2025 yılı çok sert başladı ve ezberlerimizi bozan bir sürü gelişme üst üste geliyor. 2025’in taşları yerinden oynatan bir yıl olacağını görüyoruz. Lakin özünde, bu tip gelişmelere baktığımızda, anlamak için aslında dekor çok karmaşık olsa da oyun kolay. O kolay oyunu bilip ona nazaran yorumlamak gerekiyor. Bir: doğrunun, hakikatin tarafında olanlar. İki: menfaatin, gücün, iktidarın peşinde olanlar. Ve bunların uğraşı… Bu uğraş ekseninde her şey gerçekleşiyor. 2025 bu manada bu çabanın en sert yıllarından birisi olacak. Bir tarafta bakıyoruz, global oyuncular dediğimiz, global güçler dediğimiz yapılar var. Öteki tarafta onların karşısında devletleri temsil eden, yerelliği yahut ulus devleti temsil eden aktörler var. Bu aktörlerin ortasındaki çabayı 2025’te en sert biçimiyle göreceğiz. Ve bunun en kıymetli başlıklarından birisi, malumunuz, LGBT ile ilgili Trump’ın aldığı kararlarla başladı. Üstüne UISAD ile ilgili kararlar. Pek çok ülkeyi ilgilendiren yansımaları domino taşı üzere peş peşe geliyor.

Siyasetin bile tarifinin tekrar yapılacağı bir devrin eşiğindeyiz. Şöyle ki; daha evvel siyaseti biz ideolojik eksenler üzerinden görüyorduk. İşte sol görüşteki partiler, sağ görüşteki partiler, muhafazakârlar, liberaller diyorduk. Ama bugün geldiğimiz noktada, solun sağ, sağın sol davranışlar sergilediği az ülkelerden birisi Türkiye. İşte bunun tüm dünya sathında karşımıza çıkacağı bir periyoda giriyoruz. Ve küreselciler ile yerli ve ulusal olan aktörler ortasındaki uğraşın çok daha sert olacağı bir evreye giriyoruz.

İdeolojilerin anlamsızlaştığı bir evreye giriyoruz.

Son periyottaki ülkemizden örnek verelim. Siyasi tartışmalara, siyasi partilerin hizalamalarına bakıyorsunuz. Yan yana gelmesi düşünülemeyen partiler bir ortaya gelebiliyorlar. Bunları bir ortaya getiren motivasyon ne? Bunu yalnızca mevcut siyasi iktidara zıtlık olarak yorumlarsak eksik kalır. Bu, bunun da ötesinde…

Burada global yaklaşım, global ekol, küreselcilerin tesirini göz gerisi etmemek gerekiyor. Yani şöyle düşünün; milliyetçi tabanı küreselci noktaya çekmek için milliyetçi görünümlü bir partinin çıktığını ve onun milliyetçi tabanı küreselci siyasetlere yaklaştırdığı bir evreyi gördük biz. Örneğin Güzel Parti’de Bahadır Erdem’in LGBT’nin kelamda onur yürüyüşünde çektiği görüntülerle, -İyi Parti’nin tabanı, Ülkücü tabandı- bunu yaşadık. Yani aslında bir global format yiyoruz siyasette.

