(HÜDA PAR’ın Diyarbakır’da düzenlediği “Kürt Sorununa İnsani Tahlil Çalıştayı”nda yaptığım konuşmanın son bölümü)

Değerli konuklar,

Konu başlığına sadık kalarak söylemek isterim ki, terörün tırmandığı periyoda kadar bu sorunda devlet ismine kayda paha tahlil arayışlarına yönelen hiç olmadı.

Devleti yönetenler yalnızca terör odaklı siyasetler geliştirdiler.

Rahmetli Turgut Özal ve Necmettin Erbakan hem terörü sonlandırmak, hem de terörün beslendiği bataklığı kurutmak istikametinde adımlar atmak istediğinde dirençle karşılaştılar. Bahsin konuşulmasını bile devrin vesayetçi odakları tehdit olarak gördüler. O denli ki 1983’te faşist askeri darbe devrinde çıkarılan Türkçe dışındaki lisanların sokakta dahi konuşulmasını yasaklayan 2932 sayılı ırkçı-faşizan maddeyi Özal 1991 yılında kaldırabildi.

Bunu dedikten sonra belirteyim: Şayet Kürtlere yönelik inkar, asimilasyon ve güç siyasetleri olmamış olsaydı dağa çıkan bir örgütün yaşama bahtı olmazdı.

Bunu söylemek, dağa çıkmaya yahut teröre meşruiyet yahut haklılık atfetmek manasına gelmiyor asla.

Bize nazaran hiçbir haklı neden yahut münasebet ne dağa çıkmayı ne de terörü yasallaştırır.

Bu bahsi oburdur. Geçiyorum o yüzden.

Aziz konuklar,

Cumhuriyet tarihinde bu sıkıntıyı yalnızca terör boyutuyla değil, asıl kelamını ettiğim boyutuyla ismini da koyarak hamasetle çözmeye kalkan tek önder, benim mensup olmaktan onur duyduğum siyasi hareketin lideri-Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan olmuştur.

Sözün burasında şu iki tespiti yapmazsam mevzu yanlışsız anlaşılmaz.

Birincisi: Şayet Erdoğan’ın inkarı, asimilasyonu ve cebrî siyasetleri sonlandıran o devrimci adımları vaktinde atılmış olsaydı, Türkiye’nin ismine “Kürt meselesi” denilen bir sorunu olmazdı.

İkincisi: Sayın Erdoğan o adımları attığında terör örgütü uluslararasılaşmıştı. En berbatı, Türkiye ile hesabı olan global ve bölgesel devletlerin Türkiye’ye karşı kullandıkları bir aparata dönüşmüştü.

O yüzden resmi inkar paradigması sonlandırılmasına ve Kürtçe kamusal alanın görünür bir aktörüne dönüştürülmesine karşın ne isyan bitti ne de terör.

Oysa örgütün lideri Öcalan “İnkar biterse isyan biter” demişti.

İnkar bitti ancak isyan bitmedi.

Niçin mi?

Çünkü yalnızca dışarıdaki güçler değil içerideki Erdoğan zıddı vesayetçi odaklar da silah sıkıntısının çözülmesini istemediler. Dahası ve en kötüsü, örgütün silahları üzerinden Erdoğan iktidarının devrilmesini sağlamak istediler. O yüzden 2004’te o devrin devleti elinde bulunduran malum odaklarının denetimindeki İmralı’dan savaş buyruğunun çıkartılmasına müsaade ettiler.

Sonrasındaki tahlil süreci ise “Rojava”dolayısıyla sabote edildi.

Suriye’nin Arap Baasçıları ile örgütün Kürt Basçıları ülkemizdeki Türk Baacçılarıyla bir olup bu sıkıntıyı çözmek için yürekle adım atan Sayın Erdoğan’ın karşına dikildiler.

Erdoğan’ı devrilmesi gereken ortak düşman olarak ilan ettiler.

