Çaylar içilmişti. Akabinde kahve. Sonra soda. Suyun dışında her şey itina ile içiliyordu güya.

“Eskiden biz mutluyduk” dedi biri. Kim dedi. Tanımıyorum birinci kez burada gördüm.

Eskiden…

Evvelce çok bir ortaya gelinirdi.

Bir ortaya gelinirken yeni birini dahil etmek hiç kaygı edilmezdi. Dahil edilen ben miyim? Konut sahibi, Hesna ve Şeyma dışında hiç kimseyi tanımıyorum. Ben geldiğimde salonda oturacak yer yoktu. Şu an salonda altı bireyiz.

Tekrar eskisi üzere mi olacaktı?

Yine meskenlerde toplanılacak…

Yok. Düne dönülmez. Dünden gelinemez.

Lakin eskinin berbat bir kopyası fason imalatı doldurabilir her yeri.

“Kafelerde buluşmak çok masraflı oluyor artık” dedi “eskiden biz mutluyduk” diyen.

“Sen de her şeyi ticari açıdan ele alıyorsun” dedi Hesna.

Hesna çok kilo almış. Yüzünü gözünü çok elden geçirmiş. Hangi şişlik kilodan hangisi botokstan ayırt edilemiyor.

“Her şey ticari elbette. Öncelikle ticari.”

“Yapma Suna.”

İsmi Sunay’mış “eskiden mutluyduk” diyenin.

“Yapma Suna de. Ne dersen de. Her şey ticaridir. Bak Kur’an’da bile lisan ticaret üzerinden ilerliyor. Ne diyor aziz Mevlam, “Allah’a borç vermek istemez misiniz?”

“Ya” dedi Hesna. O ayeti birinci okuduğumda Türkçeye aktaranların densizliği diye düşünmüştüm. Sadece bu yüzden kırık meale başladım.”

“Evet Canım her şey ticari. Ebeveynlerinle ait bile.”

“Miras sıkıntısını diyorsun.”

“Yok. Miras sorunu de var tabi lakin o farklı. Farklı demem şundan. Giden gitmiş oluyor. Yani ticarette karşılıklı bir bağ var sonuçta.”

“O halde…”

“Bu muhabbet hararet yapacak muhakkak, yeni çay demliyorum haberiniz olsun” dedi konut sahibi. Dünyanın en mükrim konut sahibi.

“Çaysız muhabbet olmaz. Gençlerin ne çay zevki var ne sohbet görgüsü. Her şey eskisi üzere olsa tekrar. Sabahlara kadar nasıl da tartışırdık! Sohbet ederdik.”

“Çay sorun değil. Her vakit her yerde demlenir. Sohbet kısmı güç. O vakitler konuşan vardı. Dinleyen vardı. Artık herkes daima bir ağızdan höykürüyor. Dinleyen yok.”

“Tamam Eşe” dedi Suna. “Her şey eskisi üzere olsun. Yani ne olacak eskisi üzere olunca?”

“Ama evvelden sen bana Eşe demezdin. Hatta itiraz ederdin, Eşe’den isim mi olur diye”

“Neşe derdim sana hakikat. Lakin kulağına üflenen isimle aktarılan yazgısını, benim sonradan başına bir N sesi getirmem değiştirmiyor muhakkak ki. Sen vilayetle eşeleneceksin.”

“A Suna görüşmediğimiz müddet boyunca sen harfler ilmine de dadanmışsın galiba.”

“Allah güzelliğini versin. Hem ilim diyorsun hem dadanmak. Lisanını eş… Neyse lisanına kuşlar yuva yapsın. Eski atasözleri ayıklanıyormuş benim de bir katkım olsun. Ayırımcı olanlar, ırkçı olanlar tek tek çıkarılıyormuş.”

“Nasıl olacak o iş. Orwel’ın romanında olur da gerçek hayatta güç. Eski edebi metinler tek tek ayıklanacak mı yani!”

“Kesinlikle sana katılıyorum” dedi herkesi itina ile dinleyen mesken sahibi.

“Yanlış o halde devam. Yeni hayat mottosu bu. Siyasetten günlük bağlara herkes kendi yanlışlarına hudut tanımadan sarılıyor. Benim yanlışım senin yanlışını döver. Benim yalanım senin palavrasını yarı yolda bırakır misali”.

“Yok, ben bu arındırma işine takıldım.” dedi Eşe.

Salonun ortasında herkesin içinde uyuya kalmış olan birden doğruldu:

“Hiç hoş olmuyor arıtılınca ben çıkarttıracağım” dedi.

Farklı frekanslardan çeşit çeşit kahkaha topları düştü salonun ortasına.