Şimdi “bu küreselciler kim?” sorusuna herkes soruyor. Herkes de Mevlana’nın fil tanımı üzere tuttuğu yerden tanımı yapmaya çalışıyor. İstanbul Aile Vakfı’ndaki mesaimiz 2019’un sonlarından itibaren başladı. Bu bahisleri çalışmaya başladıkça, farklı ayrıntıları gördük, münasebetleri gördük, temasları gördük. Tüm bu müktesebat üzerine yapabileceğim yorum şu: Bilhassa Avrupa’da Orta Çağ’dan itibaren Musevilerin hanedanlar ile olan, prensliklerle ve hanedanlarla olan uğraşlarının sonucunda, tüm dünyada devletsiz ve vatansız yaşama maharetini ortaya koyduklarını görüyoruz. Bu toplum, kendi kodlarını koruma ederek -kapalı bir biçimde büsbütün kendi geleceğinin dizaynına dönüp- başka ülkelerin idarelerine müdahale edebilme kapasitesini de geliştiriyor, tüm bu süreçlerde. Mevzu, 1. Dünya Savaşı periyoduna geldiğinde, karşıdaki hanedanların tasfiyesi… Natürel,1. Dünya Savaşı öncesinde kilisenin tasfiyesi, zira kilise ile karşı karşıya. Daha sonra birlikte hareket ettikleri ittifakların derinleşmesi ve ulus devletlerin ortaya çıkması… 2. Dünya Savaşı’ndan sonra ulus devletlerin, memleketler arası örgütler üzerinden bir nevi senkronize edildiği, orkestrasyonun yapıldığı bir döneme geçildi.

Avrupa Birliği, Birleşmiş Milletler, IMF, Dünya Bankası üzere milletlerarası örgütler… Artık bugün geldiğimiz nokta itibariyle ise ulus devletlerin varlığının ve meşruiyetinin sorgulandığı bu noktada, “Ulus devletler artık misyonunu tamamladı. Biz butik devletleri, kent devletlerini konuşmalıyız.” diyen, literatür kovidden sonra başladı. Yani “Ulus devletler, global sıkıntıları çözmek için çok küçük, lokal problemleri çözmek için de çok hantal.” yaklaşımı daha çok dillendirmeye başlandı.

Güney Kore’de “United Cityzen Local Governments” diye bir memleketler arası örgüt var. 240.000 belediye buraya üye. Türkiye’den de üye belediyeler var. Orada “İnsanlığın Geleceği için Deklarasyon” yayınladılar: “Pact For The Future of Humanity” diye. Bizi okuyanlar bunu arama motorlarından görebilirler, dokümana da erişebilirler. Üç ana eksen belirlediler: “people, planet, government” ve bu üç ana eksende yapılması gerekenleri bir nevi muhtıra üzere yayınladılar. Diyorlar ki; “Vatandaşlığı tekrar tanımlamalıyız. Ulus devletler sürdürülebilirlik konusunda kendilerinden beklenen performansı sergileyemediler. Mahallî idareler bu bahiste daha fazla kelam sahibi olmalı ve vatandaşlığı, hükümeti yeni baştan tanımlamalıyız.” Bunu dediğinizde aslında siz bildiğimiz dünyanın sonuna geldiğinizi görüyorsunuz. Çeşitli milletlerarası toplantılarda artık daha çok dillendiriyor ve bu, karşımıza daha fazla çıkıyor.

Şimdi kentler bahsine geldiğimizde değişik bir pencere açılıyor. Zira büyük kentlere baktığınızda, büyük kentler artık dünyanın hangi ülkesine giderseniz gidin, günlük rutin akışı —şehrin akışı— aşağı üst tıpkı. Metrosu, toplu taşıması, yeme-içme alışkanlıkları, tüketim alışkanlıkları… Aşağı üst bütün metropollerde belirli bir standartta. Bu ne demek? Aslında global tanınan kültürün hâkim olduğu habitatlar bunlar. Ve bu büyük kentlerde klâsik kültür kodları ile olan temas gitgide zayıflıyor. Büyük kentlerde sizin kimlikle ilgili çok önemli bir boşluk ortaya çıkıyor. Yani mahallî kimlikler, ulusal kimlikler daha bu türlü silinmeye başlıyor, global kimlik daha ön plana çıkıyor.

Evet, kalkıyor. Büyükşehir kurgusu içerisinde, insanlığın varoluşunu tehdit eden, çok daha büyük bir şey var. Mesela bu yıl (2025) malumunuz “aile yılı.” Bayan başına doğum oranlarımız yüzde 1,51.

Türkiye’de. 2021 yılında tüm dünyada 2,3’tü. 1963’te 5,3’tü. Yani 5,3’ten tüm dünyada 2,1’e gerilemiş durumda.