Bir yanda örgütün silahları, öbür yanda Erdoğan iktidarına yönelik bu siyasi savaşım en başta Kürtlere kaybettirdi.

Kaçınılmaz olarak tekrar güvenlikçi siyasetler gündemin baş sırasına gelip oturdu.

Tekrar terörü sonlandırma eksenli uğraşın kaçınılmaz hale gelmesi, yalnızca Kürtlere değil ülkemize ve hepimize çok büyük ziyanlar verdi.

Değerli Arkadaşlar,

Şimdi yeni bir devrin eşiğinde bulunuyoruz.

Ya birlikte Türkiye’yi inşa edip hepimizin kazanacağı bir periyoda kapı aralayacağız ya da yabancı düşman güçlerin oyununa gelip birbirimize kaybettirmeyi sürdüreceğiz.

MHP’nin bilge başkanının kelamıyla konuşacak olursak, hepimize kazandıracak bir barışı mı inşa edeceğiz yoksa eski ezberlerimiz ve yanlış yollarımızda ısrar ederek hepimize kaybettirecek çatışmacı bir sürece mi kapı aralayacağız?

Biz Demokrasi ve Birlik Derneği olarak birinci seçenekten yanayız ve ısrarla bu seçeneğin hayat bulması için çalışacağımızı söylüyoruz.

Ve herkese buradan davette bulunuyoruz:

Gelin hepimizi kendimiz üzere kalarak tüm farklılıklarımızla barış içinde yaşatacak kendi paradigmamızı akidemiz ve tarihî deneyimimiz ışığında birlikte bulalım diyoruz.

Ulus, etnisite ve ırk üzere kavramlar üzerinden birbirimizle konuşmayı terk edelim.

Şöyle düşünelim daima birlikte:

Bizler Ademin çocuklarıyız. Adem ise topraktandır. Hiçbirimiz içine doğduğumuz kavmimizden ötürü bedelli yahut kıymetsiz değiliz. Kavimlerimizin farklı olması birbirimizi tanımamız ve birbirimizle dayanışmamız içindir. Dillerimizin farklı olması Allah’ın ayetlerindendir. Kim ki lisanlardan birini hür kılıp ötekini yasaklama yoluna giderse Allah’ın ayetlerinden birini inkar etmiş olur. Bu en büyük günahlardan biridir. Ve dahi insanlık kabahatidir.

Türkler ve Kürtler birbirlerinin Müslüman kardeşleridirler. Hiç kimse Türk olduğu için Kürt’ten yahut Kürt olduğu için Türk’ten daha bedelli ve üstün değildir. Bütün Müslüman kavimler bir millettir. Ve hepsi bir tarağın dişleri üzere müsavidir.

Aynı devletin vatandaşları olmaklığımız bakımından da hepimiz -kavmimiz, dinimiz, mezhebimiz ve hayat stilimiz ne olursa olsun- eşit haklara sahibiz.

Biz hür ve eşit vatandaşları olan demokratik bir cumhuriyeti, yani Türkiye Yüzyılı’nı gelin daima birlikte inşa edelim diyoruz.

Buradan yüksek sesle duyuruyoruz:

Devletimiz tek olmalı bizim.

Hiç kimsenin bir başkasının varlığını inkar etmediği tek bir millet olmalıyız.

Tek bir vatanımız ve tek bir bayrağımız olmalı bizim.

Resmi lisanımız tek olmalı, fakat bu ülkenin bütün lisanları hür ve özgür olmalı. En az resmi lisanımız kadar değerli ve muteber olmalı.

Resmi lisanımızın tek olması. Öbür dillerimizin kamusal hayatın fonksiyonel bir aktörü olmasına mani bir durum teşkil etmez. Bunu formüle edecek tarihi deneyime sahibiz biz. İlla bu ülkedeki tüm lisanların resmi lisan olarak kabul edilmesi gerekmiyor, lakin resmiyette kabulün toplumsal barışımızı güçlendirecek bir pratiğe dönüşmesi sağlanabilir.

