Evvela tarihi bir kaç tespit…

Kuvayı Milliyenin maksadı, Cumhuriyet kurmak değildi.

Milli Gayretin tek gayesi vardı: Şeriatı, hilafeti ve saltanatı koruma temelinde yabancı işgale son vermek.

Kuvayı Milliyenin taşıyıcı cemiyeti Anadolu ve Rumeli Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti şeriatçı, hilafetçi ve saltanatçı idi.

Gazi Mustafa Kemal ulusal çaba sürecinde daima bu gayeye vurgu yaptı.

İlk meclisin açılışında da bu kurucu ruh temeldi.

Hacı Bayram’daki açılış merasimi bütünüyle bu ruhu yansıtıyordu.

Meclisteki temsil bu kurucu ruhun ete kemiğe bürünmüş haliydi.

Başında sarığı olan da vardı, mahalli giysilerini üstünde taşıyanlar da.

Gazi Mustafa Kemal’in meclisin açılışında irad ettiği nutuk bu kurucu ruhun cisimleşmiş haliydi.

“Ey efendiler” diye başlıyordu nutkuna Gazi. “Bu meclis yalnızca Türklerin meclisi değildir, Kürtlerin de meclisidir; bilumum anâsır-ı İslamın mecmuundan (toplamından) oluşan bir Meclis’tir.”

Meclisin ismi da yalnızca Büyük Millet Meclisi (BMM) idi.

Bu kurucu ruhun 1921’de ilan edilen Teşkilâtı Esasiye Kanunu’nda (Anayasasında) Türkiye Devletinin İslamcı olduğu alenen ilan ediliyordu. Meclisin misyonları ortasında “Ahkâmı şer’iyenin tenfizi” yani “şeriat kararlarının uygulanması” zikrediliyordu. (Bkz. Madde-7)

Bu kurucu anayasada ne Ankara’nın başşehir ne de Türkçe’nin resmi lisan olduğu belirtilir.

Yani birinci meclisin ruhu da anayasası da İslamcıydı/şeriatçıydı.

Bunlar tarihi tespitler yalnızca. Genç kuşakların gözünden kaçırılan hakikatler. Şahsıma ilişkin karar cümleleri değil. Umarım o birileri yalnızca ve sadece bu tarihi hakikat bilinsin emeliyle yaptığımız bu transferden rahatsızlık duyup o bildik pespaye suçlamaları üzerimize boca etmezler.

***

Sonra ne mi oldu?

Lozan Sözleşmesi’nden birkaç ay sonra ilan edilen Cumhuriyetle yeni bir nizam kuruldu.

Şeklen devletin dininin İslam olduğu 1924 Anayasası’nda belirtildi lakin yapılıp edilen her şey o kurucu ruhun inkarı mahiyetindeydi. Gerçekten 1937’de devletin dininin İslam olduğu ibaresi de kaldırıldı. Laikçiliğin benimsendiğinin resmen açıklanmasından sonra büsbütün farklı bir nizam te’sis edildi.

CHP’nin kudretli şeflerinden ve ideologlarından Recep Peker’in laisisizm tarifinde belirttiği üzere, İslamiyet, yalnızca devlet hayatından değil memleket ve toplum hayatından da sökülüp atılmak istendi.

Yendiğimiz düşmana yalnızca zihnen değil şeklen de benzemeyi prensip edinen yeni bir tertipti bu.

Tıpkı Batılı üzere olmamız isteniyordu.

Kurtuluş oradaydı.

Din geriliğin ve gericiliğin nedeniydi.

Fransız Cumhuriyetçiliği, Fransız ulusçuluğu ve Fransız laikçiliği temel alındı.

Hatta laikçilikte Fransa bile gerimizde kaldı.

Cumhuriyetimizde sandık şeklen vardı.

Cumhur değiştirilmesi gereken bir sürüydü.

Cumhur kendisini nasıl yöneteceğini bilmeyen bir gerici güruhtan ibaretti.

İktidar sandık yoluyla onlara bırakılamazdı.

Onlar için neyin lazım olup olmadığına iktidardaki azınlık lakin karar verirdi.

Halk sandık başına tek partinin belirlediği adaylara oy vermek için gidebilirdi. Açık oy kapalı sayım usulüyle.

Cumhuriyetin bilgili halkı makbul değildi.

O yüzden makbul bir halk yaratılmak istendi. “Halk için halka rağmen” şiarıyla.

Her şey halk içindi.

Farklılıklar inkar edildi.

Fransız ulusçuluğu temelinde bir ulus inşa edilmek istendi.

Homojen ulus fikri sert bir inkar ve asilimasyon siyasetini beraberinde getirdi.

Kuvayı Milliyetin dinamik gücü olan ve Türkiye Devleti’nin kurucu ögelerinden biri olan Kürtlerin varlığı inkar edildi.

Kürt lisanı ve kültürü yasaklandı.

Acılı ve travmatik asimilasyon siyasetleri benimsendi.

Bugün adına Cumhuriyetin kurucu partisi olduğunu söyleyen CHP’nin “Kürt sorunu” dediği sorun, işte o devrin bir eseridir.

Bizzat CHP’nin yarattığı bir kanlı sorun.

PKK bu sorunun hem bir sonucu hem de meseleden beslenen kanlı bir terör örgütü.

Türkiye’yi yıllar yılı yoran ve kaç mağduriyetlere sebebiyet veren laikçilik uygulamaları, dinin ve dindarların kamusal alandan sürülmesiyle alakalı bir durum.

CHP’nin tek parti idaresi, tipik bir hanedanlık rejimidir.

Bir cins saltanat rejimidir.

Osmanlı hanedanlığı ve saltanatı sona erdirilmiş lakin onun yerine öbür bir siyasi hanedanlık ve saltanatçılık inşa edilmiştir.

Aile hanedanlığı yerini parti hanedanlığına bırakmıştır.

Cumhuru makbul görmeyen bir Cumhuriyetçilik anlayışına eşlik eden zecri doruktan inmeci çağdaşlaştırma projeleri demokrasi yoksunluğunun da öbür ismidir.

Cumhursuz bir Cumhuriyet, yani demokrasiden mahrum bir Cumhuriyet. CHP’li iktidar seçkinlerinin başlarındaki Cumhuriyetçilik modeli tam da buydu işte!

Saygın tarihçi-siyaset bilimci Prof. Dr. Taha Parla’nın isabetle belirttiği üzere, “Bonapartist ve plebisiter diktatoryal cumhuriyet”ti bu CHP eliyle inşa edilen cumhuriyet.