Bundan asırlar evvel üç arkadaş yola çıkar.

Akşam olunca, yatıp uyumak üzere bir mağaraya girerler. Şimdiki üzere otel yok her tarafta. Otobüs, taksi de yok.

Bu üç arkadaş mağaradayken sabaha hakikat şiddetli bir sel ve fırtına sonucu, dağdan kopan bir kaya mağaranın ağzını kapatır. Ne kadar uğraşsalar da kayayı kımıldatmaları mümkün olmaz. Bunun üzerine içlerinden biri der ki:

“Yaptığımız yeterlilikleri anarak Allah’a dua etmekten diğer bizi bu kayadan hiçbir şey kurtaramaz. Herkes yaptığı bir uygunluğu anlatsın ve bununla Allah’tan çıkış yolu isteyelim, dua edelim!”

Bu fikir kabul gördü. Birinci adam kelama başladı:

“Allah’ım! Benim çok yaşlı bir annemle babam vardı. Onlar yemeklerini yemeden çoluk çocuğuma ve hizmetçilerime bir şey yedirip içirmezdim.

Bir gün hayvanlara yem bulmak üzere konuttan ayrıldım. Onlar uyumadan evvel de dönemedim. Konuta gelir gelmez hayvanları sağıp sütlerini annemle babama götürdüğümde, baktım ki ikisi de uyumuş. Onları uyandırmak istemediğim üzere onlardan evvel mesken halkının ve hizmetkârların bir şey yiyip içmesini de uygun görmedim.

Süt kabı elimde bütün gece şafak atana kadar başlarında bekledim. Hiç birimiz o akşam yemek yemedik. Nihayet annemle babam uyanıp sütlerini içtiler.

Ey Rabbim! Şayet ben bunu senin rızanı kazanmak için yapmışsam, bizi şu kayadan kurtar!”

Adam kelamını bitirir bitirmez kayada bir sarsıntı oldu, mağaranın ağzı biraz aralandı ancak çıkılacak üzere değildi.

İkinci adam kelama başladı:

“Allah’ım! Amcamın bir kızı vardı. Onu herkesten çok seviyordum. Ona sahip olmak istedim. Ancak o dilek etmedi. Haram teklifimi hiçbir vakit kabul etmedi.

Bir yıl kıtlık olmuştu. Amcamın kızı çıkıp geldi. Yardımda bulunmamı istedi. Kendisini bana teslim etmesi kaidesiyle ona yüz yirmi altın vereceğimi söyledim. İstemeye istemeye kabul etti. Ona sahip olacağım vakit bana dedi ki:

“Ey amcaoğlu! Allah’tan kork! Dinin uygun görmediği bir yolla beni elde etme!”

Onun bu kelamı beni çok etkiledi. Çok sevip istek ettiğim hâlde kendisinden uzaklaştım. Verdiğim altınları da geri almadım.

Allah’ım! Şayet ben bu işi yalnızca senin rızanı kazanmak için yapmışsam, başımızdaki düşünceyi bizden uzaklaştır!”

Bunun üzerine kaya biraz daha açıldı lakin yeniden çıkılacak üzere değildi.

Son olarak üçüncü adam konuştu:

“Allah’ım! Bir vakitler birçok personel tuttum. Onlar işlerimde çalıştılar. Parasını almadan giden biri dışında hepsinin fiyatını verdim. Giden adamı bulamayınca parasını çalıştırdım. Bu paradan büyük bir servet türedi. Bir gün bu adam çıkageldi.

“Ey Allah kulu! Yıllar evvel senin yanında çalıştım. Fiyatımı alamadan gittim. İşte artık geldim, bana hakkımı ver!”

Ben de ona dedim ki:

“Şu gördüğün develer, sığırlar, koyunlar senin fiyatının karı.”

Adamcağız gösterdiğim sürüye ve yanındaki adamlara baktı inanmadı:

“Ey Allah’ın kulu! Benimle alay etme lütfen, fiyatımı ver de gideyim!”

“Hayır, seninle alay etmiyorum, bunların hepsi senin.”

Bunun üzerine o adam, geride bir tek şey bırakmadan hepsini önüne katıp götürdü.

“Ey Rabbim! Şayet bu işi yalnızca senin rızanı kazanmak için yapmışsam, içinde bulunduğumuz meşakkatten bizi kurtar.”

Üçüncü adam da uygunluğunu söyleyip Allah’a dua edince mağaranın ağzını tıkayan kaya uygunca açıldı ve onlar da çıkıp gittiler.”

…

Yaptığımız her işi içtenlikle yapmak…

Haram bir işe niyet ettiğimizde, işlemeye koyulduğumuzda çabucak vaz geçmek.

Şayet işlediysek ivedilikle tevbe etmek.

Her vakit, hepimizin hayat seyahatindeki temel ölçüler.

Sahi, o insanların yerinde biz olsaydık hangi amellerimizle Allah’a dua ederdik sanki? ***