Dünya genelinde… Verdiğimiz bu istatistikte Afrika da var, yalnızca Batı ülkelerini konuşmuyoruz. Artık, “İnsani Gelişmişlik Endeksi”ndeki birinci 50 ülkenin neredeyse tamamında bayan başına doğum oranı 2,1’in altında. Yani insanlık, gelişme ismine her ne yapıyorsa sonunu hazırlıyor. Tek bir istisnası var; İsrail. Ne dedik? Yüz yıllar boyunca onlar vatansız ve devletsiz olarak kodlarını koruma edebilmiş bir topluluk. İnsani gelişme ismine dünyaya vaaz ettikleri paradigmada, biz ilerledikçe yok oluyoruz. Bayanlar her ne yapıyorsa, erkekler her ne yapıyorsa bu, insanlığın sonunu getiriyor.

2,92, yani 3 çocuk. Şu akla gelmesin: “İşte Batı Şeria, Gazze üzere bizim Müslüman kardeşlerimizin çocuklarının istatistiksel yansıması mı?” Hayır. Yalnızca onların, İsrail vatandaşlarının nüfusu… Tel Aviv’de 2,4 mesela. Şuraya bağlamak istiyorum: Türkiye’de 1,51 dedik lakin büyük kentlerimizde 1,2 oranında şu anda. Yani büyük kentte istatistikler diyor ki “Biz ölüyoruz.”

Bir kuşak sonra iki ailenin tek çocukları evlendiğinde, akrabaları olmayan bir toplum düşünün. Anne-babaları öldüğünde öbür akrabaları yok. Bunu çok düşünmemiz gerekiyor.

Çalışma metotlarına baktığımızda da bunların aslında kendilerini perdelediklerini, toplumları yönlendirmek ismine çok önemli bir kapasiteye sahip olduklarını bugünlerde görüyoruz. Bu tip hususları konuşmaya başladığınızda çabucak diyorlar ki: “Ya komplo teorisi anlatma bize.” Şöyle düşünelim, 2018’de Davos’ta bizim karşımıza bir figür çıkarttılar: Yuval Noah Harari. “21. Yüzyıl İçin 21 Ders” diye bize yeni periyodun kodlarını vaat etti, doktrine etmeye başladı. “Homo Deus” diye bir başka kitabı çıktı. “Tanrı İnsan” diye. O kitap Türkiye’de 53 baskı yaptı, yetmedi. Genç nesiller da bunu algılasın, okusun diye çizgi roman hâline getirildi ülkemizde. Artık ne dedi Harari? “Dünyadaki çatışmaların sebebi dinler ve milliyetçiliktir. Ulusal kültürleri artık ilişkin oldukları alt düzeye indirmemiz lazım.” Büyük kentlerde tam da bunu yapıyoruz aslında. O Davos toplantısında “mülkiyetsizlik” konuşuldu, “nakitsiz toplum” konuşuldu. Bütün bu konuşulan şeyler kademe basamak hayatımıza yansıyor. Nasıl yansıyor? Zira oradaki şirketler hayatımızın içerisinde o kadar çok yer kaplıyorlar ki… Bilhassa dijital ihtilalden sonra onların kapladığı alan, devletlerin aleyhine süratle büyüyor. Ve bugün geldiğimiz noktada bizler o şirketlerin çevrimiçi vatandaşıyız, devletimiz ise çevrim dışında. O şirketler, çevrim içinde bizlerle baş başa kalmak istiyorlar. Lakin devletlerimiz dönüp müdahale ediyor vakit zaman, işte Instagram sürecinde ülkemizde yaşadığımız üzere. Devlet müdahaleleri kelam konusu oluyor. O şirketlere baktığınızda, bu şirketler daima kâr ediyorlar. Birinci 500 şirketin gelirlerini ve masraflarını alt alta topladık: 2,7 trilyon dolar kârdalar. Devletlerin gelirlerini masraflarını topladık: 10 trilyon doların üstünde zarardalar. Ve dünyada enflasyon arttıkça devletlerin bu noktada yaşadığı düşünce büyüyor, devletler daha çok baskı altında. Vatandaşın daha çok beklentisi var ve devletler beklentileri karşılayamadıkları için meşruiyetleri sorgulanır hâle geliyor.

