‘Terk edilmiş hissedenler kulübü’…
Tümevarım için küçükten başlıyorum; CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in BBC’ye yaptığı açıklamalarda, İngiltere’nin kendilerine takviye vermemesinin yarattığı ağır hayal kırıklığı vardı…
Kendilerini terk edilmiş hissediyorlardı ve okurlarımız Özel’den önce hislerine tercüman olduğumuzun şahididir; “Avrupa İmamoğlu’nun gerisinde neden durmuyor?”, (22/03) ve “CHP dünyayı ‘görüyor’ ancak ‘sokakta’ kalıyor?” (26/03)…
‘Terk edilmişliği’ paylaşanlar çok; gazeteciler var, akademisyenler var, “bileşenler” var, TÜSİAD var, siyasi partiler var, vs…
Esasen, Sayın Özel’in röportaj verdiği BBC dahi terk edilmişler kulübünün üyesi. Londra da o denli. ‘Amerika’nın Sesi’ni yazmıştık, bu dahi kafidir. Sıkıntı şu ki, alenen İngiltere’ye “kırgınlığını” mızıldanmak, global çözülüşü görmemek manasına geliyor. Hâlâ ‘şişeden çıkmış cini’ geri bastırmaktır.
‘Kendi ülkesini dışarıya şikâyet’, Türkiye’de belirli bir politik geleneğin mirası. Bu yüzden kızmak artık vakit ve güç kaybı. Bunlar bu…
Vahim olan, yerkürenin dönüşündeki eksen kaymasını, kaydıranlara şikâyet etmeleri! Hatırlayın, “Türkiye’nin ekseni kayıyor” diye de dışarıya şikâyet etmişlerdi. Artık ‘
’ ve onlar hâlâ parti içindeki hırslarını Türkiye üzerinden ibra etmeye çalışıyorlar…
Tabii ki siyaseten felaketle sonuçlanacak…
Muhalif “entelektüeller”, terk edilmişliği, dünya politiğindeki konjonktürel değişimin çıktılarından biri olarak tespit etmeye başladılar. Günaydın. Yalnız, “konjonktürel”, “geçici” manası da içeriyor ve buradan kendi siyasetleri ismine “umut” devşiriyorlar. Yani onlar için bu hal,
birdenbire başlamış ve örneğin Trump’ın dört yılının akabinde tekrar birdenbire eski hoş günler gelebilir
duası içeriyor. Birdenbire başlamadı, birdenbire de bitmeyecek…
On yıldır yazıp, anlattıklarımızı tekrarlayacak değiliz; Amerika’yı birebir Amerika, Avrupa’yı tıpkı Avrupa, İngiltere’yi tıpkı İngiltere saymanın, oyuna buna yaslanarak devam etmenin bedeli var ve ödüyorlar…
Modern dünyada hiçbir savaş diplomatlar yahut generaller tarafından çıkarılmadı. Tahminen pratisyeni oldular lakin savaşı çıkaran “paradır”. Yerleşik sistem/kurulu tertip “yeni para” üretemediği için, üzerine tüm dünyada “adalet” talebi ve toplumsal dalgalar yükseldiği için adım adım gelişti. ‘Acil çıkış’ da bulamadılar…
Ve tekrar bu yüzden Avrupa İkinci Dünya Savaşı dinamiklerine dönüyor. “
” diyorlar, paradır aslı. Bulabildikleri yol bu kadar…
Avrupa Birliği 450 milyon vatandaşına, “acil gereç stokları yapın”, “72 saat dayanacak tedbirleri alın” daveti yapıyor. Ya da İskandinav ülkeleri “kadınlara zarurî askerlik” getiriyor. Alman otomotiv sanayii, tezgâhlarını “mühimmat” üretimine nazaran güncelliyor.
