiler,
kadın başına doğumun 3 çocuk olduğu İsrail dışında tüm ülkeler için vahim.
Ne kadar değişik değil mi? Bu öteki bir tartışma konusu olsa da tek çocuklu periyoda giren ülkemizdeki gelişmelere bakarsak, kontaklı bir kamuoyu kelam konusu.
Cumhurbaşkanı Erdoğan geçtiğimiz günlerde aile, evlilik ve nüfus meselesine bir sefer daha ve
bu sefer üst perdeden uyarılarla
dikkat çekti:
“Türkiye bir kâbusa gidiyor. Anadolu’daki Türk nüfusu süratle yaşlanıyor. Milletimiz kendisini toparlayamazsa, bu topraklardaki yaşama kabiliyetini kaybeder. Bu bir beka meselesidir. Cumhuriyet periyodunda 1960’larda yanlış bir iş yaparak doğum denetim sistemiyle Türk nüfusunu azalttılar. Bu, ülkemiz için savaştan çok daha değerli bir tehdittir. “
Evet ismi konmamış bir savaş halindeyiz. Kiminle mi? Bayan başına üç çocuk ortalamasını koruyarak nüfusunu sistematik formda artıran, öbür yandan küreselci siyasetlerle dünyanın nüfusunu baskı altına alanlarla.
Bu nedenledir ki ülkemizde ne vakit olağan doğuma teşvik kampanyaları yapılsa bir yerlerden öfke patlamaları yükseliyor. Karşı kampanyalar başlatılıyor.
Bireyselleşme sloganları atılıyor.
Neden sanki?
Nüfus artışı ya da en azından üç çocuk maksadının önündeki en büyük mani olan sezaryenle doğumun ticari tarafı da var üstelik. Şu günlerde davası görülen Yenidoğan Çetesi skandalı patlak verdiğinde,
bu köşeye konuşan
eski bir başhekimin şu tespitlerini hatırlayalım:
“Sezaryende artışın nedeni ağır bakım servislerinden kazanılan paradır. Zira yapay sancıyla başlayan süreç ameliyatla sonuçlanıyor. Sezaryen olunca gerilime giren bir bebek ciğerleri ve organları doğum kanalından geçip temizlenemediği için ‘Apgar’ dediğimiz skoru düşük kalıyor ve ağır bakıma alınıyor. Bu ortada anne de ameliyat olduğu için ödeme farkı artıyor, itiraz da edilemiyor.”
Bu bölümü; dizi ve sinemalar de besliyor
. Abartılı, hiçbir insan evladının izlemeye dahi katlanamayacağı çığlık çığlığa olağan doğum sahnelerinden kelam ediyorum. Bırakın anne adaylarını, o sahneler baba adaylarını da korkutuyor. Haliyle olağan doğum gündeme bile alınmıyor. Toplumsal medyada,
Aile Bakanlığı’nın olağan doğuma teşvik kampanyasını, tuşlarına basılmış üzere taşa tutanları artık bir sefer daha gözden geçirin
derim.
Sonuç olarak dönülmez bir yolun eşiğindeyiz. Tek çocuk demek akrabasız kalmak demek. Zira birkaç yıl sonra doğacak çocukların dayısı, amcası, halası, teyzesi olmayacak. Doğan çocuklar da kuzenlerle büyüyemeyecekler. Akrabalık da bitecek. Yalnızlıktan, kimsesizlikten öteye geçilecek ve korkulan olacak;
“insansızlık çağı” başlayacak.
Böylesine derin bir uçurumun kenarındayız işte! Başlarımızı telefondan kaldırırsak görebilir miyiz, emin değilim?