Şöyle… Mesela 1970’li yıllarda bir rapor yayınladılar, “Roma Kulübü” olarak. Dennis Meadows burada öne çıkan isimlerden birisi. Dedi ki: “Dünyadaki kaynaklar bu kadar insanı beslemeye kâfi değil. Münasebetiyle bizim nüfusu barışçıl yollarla 1 milyar yahut altına indirmemiz lazım.”

Evet, evet. 1970’lerde bu kitabı yazdılar. Bakın 70’te yazılmış rapor, bugünlerde güzelce hayatımızda uygulamaya geçiyor. Nasıl oluyor bu? Evvel bir “mesele tanımı” yapıyorlar. Sizin programın ismi üzere. Diyorlar ki “Bizim sıkıntımız, büyümenin önünde limitler var. Bunları kaldırmamız lazım. Dünyadaki kaynaklar, ekonomik büyüme açısından kâfi değil. Hasebiyle insan nüfusunun muhakkak bir noktaya gelmesi lazım.” Artık 70’li yıllardan itibaren ülkemizde yürüyen nüfus planlaması dalgasını düşünün. Birileri oturuyor Roma Kulübü’nde bir rapor çalışıyorlar. Sonra bunu ortalarında müzakere ediyorlar. Bu, ülkemize “nüfus planlaması” diye geliyor. İş adamları bu bahiste öne çıkıyorlar. İş adamlarımızın uygulamaları, daha sonra Birleşmiş Milletler’de ödüllendiriliyor. Ve bugün geldiğimiz noktada biz kentlerde 1,2, ülke genelinde 1,51 bayan başına doğum oranını konuşuyoruz.

Biz ‘Aile’ gazetemizde, -vakfın yayınında- şöyle dedik: “Gazze’de soykırım, dünya sathında soykurutma.” Jenerasyon meselesi… Buradaki gayret aslında bir “nüfus savaşı.”

Bu bir sistem. Öteki bir prosedür daha var.

Shanna Swan isminde bir hanımefendi, epidemiyolog, “Count Down” isminde bir kitap yazdı geçtiğimiz yıllarda. Diyor ki “2045 yılında doğurganlık sıfır.” Bayanlarda ve erkeklerde doğurganlık bitecek.

Evet gelmeyecek. Gençleriniz evlenmek istese bile erken yaşta çocuk sahibi olmak istese bile bu gidişte 2045’te doğurganlık sıfır. Sebebi kimyasallar. Bu kimyasalları biz nereden alıyoruz? Paketlenmiş besin, kozmetik, paklık maddeleri… Enteresan bir halde dönüyoruz; market raflarındaki bu eserlerin kahir ekseriyetini, boykota bahis olan markalar üretiyor. Bir öbür bahis: “cinsiyet bükücü” kimyasallar. Yani erkek çocuklarında testosteron düzeyini, kız çocuklarında östrojen düzeyini baskılayan; erkeklerde östrojeni, kızlarda testosteronu artıran… Bu taban üzerine cinsiyet karmaşasına hazır hale getirilen, LGBT propagandası ve dayatması geldiğinde de istatistiklerde “cinsiyet karmaşasından mağdur gençlerin sayısı” bu türlü roket üzere üst çıkıyor.

Amerika Birleşik Devletleri’nde şu anda 1997-2004 doğumlu gençlerin yüzde 22’si, yani neredeyse her 4 gençten birisi kendini LGBT olarak tanımlıyor. 2040’a geldiğinizde nüfusun üçte ikisinin LGBT olacağı hesaplanıyor. Artık nüfustaki bu düşüş trendi, gençlerdeki LGBT’li artış trendi ve ortada bir nüfus savaşı… Demografik olarak çöken ülkeler vatanlarını ellerinde tutamazlar. Tarih boyunca bunun aksi görülmemiştir. Nüfusu çöken ülke toprak kaybeder. Artık karşımızdaki yapının nüfusu tüm dünyaya hâkimiyet kurmaya yetmiyor. Bunu yapabilmek için kendisini konumlandırdıktan sonra aşağı hakikat yayması gerekiyor. Tabiri caizse “devşirmeler” lazım. İşte onları da biz, toplamını “küreselciler” olarak hayatımızda görürüz.

