“Sonra yerçekimsiz bir ortam üzere bir şey oldu. Kütlemin farkındaydım lakin hareket etme kabiliyetim çok değişmişti” diye anlatmıştı o gece yaşadıklarını.

Öteden beri tanırdım. Yakın dostumdu. Çok görkemli bir gece hayatı vardı. İstisnasız her gece, sabahlara kadar süren planlamalar yapar, güneşin birinci ışıklarını görene kadar sürdürürdü cümbüşünü.

Bunca deneyiminin akabinde kendisini de şaşırtan bu türlü bir şeyi söyleyince merakımı celbetti. Biraz da kaygılandım açıkçası. Yüzüne baktım. Gözlerine. Bir işaret aradım. O yaşadığı şeyi yüzünde, gözünde aradım anlayacağınız. I-ıh. Ne bir iz, ne bir işaret. En son gördüğümde nasılsa birebirdi.

Dedim ya, uygun tanırdım onu. Hakikat soruyu sormazsam, daha doğrusu soramazsam karşılığı içermeyen bir karşılık vererek kaçardı sorudan. Hem mutlu olurdunuz hem de hiçbir fikriniz olmazdı.

“Uçmak üzere değil di mi?” diye sordum. Aslında çok berbat sorulmuş bir soruydu lakin o çift anlamlılığa gereksinimim vardı. “Yok” dedi, “uçmak üzere değil de kendinden soyunmak üzere. Hani ‘ben bir başkasıdır’ da değil tam olarak o soyunmak. Kendinden soyunuyorsun fakat öteki bir kendilik de giymiyorsun.”

“O vakit yok olmak gibi” dedim. “Yok” dedi, “yok olmak üzere hiç değil. Varsın ancak yokluğunla tıpkı anda varsın üzere yani. Lakin bu bir ikilik de oluşturmuyor.”

O yaşadığı şeyin ta kendisini sorup aklımdaki tüm korkulardan arınmayı istedim. Ancak işte bulamıyordum ki bir türlü soruyu.

“Sana yardımcı olabilmem için bana biraz daha ayrıntı vermelisin” dedim. Sorunun berbatlığını çabucak anladı ki esasen ben de sorarken anlamıştım. Ne demek yani “sana yardımcı olabilmem için” demek.

“Bana yardımcı olabileceğini bilsem her bir ayrıntısını anlatırım abi de burada iki problemimiz var. Birincisi benim rastgele bir yardıma gereksinimim yok. İkincisi de bu kimsenin kimseye yardımının dokunacağı bir şey değilmiş üzere geliyor bana.”

Sonra ister istemez suskunluk oldu. Mevzuyu değiştirdik. Bir yarım saat sağdan soldan lafladık. Sonra yemek sipariş verdik. İkimiz de, üzerine konuştuğumuz mevzunun orada öylece kapanmasına razı değil üzereydik güya ya da bana o denli geliyordu. Talihimi bir defa daha denedim: “Yani gözün tam olarak açıktı ancak tıpkı vakitte kapalıydı üzere mi? O soyunmak yani.”

Gülümsedi. “Yok abi” dedi, “görmek için göze gereksinim olmadığını anlamak üzere daha çok. Uyuyorsun ancak uyumuyorsun üzere. Dans ediyorsun lakin dansın kendisi ortada yok üzere. Farklı bir baş.”

Ucunu yakalamış olmanın verdiği memnunluk ve rahatlamayla destekledim: “Yürümek için ayaklarını kullanmamak üzere.”

Durdu. Gözlerini kapadı. Coşkuyla anlattı bir çırpıda: “Uçmak için kanatlara, boşlukta süzülmek için yerçekimsiz ortama gereksinim duymamak üzere abi. O gözlerini kapatıp besmeleyi çektiğin an vardır ya. Tam orada oldu zati. O günden beri her besmelemde o besmelenin oluşturduğu lezzeti arıyorum lakin yok, yok. Ağzıma bir cennet meyvesinden bir lokma koymuşlar da ‘tadını sakın unutma, daima bu tadı ara’ demişler üzere. O lezzeti arıyorum o gün bugündür.”

Anlıyordum elbette anlattıklarını. Palavra söylüyorum. Natürel ki anlamıyordum. Zira bu sorun anlamaya ya da anlamamaya husus bir problem değildi. Hiç olmamıştı ve bundan sonra da olacağa benzemezdi. Yalnızca bir an, küçücük bir an “düşüp” yaşayabileceğin ve işte akabinde da saçma sapan benzetmelerle falan anlatmaya çalışacağın bir “hal” idi o. Anladığım yalnızca buydu aslında.

Arkadaşımın görkemli gece hayatını düşündüm meskene dönerken. Gece namazıyla başlayıp mushafla ilerleyen, zikirle kıvamlanıp sabah ezanıyla ışıklanan o görkemli gece hayatını. Yerçekimsiz ortamı düşündüm sonra. “I-ıh” dedim kendi kendime, “yerçekimini yenmek istemiyorum. Gayem bu değil. Yerin de çekimin de hakikatine ermek istiyorum. En yeterlisi yar çekimi diyeyim artık ben buna.”

Allah. Eyvallah.