Türkçe hepimizi ortaklaştıran kardeşlerimizin lisanı olarak bizim için sevgilidir. Kardeş dillerimizden birinin resmi lisan olması, öbür dillerimizi de tıpkı Türkçe üzere aziz ve muteber gören bir anlayışla pozisyonlandırmak suretiyle sorun teşkil etmeyecek bir tabana oturtulabilir.

Eğitim lisanımız Türkçe olmalı, ancak öteki dillerimizin hepimize ilişkin devletimizin okullarında tahsili ve öğretimi sağlanmalıdır. Ana lisanda eğitim yerine ana lisanın tahsili ve öğretimi birlikçi bir anlayışla pekâlâ tahlile kavuşturulabilir.

Federasyon ve özerklik üzere arayışlara gerek yok. Bunlar birlikçi anlayışımızı örseler ve bizi birbirimizden kopartmak isteyenlere enfekte alan sağlar. Kavmîyetçi temeldeki kompartımancı anlayışlar süreç içinde bölünmeye yol açar.

ŞEHİRLERİMİZİ TÜRK-KÜRT DİYE BÖLEMEYİZ

Türkiye’nin her yerinde birbirimize karışmış haldeyiz. Gayrı kanlarımız bir bizim.

Şehirlerimizi Türk ve Kürt diye bölümlemekten vazgeçmeliyiz.

Her yer bizim.

Tüm kentler bizim, hepimizin.

Biz hem Kürt’üz hem Türk’üz hem Zaza’yız hem Arap’ız hem Çerkez’iz . Biz birlikte Türkiye’yiz.

İstanbul da Kürt’ün kentidir, Diyarbakır da Türk’ün kentidir.

İstanbul ve Diyarbakır ne yalnızca Türk’tür ne de sırf Kürt’tür.

Bu kavmiyetçi bölümlemelerden ve ziyanlı anlayışlardan daima birlikte vazgeçmeliyiz diyorum.

TERÖR ÖRGÜTÜNE VE DEVLETİMİZE ÇAĞRI

Değerli konuklar,

Bugün Sayın Bahçeli’nin çağrısıyla silahların bırakılması sorunu önemli olarak gündemdedir.

İnşallah silahların toprağa gömüldüğüne tanıklık edeceğimiz o günler yakındır.

Bunu yürekten temenni ediyoruz.

Buradan hem örgüte hem de devlete Demokrasi ve Birlik Derneği’nin genel başkanı olarak bir çağrıda bulunmak istiyorum.

Önce örgüte:

Elinizdeki silahları şartsız bir biçimde toprağa gömünüz!

Bu süreç gerçekleşirse herkese kazandıracak barışın kapısı ardına kadar açılır.

Siyaset kurumu herkese kazandıracak ve hiç kimsenin onurunu örselemeyecek tahlil için gerekli her adımı atar.

Sayın Cumhurbaşkanımız bu bahiste söylenmesi gerekeni söyledi.

Sayın Bahçeli gerekeni söyledi.

Silah sorunu çözüldüğünde siyaseten çözülemeyecek hiçbir meselemiz yoktur bizim.

O yüzden Sayın Bahçeli’nin büyük bir yürekle yaptığı çağrıyı karşılıksız bırakmak Kürtlere ihanet olur.

Şimdi kelamımız kendi devletimize-hükümetimize…

Varsayalım ki örgüt Öcalan’ın davetine uyarak silah bırakmadı.

O durumda yapılması gereken eski yanlışların tekrarı olmamalıdır.

İşte buradan açık açık söylüyorum:

Sadece terör odaklı o eski yolda ısrar çözümsüzlüğü derinleştirir.

Terör örgütü asıl toplumsal takviyesini kaybettiğinde biter.

Örgütü siyaseten yenemeyenler terörü bitiremezler.

O yüzden terörün beslendiği toplumsal yeri ortadan kaldırmak için kazanma odaklı yeni bir akla muhtaçlık var.