Tabii ki. O kitleyi hazırlayan da onlar.

Bu mevzuya meraklı olanlar, etimoloji uygulamaları var: “etimonline” üzere. Bu uygulamalara bir girsinler. “Komplo teorisi” dünyada hangi tarihten sonra daha fazla kullanılmaya başlanmış? Baktığınız vakit 1950’lerden sonra bunun kullanılmaya başlandığını görüyorsunuz. Bilhassa de Kennedy suikastından sonra… Kennedy suikastından sonra “komplo teorisi” kavramı çok fazla kullanılmaya başlanıyor. Bu neyi temin ediyor? “Ya bunlar komplo teorisi, bu kadar da olmaz.” demeye başladığında beşerler etraftan gelen bilgileri, bağları, ilgileri görmezden gelmeye başlıyorlar. Bunu da pekiştirmek ismine çürütülebilir, yalanlanabilir çok fazla komplo teorisini de siz ürettiğinizde temel mevzuyu perdelemiş oluyorsunuz. Böylelikle toplum duyarsız hale geliyor. İşte bu noktada “komplo teorisi” 1950’lerden sonra hayatımızda ancak “komplo pratiği” insanlık var olduğundan beri hayatımızın içerisinde. Bugün, çok kolay düşünelim; bir site idaresi seçiminde bile yaşananlara bakın. Bir oda, borsa seçiminde yaşananlara bakın. Komplo pratiklerine dair yüzlerce örnek görebilirsiniz. İnsanın güç ve iktidar gayreti bunu getiriyor. “Komplo”nun da sözün köküne baktığınız vakit: “Dar bir dairede birlikte teneffüs eden beşerler.”

Yankı odası deniyor fakat orada, siz sizinle birebir görüştekileri duyuyorsunuz. Dijital çağda algoritmalar apayrı bir kapasite ekledi bu konuya. Şöyle ki: Toplumsal medyada, dijital platformlarda beşerler genelde o yapının mekanik ve organik işlediğini düşünüyor. Hâlbuki orada çalışan bir algoritma var. O algoritma bahisleri baskılıyor yahut köpürtüyor. Ve bu noktada da insanlarda bir zan oluşmasına sebep oluyor. Yani siz o hususun çok konuşulduğunu zannediyorsunuz, o görüşün hâkim görüş olduğunu zannediyorsunuz. Bir sürü “zan” çıkıyor ortaya.

Aslında bildiğimiz dünyadan farklı bir dünya gelmeyecek. Bize bu türlü bir tasvir yapılıyor. Sonuçta mülkün sahibi var, hiçbir şey sahipsiz değil. Onlar her tarafa ve her şeye hâkim olduklarına dair yeniden bir zan üretiyorlar. “Zan endüstrisi” diyoruz biz, zira bunu üretmek zorundalar. Az sayıda insan, çok sayıdaki insanı takip edebilmek için kendisinin çok güçlü, yenilmez, eksiksiz olduğu algısını oluşturmak zorunda. Bunu da zanlar ile yapıyor. Zan sanayisinin içinde neler var? İşte sanat var, think tank’ler var, sinema var, medya var, çok atıf alan bilim insanları var. Bunların hepsi bu sanayinin bir kesimi ve bunlar daima zan üretmek üzere işliyor bu sistem.

