27 Şubat sadece bir gün sürsün diye
Abdullah Öcalan’ın MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’nin tarihi davetine uyarak PKK’yı silah bırakmaya çağırması 22 Ekim’de başlamış olan
“tuhaf lakin bu sefer epey hoş günlerin”
devam ettiğini gösterdi. Neredeyse imkansıza yakın bu gelişmeler olduysa daha da fazlasının, daha uygun ve hoş günlerin olmaması için hiçbir sebep olmasa gerek.
Nitekim biz daha 22 Ekim’deki bu yavuz inisiyatifin şaşkınlığını atlatmadan 27 Kasım’da başlayan ve 8 Aralık’ta noktayı koyan büyük bir zafer kıssasına de şahit olduk. 61 yıldır her türlü zulme maruz kalan mazlum bir halkın zincirlerinden kurtuluşu, zalimini alt edişinin öyküsüne.
Buna da şahit olduysak Suriye topraklarında ve Suriye halkına şimdiye kadar omuz vermiş olan Türkiye için daha hoş günler neden olmasındı?
Bahçeli’nin Öcalan’a yaptığı davet çok sürpriz, bahadır ancak tahlil üretici potansiyeli çok güçlü bir inisiyatifti. Bunun içerdiği teklifi duyan Türkiye’nin büyük çoğunluğuna
“neden olmasın?”
dedirten bir inisiyatif.
Başarısı da buradayd
ı. Aslında bütün taraflar açısından süreçleri tıkındığı bir noktada bir yol, manzaranın yeterlice belirsizleştiği ve bulanıklaştığı bir anda net bir ufuk açıyordu.
Bu inisiyatifin 27 Şubat günü sahneye konulan planı Bahçeli’nin teklifinin bir fakıyla gerçekleşmiş oluyordu.
Öcalan bu çağrıyı gelip TBMM’nin DEM Parti kümesinde değil, DEM Partili yetkililerin seri temasları sonucunda bir basın toplantısıyla gerçekleştirmiş oluyordu. Bahçeli’nin davetinde esasen insanların en fazla takıldıkları bahis buydu. Hem teknik olarak bir zorluk çıkarıyordu hem de makuliyet açısından kabulü güç geliyordu. Zati kimsenin bu bahiste ısrarcı davranmamış olması teklifte de gayenin teferruatlara takılmadan olumlu sonucu almak olduğu uygunca görülmüş oldu.
SİLAHLARI GEÇERSİZ KILAN BİR İKLİM
Öcalan “Sayın Devlet Bahçeli’nin yaptığı davet, Sayın Cumhurbaşkanının ortaya koyduğu iradeyle
öbür siyasi partilerin malum davete dönük olumlu yaklaşımlarıyla oluşan bu iklimde silah bırakma çağrısında” bulundu ve “bu davetin tarihi sorumluluğunu üstleniyorum” diyerek bugün için oluşmuş olan bir iklime işaret etti.
Bu iklimin kaidelerinin dışında kimsenin hareket etme talihi yok, hareket eden tarih dışı, denklem dışı kalır.
Peki bu iklim ne? Aslında bu iklime yeniden Öcalan’ın kendisi işaret etti. Kürt sıkıntısını ortaya çıkarmış olan kuralların ve siyasetlerin artık kalmamış olması, yani Kürt probleminin çok büyük ölçüde çözülmüş olması Kürtler ismine silahlı bir yolla rastgele bir hak kazanım yolunu da geçersiz hale getirmiş olması. Kürtlerin problemleri varsa demokratik siyaset tabanı içinde rahatlıkla çözülebilecek sonlardadır. Bu saatte Kürtler için, Kürtlük için, Kürtlere rastgele bir hak elde etmek için silahlı gayret etmenin bir yolu yok.
Bu saatten sonra Kürtler için taşındığı sav edilen silah lakin öbür güçle, öteki mihraklar ismine taşınmış olacaktır.
Peki bu iklim aslında bugün mü ortaya çıktı?
Suriye’de oluşan kaideler kuşkusuz bu çağrıyı daha da fazla teyit eden, Türkiye lehine çok daha güçlü koşullar ortaya çıkarmıştır. Lakin biraz daha aşağı da olsa emsal koşullar 15 yıl evvel de vardı ve Öcalan o vakit da tahlil sürecinde misal bir davet yapmıştı.
ÖCALAN BU ÇAĞRIYI BİRİNCİ KERE YAPMIYOR
Zamanın artık silahların vakti olmadığını, Kürt probleminde demokratik siyasi yerin sonuç almak için kâfi olduğunu söylemişti. Örgüt de (PKK) bir müddet onu dinlemiş ve uzun süren tahlil süreci esnasında silahlar susmuştu. Devlet bu esnada PKK’ya karşı operasyonlar yapmıyordu. Örgütten de silahları bırakmasını ve militanlarının yurtdışına çıkmasını bekliyordu.