Türkiye yalnızca kendi toprakları içindeki Kürtleri değil, Suriye, Irak ve İran’daki Kürt kardeşlerini de yine kazanacak bir yeni devlet aklını kuvveden fiile çıkarmalıdır.

Bu kritik tarihi süreçte Kürtleri ABD’nin ve İsrail’in Kürtlerine dönüştürmek isteyenlerin oyununu bozacak kazanımcı ve sahiplenici birlikçi siyasetler geliştirilmezse korkarım ki iş işten geçebilir.

Tarihi bir yol ayrımında bulunuyoruz: Ya Türk-Kürt birliğini kuvveden fiile çıkaracak yeni bir devlet aklını kuşanarak güçlü bir Türkiye Yüzyılı’nın inşasını gerçekleştireceğiz ya da Türkiye’nin bu birliği sağlayarak tarih sahnesine tekrar güçlü bir biçimde çıkmasını istemeyen global ve bölgesel güçlerin oyununa gelerek birbirimize kaybettireceğiz.

Biz birincisinin olacağına inanıyoruz.

O yüzden devletimizi oyun bozmaya ve oyun kurmaya çağırıyoruz.

Bunun için gerekli olan İslâmî kardeşlik paradigmasıyla demokratik vatandaşlık anlayışını tarihî deneyimlerimizle harmanlayan yeni bir devlet deneyimini ve yeni bir siyasi temsili kuvveden fiile çıkartmayı salık veriyoruz.

Yaşasın Türk-Kürt kardeşliği!

Yaşasın Türkiye!

Hepinizi bu his ve kanılarla selamlıyorum.

Sağolun varolun.

Allah’a emanet olun.

İSLAMCI KEMALİSTLERİMİZ

Apaçık Kur’an kararlarına ve Peygamberimizin (sav) hadislerine yani ilahi ve nebevî öğretimize uygun tahlil tekliflerinden laikçi Kemalistlerin kötü halde rahatsızlık duymalarını anlarım. Fakat İslamcı diye bildiğimiz kimi insanların o laikçi Kemalistlerin ağzıyla hatta onlardan bin beter rahatsızlık duymalarını anlamak mümkün değil. O İttihatçı-Kemalist zihne mensup olanların HÜDA PAR’lı ve çalıştaya katılan kardeşlerimize karşı sarf ettikleri necis kelamlara katıldıklarını görmek ziyadesiyle üzücü.

Bu İslamcı diye bildiklerimiz hangi orta Kemalist oldular?

Bu ülkede Batı’dan/Fransa’dan ithal laikçiliği ve ulus-devlet paradigmasını sorunun kaynağı olarak görüp eleştiren kardeşlerimizi “ihanetçi-bölücü” diye suçlayıp aşağılık bir lisanla hakaretlere maruz bırakanlarla birebir safa düşenleri gayrı kendimden bilmem.

Bana nazaran laikçi Kemalistler İslamcı Kemalistlerden daha prensipli, dengeli ve onurludurlar.

Öyle maslahat-maslahatçılık ayaklarına yatarak güya devleti, Reis’in davasını ve Bahçeli’nin çıkışına sahip çıkıyor üzere yapıp kendi zihnî inhiraflarını örtmeye kalkıştıklarını görmek ise mide bulandırıcı.

Sanki devlet bir tek onların devleti!

Ve güya süreç konusunda bir tek onlar hassaslar!

Yok zamanlama yanlışı, yok sürece zarar!

Her şeyin ölçüsü siz misiniz?

Her küp içindekini sızdırır.

Ve kem kelam ise sahibine aittir.

AK Parti’nin siyasi aklını ve ak-pak akidemizi CHP ideolojisiyle enfekte etmek isteyenlerle kol kola girenlerle yolumuz bir değil bizim.

Kendisi için istediğini Müslüman kardeşi için istemeyen, kendisi için istediği hakkı Müslüman kardeşi için hak olarak görmeyen birinin İslamcılığı, Kemalist İslamcılıktır.