Oscar Ödülleri’nde 2024’te koydukları kriter… Dört tane kriterleri var. Diyorlar ki “bu dördünün ikisini karşılaman lâzım.” Bu dört kriterin tamamında da LGBT kriteri var. Sonuç: Oscar 2024’te karşımıza çıkan üretimlerde ya kamera ardında ya kamera önünde ya öykünün içinde LGBT çıkacak karşımıza. Artık biraz evvel “cinsiyet bükücü” kimyasalları konuştuk. Artık o kimyasallara maruz kalan gençler, sinema sanayisinde karşısına çıkan bütün sinemalarda eşcinselleri gördüler. Bunların tamamı en öykünülecek, en ülkü rollerde. Yani özdeşlik kuracağınız rollerde eşcinseller var. Hormonları altüst olmuş, okulda da bir öğretmeniniz var: “Nasıl hissediyorsan o denli olmalısın.” Psikoloğa gidiyorsun: “Biz sana erkek ya da kız demeyeceğiz, sen karar vereceksin.” Her taraftaki koşullar buna nazaran ayarlandığında, güya organik bir süreç işliyormuş üzere birileri de çıkıyor, diyor ki “Bireysel hak ve özgürlükler, kimse buna karışmamalı.” Bir sorun tarifi yapıyorlar “kadına şiddet” diye. Sonra o “kadına şiddet” tarifine bir tahlil getiriyorlar “İstanbul Sözleşmesi” diye. İstanbul Sözleşmesi’ni Meclis’e getirirken “cinsiyet eşitliği” diye oylatıyorlar, sonra Resmî Gazete’de basarken “toplumsal cinsiyet eşitliği” diye basıyorlar. Artık bu komplo teorisi mi, komplo pratiği mi? Resmî Gazete orada, Meclis tutanakları da Meclis’in web sitesinde. Bizi okuyanlar zahmet buyurup bir karşılaştırsın. Çünkü ben bunu söylediğimde yetkililer bana dedi ki “Olamaz bu türlü bir şey” dedim. Ben satır satır kendim karşılaştırdığım için. Yazım yanılgısı düzeltme yok. Virgül, noktalama işaretlerindeki kusurlar motamot duruyor. ‘Cinsiyet eşitliği’ yerine ‘toplumsal cinsiyet eşitliği’ yapılmış. Pekala bu düzeltme ne biliyor musunuz? Onu da Paris 2024 Olimpiyatları’nda gördük. İtalyan bayan boksörün yüzüne inen Cezayirli erkek boksörün yumruğu, “Toplumsal cinsiyet eşitliği.” O kavram yüzünden biyolojik erkek, bayanla tıpkı ringe çıkabildi. Bugün Birleşmiş Milletler’de raportör eylül ayında açıklama yaptı. Dedi ki “Geçtiğimiz yıl toplumsal cinsiyet eşitliği yüzünden 900 bayan atletin madalyası elinden alındı.”

Tam da bayana şiddet. Bayan istismarı. Bayan hakları savunucuları bize toplumsal cinsiyeti savundular. Ne kadar istismar edildiklerini kendilerinin hesap etmesi lâzım.

Kadınları erkekleştirmek, erkekleri de kadınlaştırmak… Cinsiyetsiz bir dünya. Cinsiyetsiz dünya, sonuç prestijiyle kuşaksız bir dünya… Jenerasyonu kurumuş bir dünya. Artık gözünüzün önüne “vaat edilmiş topraklar” haritasını getirin. O haritada 20 milyon nüfusla karar sürmeleri mümkün mü?

Süremezler, mümkün değil. Dünya üzerindeki toplam nüfusları 20 milyon. Pekala o vakit nasıl olacak bu iş? Ya kendi nüfuslarının artması lâzım. O da artmıyor. Oradaki nüfusların ya oradan sürülmesi lâzım ya da oradaki nüfusun düşmesi lâzım. Artık bir kısmı “Vaat edilmiş topraklar”ın peşinde lakin bunların bir kısmı da diyorlar ki “Ne vaat edilmiş toprakları, tüm dünya…” Onların ahiret inancı da biraz garip. Dünyayı cennet hâline getirmek üzerine çalışan bir baş yapısı.

