Keloğlan yolda süratli hızlı yürürken Nasrettin Hoca’ya rastlamış. Hoca onun telaşlı hâlini görünce merak etmiş, nereye gittiğini sormuş.

“Siyasete girmeye gidiyorum” diye cevaplamış Keloğlan.

Göbeğini tutarak gülmüş Hoca.

“Bir sen kaldıydın” demiş “bir de ben”.

Doğruya hakikat.

*

Masal ve çizgi sinema kahramanları kendi sonlarını aşmaya başladı.

Tarihî şahsiyetlere esasen hudut konulamaz. Onların ne vakit nerede karşımıza çıkacağı muhakkak olmaz.

*

Tom ve Jeri hayat uzunluğu anlaşamadılar. Biri daima kaçtı, öbürü kovaladı.

Ayı Yogi ağzının tadını bilirdi. Yeterlilikten yanaydı. Kimseye ziyan vermek istemezdi.

Haydi, Peter, Klara, Alp dağlarının pak havasında koşturup dururlardı.

Akıllı Bıdık her vakit samimi ve sempatikti.

Şirinler, sevimliydi.

Pokemonlar da şu saydıklarımız üzere siyasetten uzaktı. Artık vaziyet değişti. Pikaçu siyasete girdi. Meydanda polisten kaçıyor lakin polis onu kovalamıyor. Öyleymiş üzere göstermek için bütün gayret.

Diğerlerinin de girmesi yakındır. Görürsek sürpriz olmaz. Ama puan getirir mi? Kuşkulu.

Üç adamın mevtini açık seçik hatırlıyorum. Biri asrın en varlıklı adamıydı; insanların ruhlarını ve vücutlarını tırnaklarıyla kazıyarak servetini elde etmişti; yıllar boyunca kaybettiği sevgiyi satın almaya çalıştı, bu süreçte dünyaya büyük faydası dokundu ve tahminen de yükselişini sağlayan kötülükleri ziyadesiyle telafi etmiş oldu. Öldüğünde bir gemideydim. Havadis ilan tahtasına asıldı ve aşağı üst herkes haberi memnuniyetle karşıladı. Birçokları, “Tanrı’ya şükür öldü pez…” dedi.

*

Sonra insanlık onurunu pek idrak etmeyen, lakin insani zaafların ve berbatlığın her türlüsünü bilen, Şeytan kadar kurnaz bir diğeri vardı; özel bilgisini insanları çarpıtmak, onları satın almak için kullanmış, rüşvet ve tehditle, baştan çıkararak sonunda büyük nüfuz kazanmıştı. Güdülerini fazilet kisvesi altında gizlerdi; bir insanın özsevgisini elinden aldığında, sevgisini hiçbir armağanla geri kazanamayacağını bilip bilmediğini merak etmişimdir. Rüşvet alan bir adam, ona rüşvet verenden fakat nefret edebilir. Bu adam öldüğünde bütün ulus övgüler yağdırdı ve öldüğüne içten içe sevindi.

*

Üçüncü bir adam vardı ki, icraatında tahminen çok kusur yapmış, lakin insanların fakir ve ürkek olduğu, onların kaygılarını sömürecek yakışıksız güçlerin her yerde kol gezdiği bir periyotta hayatını fiilen insanlara yürek, onur ve güzellik kazandırmaya adamıştı. Bu adamdan nefret edenler birkaç kişiydi. Öldüğünde sokakta beşerler gözyaşına boğuldu, zihinleri inledi: “Ne yapacağız artık? Onsuz nasıl devam edeceğiz?”

(John Steinbeck, Cennetin Doğusu)

“Öğle üzülüyorum ki şu yaşananları görünce.”

“İkindide geçiyor mu?”

“Ne?”

“Tren.”

“Ne treni?”

“Posta.”

Her kuruşun hesabını verebileceğini orta sıra düşük ses tonuyla da olsa söyledikten sonra, yargı tarafından hesap sorulduğu vakit “muhatap almıyorum” yanıtını vermek, Zübük’e bile alışılmamış gelecek bir davranıştır. Karşıt, fazla, gereksiz, yanlış… Kayda geçelim.