Kadîm Mısır medeniyetinin izini sürerken… (1)
Beytullah Yıldız kardeşimin Aşk-ı Turkuaz’ıyla kalıcı tesirleri olacak uzun soluklu bir seyahate daha çıktık geçen hafta. Dokuz gün sürecek seyahatimizin 7. gününde, Kahire’deyiz. (Bu ortada ben bu cins seyahatlerden bir kuruş para almıyorum. Burada Beytullah kardeşime takviye olmak ve katılan kardeşlerimizle hakikatin izini sürmek bu hoş seyahatlere katılmam için kâfi benim için).
Bu satırları Kahire’den yazıyorum. Kahire çok büyüyen kentlerden biri. Yeniden de bir ruhu var. Ekmeğini taştan çıkaran, İslâmî hassasiyetlerini yitirmeyen hoş insanları var. Yazıyı Kahire’de Tahrir Meydanı’nda otobüsümüzde kâğıda döküyorum. Dün Atabe Çarşısı’nda burada Yunus Emre’de çalışan edebiyat doktorasını tamamlayan Asiye Ataman Hanım kardeşimle, Muharrem Kartancı Hocam ve Dilek Çiğdem Hanım kardeşimle kitapçıları altını üstüne getirdik, tabir caizse, “talan ettik” akşama kadar…
Dün ve bugün Tahrir Meydanı’nın etrafında dönüp duruyoruz… Şehitlerin kanının bulaşığı meydanda. İnsan bir tuhaf okuyor, ürpererek ve metot yordam yürüyor bu meydanda…
Mısır, bu yüzyılda çok kan kaybetti. Tahrir, tuzu biberi oldu yaşananların! Mısır’ın ayağa kalkması çok güç. Elleri kolları bağlandı, hadım edildi. Mısır’ın, Arap değil Kıptî olduğu söylemi ayyuka çıkmış durumda. Her yerde Kıptî pagan gelenekler kutsanıyor, Mısır’ın nüfusunun %10’unu teşkil eden Kıptî Hıristiyan nüfus, Mısır’ı içeriden sömürüyor, Batılılara peşkeş çekiyor, dekor yapıyor…
Mısır’ın süratle İslâm’ı terk etmesi an sıkıntısı. Şu an tek “kurtarıcısı” refah toplumu olmaması.
Mısır seyahatimizi Muharrem Hoca’nın ulaştırdığı bilgilerle güya bizimle birlikteymiş üzere yazan MTO Azerbaycan temsilcisi Vuqar Azizov kardeşimin nefis kaleminden aktaracağım sizlere… Vuqar kardeş, usta bir muharririn yapabileceği öncü bir denemeye imza atıyor. Seyahatimizin birinci gününün kaleme alındığı metnin birinci kısmını bugün yayımlıyorum, geri kalanını da yarın yayımlayacağım. Çok hoş bir pazar yazısı oldu. Zihin açıcı okumalar…
Gece şimdi sabaha uyanmamışken İstanbul Havalimanı’nda bir ortaya geldik. Saat 03.30’da sadece bir seyahatin değil, bir seyahatin birinci adımı atıldı. Uçuş öncesi süreçler tamamlanırken, her konuğa bir “refik” tanındı. Bu rastgele bir eşleşme değildi; bu, bir ruh yoldaşıyla kurulmuş kardeşlik ahdiydi. Refik, yolda yalnızca adım atılan kişi değil; gönülde açılan yeri dolduran, sırtı kollayan, kelamı tamamlayan bir dosttur. Yol, bu sefer yalnız yürünmeyecekti.
Uçak 07.30’da havalandı. Gök, altımızda açıldıkça güya iç dünyamız da yeni ufuklara yelken açtı. Yaklaşık iki saat sonra Hurgada’daydık. Güneşin Nil’in kıyılarına düşen birinci ışığı, içimizde gizli kalan bir coğrafyayı da aydınlatıyordu güya.
Havalimanında süreçler sonrası bizi bekleyen araçla otelimize ulaştık. Öğlen yemeğiyle birlikte Mısır’ın birinci lezzetleriyle tanıştık. Akabinde kısa bir istirahatin akabinde, birlikte denize açıldık. Kızıldeniz’in suları hem ferahlık verdi hem de tefekküre davet etti bizi. Su, güya Hz. Musa’nın asâsını bekliyordu tekrar ikiye yarılmak için… Dalga dalga, sessiz bir zikirle kalbimizi yıkadı.
Akşam, seyahatin en bereketli anlarından biri yaşandı. Hocamızla tanışma toplantısında, yalnızca bir güzel geldiniz konuşması değil, derin bir istikamet tayini, içe bir davet vardı. Almanya ve İsviçre seferlerinden sonra nefes almadan soluğu Trabzon ve Rize’de almasına karşın bu ağır programlardan gelen yorgunluğu hissettirmeyen hocamız, bir saatten fazla konuştu. “Şafak Yağmurları” Rize’de kalmamıştı, bu sefer Mısır çöllerine yağan manevî bir rahmet olarak kalbimize dokunmuştu.
Gece odalara çekilirken, herkesin içinde bir diğer uyanıklık vardı. Bu seyahat, bütün antik Mısır’ın paganlaşmış coğrafyasını değil, insanın putlara direncini canlı tutan kendi iç âlemini gezdiriyordu aslında.
Mısır, sadece bir coğrafya değil; vaktin sinesine gömülmüş, ilmin, hikmetin ve maneviyatın kadim bir yurdudur. Nil’in yavaşça akan suları, Hz. Musa’nın duasını, Yusuf’un sabrını, İbrahim’in ayak izlerini taşır. Her adım, bir peygamberin sessiz tefekkürünü yankılar güya. Firavunların kibriyle sınanmış bu topraklar, sabırla ve hikmetle yoğrulmuş bir hakikat seyahatinin da şahididir.
Kahire’nin kalbinde yükselen El-Ezher, İslam ilminin yüzyıllık çınarı olarak hâlâ hikmet fısıldar kulaklara. İskenderiye, bir vakitler dünyanın aklıydı; ideolojiyle yoğrulmuş, kelamla süslenmiş bir entelektüel mirasın taşıyıcısı… Ve çölün bağrında yükselen piramitler –ne yalnızca taş ne de yalnızca mühendislik– beşere “ebediyet” fikrini mırıldayan sessiz abidelerdir. Yoksa öteki bir şey mi söylüyor? Bunu seyahat esnasında bileceğiz. Tahminen de bulacağız… Bir sır gibi…
Mısır, çağdaş vakitlerin gürültüsü ortasında hâlâ “öz”ü hatırlamak isteyenler için bir aynadır. Bu ayna, geçmişin ihtişamını değil, geleceğin istikametini gösterir. Zira Mısır, hakikatin ayak izlerini arayanlar için sadece bir menzil değil, bir menşe, bir başlangıçtır.