Gerçekte saldıracak kimse yok. Ancak korkusu lazım…
ABD’nin kamu borcu 30 trilyon dolar! Meczup para ve karşılığı yok. Trump’ın içeride her tarafı kısıp, devletten on binlerce insanı işten çıkarıp, dışarıyla bağlarını yalnızca para üzerinden kurmasının sebebi bu. İngiltere Başbakanı’nın, “
Avrupa karanlık çağa giriyor, daha para ve savunma lazım
” cümlesi kadar sadeleştirilmiş izah güç bulunur…
Ankara’nın,
ABD-AB-İngiltere ve Rusya
ile “birbirine değdirmeden” bağlantı kurabilecek yeri yakalayan istisnai ülke pozisyonu, hatta hatta, Çin’in son periyot yatırımlarına bakarak -milyar dolarlık birinci otomobil fabrikasından sonra tıpkı kıymette ikincisinin de Türkiye’ye adım atması,
heyetinin Şam ziyareti, vb- Pekin de tıpkı portföye dahil edilebilir…
Daha dar alanlarda da kanıtlar var;
sinir krizi geçiriyor ve bir “terk edilmiş hisseden” de o.
’nin Dedeağaç’ta açılan kanatları artık yok. Yetmezmiş üzere, bu yüzden ortasını bozduğu
ile bağları berbat. AB üyeliği de işe yaramıyor zira Avrupa şu sıralar Türkiye ile dalaşmak niyetinde değil…
’e tutunmaya çalışıyor. Meğer Tel Aviv’in demeyelim lakin Netanyahu-Trump alakası de Biden devrindeki üzere değil.
için dayanak bulabilirler lakin Türkiye konusunda ABD’nin sessizliğini duyuyorlar. İsrail terk edilmiş hissetmiyor fakat Netanyahu?
Fransız ‘
’ şöyle yazıyor; “Batı, NATO üyesi Türkiye’yi değerli bir ortak olarak görmeye devam etmeli. Fakat Türkiye üzere jeopolitik açıdan kilit ehemmiyete sahip bir ülkenin kalıcı otokrasiye sürüklenme ihtimali demokrasiyi savunan herkes için büyük bir felaket olur”…
Ortada otokrat falan yok ancak onların bakışına nazaran “geçici otokrasiye” razılar! Ne şirin demokrasi değil mi? ‘Korku’ yaşasın kâfi. Bu ortada Paris’ten duyulan “NATO’nun beyin vefatı gerçekleşti” teşhisine ne olduğunu soran yok. Birebir bakış, Trump’ı ve Putin’i otokrat görüyor lakin Xi Jinping’e ses yok? Bu iki yüzlülük, eski lisan,
bir seçim devri sonrası tarih olacak
. Onlar da terk edilmiş hissediyorlar…
Kimi muhalif akademisyenler şöyle diyor; “AB-Türkiye bağlantıları asgarî seviyede ilerlediği için demokratik güçlere takviye olamıyorlar”. Palavra. O denli olsa muhalefete güzelce güç verirlerdi. Artık Ankara’yla o kadar kritik işleri var ki…
Dışişleri Bakanı Fidan ile mevkidaşı Rubio ortasındaki görüşmenin başlıklarına bakın;
Ukrayna, Suriye, İran, Güney Kafkasya, AB, NATO
. Sonra 20 Mart tarihli MGK bildirisinin maddelerine…
Washington’da şöyle konuşulduğu sanılmıyor herhalde; “efendim, Suriye’de barış istiyor ve destekliyoruz. O halde tamam, başka mevzuya geçelim.” O denli olmuyor;
Türkiye-Irak-Suriye-Ürdün-Lübnan
beşlisinin Suriye’de “Ortak Harekât Merkezi” kurmasının manasını da konuşuyorlar. ABD içinde mi dışında mı dersiniz?
Buna, SDG/YPG/PKK’yı ekleyin? İran problemini ek edin. İsrail ne diyor merak edin. Prof. Hasan Köni son
programında şöyle dedi; “Bu oluşumun PKK-İsrail bağını, ‘
’nu kesme emeli olabilir”…
Sayın İmamoğlu bu hususta ne düşünüyor sanki? Ucunun, bileşenleri bozmaya yönelik iç siyasi sonuçlara dokunabileceğini kestirmiş midir?