Mesken sahibi düşler aleminden şimdi dönmüş olanı şefkatle selamladı:

“Geldi ortamıza düğün çiçeğimiz. Uyudun uyandın birinci duyduğun cümlenin akabinde sohbete dahil oldun. Günaydın hoşluk. Biraz bekle. Sen oracıkta şekerleme yaparken mevzu mevzuyu açtı. Biz bir epey ilerledik. Su arıtma aygıtı için arayanları, su arıtma aygıtlarını çok gerilerde bıraktık.”

“Canım ya, anan baban sana niçin öteki isim koymamış? Sıfatı isim diye… Neyse ben sana tekrar Hoşluk diyeyim.”

“Deme ya. Ben sana nasıl dümdüz Suna diyorsam sen de bana dümdüz Hoş de. Sen bana hoşluk deyince zihnim gerisini hoşluk salonu diye tamamlıyor.”

“Güzellik salonu deyince de ‘Engin bana hoşluk salonu alsana’ diyen bayan mı geliyor aklına!” dedi, Hesna. Hesna ve botoksları.

“Ya arkadaşlar siz üzücü dağıttınız lakin. Çağrışım sanatı ile sohbet etmenin olmazsa olmaz on kuralı bahisli seminere başlatmayın beni.” Emekli başöğretmen edasında herkesi hizalamaya girişti ismi Suna olan.

“Sen devam et Suna.” dedi çıkabilecek çatışmaların ayak sesini evvelinden duymakta uzman konut sahibi.

“Ama bacım beşerde devam edecek hal mi bırakıyorsunuz. Nerede kaldığımı unuttum.”

“Şey diyordun. Hayatta her şey ticari. Ebeveyn münasebetlerimiz bile.” dedi Şeyma konuşmaya konuşmaya güzelce paslanmış sesiyle.

Şeyma’nın sesini nihayet duymuş olmaktan mesut bayram harçlığını hazırda tutan haminine edasıyla iltifatlarını sıraladı mesken sahibi: “Aferin kız Şeyma. Sen daima böyleydin. Derli toplu, muhasebeci defteri üzere titiz, milim milim kaydederdin her şeyi.”

Düşler âleminden dünyaya süratli geçiş yapmış olan ismi Hoş kendisi pek hoşnutsuz “Ha! ‘Aferin kız’ dediğin 60 küsur yaşında olmayaydı düzgündü.” dedi burun kıvırarak.

“Yaş aldıkça birbirimize hitabımız değişecek diye bir şey yok Hoşluk.” dedi Suna üstten üstten bir eda ile.

“Sen onları bırak, devam et Suna.”

Şeyma’nın sesindeki pas yavaş yavaş siliniyordu güya:

“Şeyma’yı da açtı ebeveyn bağlantılarının ticari olması.”

“Yok ben daha çok Kur’an-ı Kerim’den getireceği örnekleri merakla bekliyorum.”

Annesinin evlatlarına yaptığı haksızlığı hayatı boyunca sırtında yük olarak taşımış olan konut sahibi, güya kederine derman olacak, anlayamadıklarını Suna’nın birkaç cümlesi anlaşılır kılacakmış üzere “Ben ebeveyn bağlarındaki ticareti bekliyorum” dedi.

Telefonuna gelen bildirisi kaşlarını çata çata, dudaklarını büze büze okuyan Suna birdenbire ayağa kalktı:

“Beklediğinizle kalacaksınız ahali. Gitmem gerekiyormuş. Youtube kanalında programım başlayacak üç vakte kadar. Bugün deneme çekimi yapacağız. Gelmişler aşağıda bekliyorlarmış.”

“Anlaşıldı her zamanki üzere sen bizi denek niyetine kullandın. Her şey ticari diye başlaman artık yerine oturdu.” dedi Eşe, kırgınlık ve kıskançlık karışımı bir tabir ile.

“Hiç kalkmasın o halde. Otursun oturduğu yerde. Haydi ben gittim.”

Gidenin gerisinden on dakika sonra ben de çıktım. Kalsaydım toplumsal medya dedikodularının da ortasında kalacaktım.

Nereye gerçek gittiğimi bilmeden dakikalarca yürüdüm. Biz buraya niçin gelmiştik! Geçen yıl kaybettiğimiz Safiye’yi anmak için. Andık mı?

Tahminen de ben gelmeden evvel çantadan cüzler çıkarıldı. Yasin, Mülk, Amme mühletleri okundu, şevkle dualar edildi. Ah Safiye diye birkaç hasret cümlesi kuruldu. Görevini tamamlayanlar gitti, yerine yenileri geldi… Hüsnü zandan taşlar döşedim ayaklarımın altına, ufkumun hududuna.

Safiye her şey aşk ile sıkıntısı. Safiye’nin anısı için toplandığımız gün her şey ticari temalı bir sohbet…

“Her şey ticari” diyen ile bir daha hiçbir yerde karşılaşmamayı diledim.