Kıbrıs aynasında Türkiye
Hindistan sineması dünyanın en üretken ve en renkli sinemasıdır; yalnızca çer-çöp değil hayli kaliteli sinemalar de çekilir. Nüfusu 1,5 milyara yaklaşan Hindistan’ın o çok lisanlı, çok dinli, çok etnili yapısı hakkında sinemalardan küçük de olsa fikir edinmek mümkündür. Hindistan uzun yıllar İngiliz işgali altında kaldı. Sinemalardan gördüğümüz kadarıyla Hindistan üniversite gençliği, üniversite mezunları ve seçkin kesim işgalci İngilizlere karşı büyük bir hayranlık içindeler. Konuşmalarında sıkça İngilizce söz ve cümleler kullanıyorlar. Kılık kıyafetlerini, ömür usullerini, yeme içme alışkanlıklarını, müzik ve cümbüşlerini İngilizlere, genel olarak Batı’ya uydurmaya çabalıyorlar. İsimlerini Hristiyan isimlerinden seçiyor, haç dövmeleri yaptırıyor, haç takılar takıyorlar. Çabucak hepsinin hayali kapağı İngiltere’ye, ABD’ye atmak. Ülkenin büyük kısmı çok fakir ve kast sistemi var; gençler, seçkinler doğal olarak bu türlü bir halkın içinde yaşamaktan sıkılıyor, bunalıyor, halkı da aşağılıyorlar.
Filmlerde Hint gençliğinin bu taklidini, bu öykünmesini izleyince insan görüntüye acıyarak, üzülerek bakıyor. Meğer Türkiye’de görüntü hiç de farklı değil. Hatta işgalci İngiltere’ye, Batı’ya benzemek Türkiye’de kuruluşundan bu yana devlet siyaseti. Lakin Hintlilere dışardan bakabildiğimiz için gördüğümüz o acınası, o içler acısı görüntüyü, Türkiye’ye içerden baktığımız için göremiyoruz.
Aslında elimizde bir ayna var: Kıbrıs, daha doğrusu KKTC. Yavru vatanda yaşananları dışardan izlemek ve aynaya bakar üzere “biz de bu muyuz?” demek imkanımız var.
KKTC, son yıllarda farklı tartışmalarla gündemimize geliyor. İsraillilerin Ada’dan toprak alması, seçimler, kumarhaneler, üniversiteler ve en son da başörtüsü tartışmaları.
KKTC’de bir şeyler oluyor. Ada’nın Batı’ya öykünen, Batılılar üzere düşünmek, onlar üzere yaşamak ve onlara entegre olmak, hatta asimile olmak isteyen kısmı ülkeyi diğer bir noktaya taşıyor. AB vatandaşı olmak, Schengen vizesine kavuşmak, o yıllardır öykündükleri Batı ile “kucaklaşmak”, o potada eriyip gitmek için can atıyor, Rumlarla ortadaki hududun kalkmasını istiyorlar. O kadar ki, Türkiye’nin Ada’da işgalci olduğunu açık açık savunmaktan, Büyükelçiye “defol” demekten bile artık kaçınmıyorlar.
Rumlar, 51 yıl evvel soykırım yapmak istedikleri Türkleri bağırlarına basarlar mı? Tıpkı Rumlar üzere, “bakın biz de sizin gibiyiz” deme gayeli alkol kullanmak, domuz eti yemek, “modern” giyinmek Rumları ikna eder mi? Dine değil de, İslam’a aralık koymakla, ultra-laik görünmekle, başörtüsüne alerji duymakla Rumların sempatisi kazanılır mı? Daha da ileri gidelim: Türkler dinlerinden çıkıp “Hristiyan olduk” dese Rumlar, Batılılar, kucaklarını açar mı?
Batı’nın laikliğinin de, sekülerliğinin de, aydınlanmasının da, uygarlığının da Hristiyanlıktan doğduğunu, Hristiyanlık ile şekillendiğini, Haçlı bedellerini hala sıkı sıkıya koruma ettiğini, Rumların ise dinleri konusunda çok daha tutucu olduğunu Kıbrıslı Türklere kim anlatacak?
Dışardan bakınca çok zavallıca, acınası bir durum değil mi? İşgalcisine, azılı hasmına, celladına aşık olmak değil mi bu?
Kıbrıs, büsbütün yanlış bir Batılılaşma ve çağdaşlaşma ideolojisi altında çürüyor, çözülüyor, kimliğini, benliğini kaybediyor. Dışardan işgal edilemeyen Kıbrıs, akan onca kana, onca şehide karşın artık içerden işgal ediliyor.
KKTC’de başörtüsüne karşı, dini bedellere karşı, Türkiye’ye karşı gitgide yükselen ve çoğalan reaksiyon önemli bir tehdide, ulusal güvenlik tehdidine dönüşüyor. KKTC, bilhassa kumarhaneleriyle, bu çukurun beslediği dinsizlik tehdidiyle, genç kızların hayatını karartan bataklıklarıyla alarm veriyor.
Kıbrıs’ta başörtüsüne karşı aksiyon yapmak, Türklüğe, Müslümanlığa, Kıbrıs uğraşına apaçık ihanettir. 51 yıl sonra Kıbrıs’a bir sefer daha “Barış Harekatı” yapmak, Kıbrıs’ı kurtarmak kaçınılmaz görünüyor.
Bir de Kıbrıs’taki bu acı, acınası görünüme bakıp, Türkiye’yi de etraflıca masaya yatırmak gerekiyor.