Tabii. Toplumların hazmetmesi bu türlü sağlanıyor. İşte “zan endüstrisi” bu halde çalışıyor. “Zan endüstrisi” diye konuştuğumuz şey, ülkemizde de geldiğinde bakıyorsunuz, siz, sanatkarların rastgele bir hususta hassaslık gösterdiğini varsayıyorsunuz: “Organik gelişen, toplumun problemlerine hassas sanatkarlar bir yerde hal alıyor.” Lakin görüyorsunuz ki bugün menajerlik firmaları, menajerler o sanatkarların nerede ne vakit ne konuşacağını bir merkezden belirleyip hayata geçiriyorlar. Daima zan üretiyor.

Bu ifşa süreci daha da artacak, çok hoş bir noktaya getirdiniz. Burada bilhassa Yeni Şafak kümesine, GZT’ye ve şahsen Ersin Çelik’e, Çelik ailesine müteşekkiriz. Ve tahminen de bu programda hani çizdiğimiz, işte “Öbür taraf çok güçlü, orayı denetim ediyor, burayı denetim ediyorlar…” öyküsünün ne kadar boş bir şey olduğunu somut göstergesi, o büyük aile buluşmalarıydı. O bir buluşmada bir ortaya gelen on binlerce insan, yekvücut olduğunda bunların bütün o oluşturdukları zannı yıktı attı. Ve bugün geldiğimiz noktada, şu anda bu LGBT örgütleri tek tek diyorlar ki “Biz şu faaliyetimizi durdurduk, şunu artık yapmıyoruz, bunu kapattık.” Tek tek kapanıyorlar. Biz yasal düzenlemeyi de istiyoruz lakin işte fonlar kesiliyor. Bölücü terör örgütü kendi hâkim olduğu bölgelerde zayıfladıkça bu tarafa gelen finansman bir halde kesiliyor. Zira artta bakıyorsunuz, bunlar birbiriyle de bağlı. Yani bunların misyonunu, sosyo-kültürel terör faaliyetini yürütmek… Bölücü terör örgütü de silahlı terör faaliyetini yürütüyor. Bu kadar organik bir münasebet var içeride ortalarında. Bunlar ne vakit sıkışsalar, bölücü terör örgütünün siyasi uzantıları ile uzunluk boy fotoğraf veriyorlar. Meclis’te bunları en çok savunan terör örgütüne müzahir siyasi yapılar.

Tabii ki… Bence çok hoş bir periyoda hakikat gidiyoruz. Bir mesuliyet var fakat. Bakın, 7 Ekim’den bu yana Gazze’de on binlerce bayan ve çocuk şehit oldu. Ve onların ödediği bu bedelle tüm dünya aslında çağdaş milletlerarası sistemin zannedildiği üzere bir sistem olmadığını gördü. Onlar bedel ödedi, bu zan yıkıldı. Artık bize düşen, bu yer üzerine bize yakışan dünyayı inşa etmek. Bunun için bir ve bütün olmak zorundayız. Yani “medeniyet” dediğimiz o “tek dişi kalmış canavar”ı biz bir ve bütün olursak çok rahat bir biçimde alt edebiliriz. Yapabiliyoruz, gördük işte. Büyük Aile Buluşmaları ile başlayan şey, bugün geldiği noktaya bakıyorsunuz… Son yapılan araştırmalarda, toplum yüzde yetmişlerin üzerinde diyor ki “Ben buna karşıyım.” Enteresan bir formda karşı cenaha yakın araştırma şirketleri de objektif araştırma yapan şirketler de şu soruya yanıt arıyorlar: “2022’den sonra ne oldu da öbür bütün konularda toplumda bir özgürleşme varken LGBT konusunda toplumun kanaati öbür tarafa gitti?” İşte olan şey, insanların farkındalığının artması, durulması gereken yerde duruyor olması. Artık Gazze’de yaşananları da tüm dünya gördü. Artık bu hepimize çok önemli bir sorumluluk yüklüyor. O kardeşlerimizin orada ödediği bedelle… Onlar hesabı verecekler, verdiler; şehitler inşallah. Fakat bize de bir hesap geliyor. Onlar kanlarıyla, canlarıyla size bir fırsat penceresi açtılar. Siz burada ne yaptınız? Bu soruya her birimiz kendi dünyamızda karşılık bulmak zorundayız. O yüzden biz işi gücü bıraktık, bu nüfus savaşında bu mevziiyi tutmaya çalışıyoruz. Ve ben hani mesleğimde son periyotta, bu milletlerarası şirketlerin pek birçoklarına danışmanlık yapıyordum. Olağan ki doğal olarak bu süreçle bir arada bütün o alakaları hem ben kestim hem de oradan kesildi. Ancak farklı bir biçimde, biz aralık kat edince artık “baştan çıkartmaya” dönük teklifler de yavaş yavaş gelmiyor değil.