Ancak bu esnada Suriye’deki gelişmeler PKK’nın aklını çeldi.
Orada ABD’nin gelip DAEŞ’e karşı uğraş ismine PKK’ya bir misyon vermesi, onu muhatap olarak ona bir avantaj sağlaması Öcalan’ın girdiği süreci PKK açısından cazip olmaktan çıkardı.
Bu esnada görüldü ki terörsüz bir Türkiye’yi ne Avrupa ne ABD ne de Suriye rejimi istiyordu.
Bilakis Türkiye’de Kürt sorunu bilhassa Erdoğan devrinde kıymetli ölçüde çözülmüş olduğu için PKK’nın silahlı gayret vermesine hiç taban kalmamıştı, ancak buna karşın PKK’nın silahlarını bırakmasını bu güçler istemedi. Böylelikle Abdullah Öcalan’ın kelamı havada kaldı ve PKK ABD’nin ve Avrupa’nın takviyesiyle daha fazla güçlenebileceğini vehmetti.
Kuşkusuz 27 Şubat’ta yapılan davetin tutması için çok daha fazla neden var
. Bir kez PKK’nın ne büyük destekçisi Esed rejimi yok, İran’ın bu takviyesi sağlamak için Esed rejiminden aldığı lojistik imkanlar da yok, Türkiye’de terörün tutunmasının fizikî imkanları olmadığı üzere, terörün insani takviyesini temin eden inkârcı siyasetler da yok. Bu yerde Öcalan’ın daveti PKK için bir çıkış yolu, bir fırsat bile sağlamış oluyor.
KUŞKUSUZ SÜRECİN HÂLÂ TEHDİTLERİ YOK DEĞİL
Bilhassa İsrail güdümündeki ABD varlığı, Suriye’nin yeni devleti üzerinde, yaptırımların ve kuşatmanın kaldırılması için Türkiye ile ortasına ara koymasını istediği giderek daha fazla hissediliyor.
Suriye rejimi elbette bu baskılara direniyor, ancak direnişin bir bedeli oluyor. PKK varlığını devam ettirmek için ABD’nin Suriye rejimine karşı bu mevzuyu bir rehin konusuna dönüştürmesi ihtimaline karşı Türkiye’nin geliştirmesi gereken bir siyaset olacaktır.
Elbette Türkiye’nin eli asla boş değildir. Lakin burada bu blokajın ve ürettiği ayartıcı fırsatların (ama natürel ki boş fırsatların) Kandil içinden birilerinin aklını çelme potansiyeli de olacaktır.
Tezkire.net’e sosyolog Dr. Veysel Karataş’
ın Öcalan’ın bu davete yönelik değerlendirmeleri değerli ve çok haklı ikazlarla bitiyor, ancak bu sefer PKK tarafına değil, Türkiye tarafına. İçine girilen süreç herkesin çok dikkatli olması gereken bir süreç.
Karataş
Öcalan’ın davetinde PKK’yı doğuran kurallara yaptığı vurguları ve analizleri aktardıktan sonra, onun
“bu sözleri, PKK’nın varlık şartlarını yaklaşık 40 yıl evvelki ulus-devlet kurgusuna bağladığını”
gösterdiğini söylüyor ve “Şimdi, o kendini feshettiğine nazaran, onun karşısındaki kurgunun da bu yeni gerçeklik karşısında nasıl bir taraf tayin edeceği asıl merak hususlarından biri olarak kaldı… Kaldı zira şu ana kadar yapılan açıklamalardan hareketle söz edilecek olursa, bu sürecin muhakkak bir çerçeveye oturtulması ismine rastgele bir ek şart yahut talebin ileri sürülmediğini göstermektedir. Münasebetiyle, alternatif olarak, ikinci büyük ve birincisine sebep olan daha komplike kurgunun da kendi varlık nedenini sorgulayıp sorgulamayacağı yahut nasıl bir istikamet tayin edeceğidir” diyerek, hazır bu hoş yer yakalanmışken bu tarafa da düşen etik bir sorumluluğun, üslup ve lisanın var olduğunu hatırlatıyor.
Tabii evvel biraz epeyce gecikmiş sorgulama ve alışılmış biraz da sürecin gerektirdiği nezaket ve zarafet
. Meydanı siyasal holiganlara bırakmadan. Tam da
Karataş’ın
dikkat çektiği üzere “27 Şubat tam bir gün” ve yalnızca bir gün sürsün diye.