Yani, “Bu işler karın doyurmaz. İşte çok büyük projeler var, şu var, bu var…” Bunlar da geliyor ve bunları da ben her bulunduğum ortamda lisana getiriyorum. Niçin? Ayaklarımı sabit tutmak üzere herkese bunu deklare ediyorum. Şahit tutuyorum ki insan nefsi zayıftır; ben zafiyete düşsem bile etraftan utanma, sıkılma belasına durmam gereken yerde durayım. Yarın yüzüm olsun.

Son 15 yılda harcadığı para 200 milyar dolar. Üremede 0,6’da kaldılar. Problem parayla ilgili değil.

Tabii ki. Birinci konuştuğumuz “insanî gelişmişlik” paradigması… “İnsanî Gelişme Endeksi”ndeki birinci 50 ülkenin içinde Kore de var. O ülkelerin tamamı çok önemli paralar harcıyorlar lakin sonuç alamıyorlar. Demek ki sorun gelişmişlik paradigmasında. Bireyi merkeze alan gelişmişlik paradigması yerine biz aileyi merkeze alan bir gelişmişlik paradigması çalışmak zorundayız.

Evet. Gezegeni merkezi alan “sürdürülebilirlik” paradigması yerine de sürdürülebilir ailenin korunması ve güçlendirilmesi… Bu iki başka çalışma. Bu iki başka çalışmayla ilgili de yapmamız gereken iki tane stratejik adım var.

Birisi: Dünya Aile Ajansının, Doğu’yla Batı’nın buluştuğu kent olan İstanbul’da kurulması ve dünyaya bu teklifi yapması. Yani “Ey insanlık, gelişmişlikte bireyi değil, aileyi temel almalısın.” İkincisi: “Sürdürülebilir Kalkınma Emelleri.” Hâlihazırda 17 tane ve beşincisi toplumsal cinsiyet eşitliği. 18’inci emelin eklenmesi ve “Ey insanlık, sürdürülebilirlikte gezegeni değil, insanı merkeze almalısın ve ailenin korunması, güçlendirilmesi buraya konmalı.” Bu, şu açıdan çok kritik Ersin Beyefendi. ESG diye bir puanlama yapıyorlar. Şirketlerin sürdürülebilirliğe ne kadar katkı sağladığına, -o 17 amaçta- bakıyorlar ve ona nazaran bir puan veriyorlar. Puanınız ne kadar yüksekse siz o kadar düşük maliyetli finansmana erişebiliyorsunuz. Hatırlayın, siz köşeye yazınıza taşımıştınız. Türkiye’deki onların temsilcileri demişlerdi ki “LGBT çalışanına partner sigortası yapmazsan banka kredisi vermeyeceğiz.” Artık onu biraz yumuşattılar, “teşvik” üzere sunuyorlar. Bu ESG puanlamasında bizim şirketlerimizin geriye düşmemesi için “sürdürülebilir kalkınma amaçları”na 18. emel eklenmeli. Birileri LGBT’yi destekliyorsa bizim şirketlerimiz de aileyi destekleyerek onlar kadar puan almalı. Böylelikle de ucuz finansmana erişebilmeleri diyoruz biz.