Hani ortak payda Müslümanlıktı?
Ülkemiz yeni bir kırılmanın arifesinde. Sancılarını hissediyoruz. Terör örgütü PKK, silah bırakma evresine getirildi. Devletin, 2016 Ağustos ayında Fırat Kalkanı Harekâtı ile başlattığı askeri ve siyasi atılımlar coğrafyaya yeni bir nizam verdi ve hudutlarımızda “PKK devleti” kurma fikri, fiiliyata çevrilmek istenirken bertaraf edildi. Emperyalistlerin coğrafyayı 100 yıl sonra bir kere daha parçalama emellerinin yerinde artık 8 Aralık Suriye İhtilali rüzgârları esiyor.
Son evre ise Batı’nın ileri karakolluğunu yapan PKK’nın silah bırakıp kendini tasfiye etmesi olacaktır.
Cumhurbaşkanı Erdoğan ve Devlet Bahçeli’nin en son tahlile yönelik siyasi ataklarının, tarafların da onay ve katkılarıyla son basamağa geldiğini görüyoruz. Tam bu kademede Cumhur İttifakı’nın ortağı ve dindar Kürtlerin temsilcisi olarak siyaset sahnesinde kendine yer bulan Hüdapar’ın “Kürt Sorununa İnsani Tahlil Çalıştayı” eski tartışmaları ısıtan bir çıktıyı önümüze koydu. İki gündür, Hüdapar’ı tenkit oklarının gayesine oturtan sonuç bildirgesini dikkatlice inceledim. Bu ortada çalıştayın internet sayfasında konuşmacıların açıklamalarını da okudum. Çok değerli görüşler ve teklifler vardı. Lakin Hüdapar’ın “yeni yüzyılda Kürt Sıkıntısının tahlili için aşağıdaki tespit ve tahlil tekliflerimizi kamuoyu ile paylaşıyoruz” diyerek sıraladığı hususlardan biri ve sunuş metninde yer alan bir teklif hem tezatlar barındırıyor hem de Türkiye Cumhuriyeti Devletine açıkça çözümsüzlükler dayatıyor.
Önce sonuç bildirgesinden şu cümleyi aktarayım:
“Kürt sıkıntısının tahlili fakat ulus devlet paradigmasının ve ırkçı/kavmiyetçi bakışın terk edilmesi suretiyle mümkün olabilir.”
Hüdapar’ın terk edilmesini arzuladığı
“ulus devlet paradigması”
, geçmişte Türklüğe dayalı ulusal kimliği temel alan ve Kürtlerin asimilasyonu üzerine kurulmuştu evet. Ancak günümüzde ve bilhassa son 20 yılda bu paradigma kendi içinde büyük değişimlere uğradı, devletin anlayışında büyük değişimler yaşandı. Hâlihazırda ilerlenen yola da ırkçı ve kavmiyetçi anlayışı terk etmek üzere girildi.
Böylesine derin bir anlayış değişikliğini amaçlamasa; daha önce denenmiş ve sabote edilerek yarıda bırakılmış sürecin nihayete erişmesi için, muhafazakâr ve milliyetçi kodlardaki iki önder siyasi bagajlarını boşaltmazlardı.
Hüdapar’ın ulus devlet anlayışından vazgeçme talebiyle, Batılı güçlerin PKK eliyle Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni parçalayarak işgal etme ve coğrafyayı “devletsiz uluslar” kaosuna teslim etme amacıyla örtüşüyor. Arap Baharı’nın ulus devletleri nasıl tarumar ettiğini gördük. Suriye’de yapılmak istenen ve önüne geçilen plan da tam olarak buydu. Kaldı ki dijital feodalizmin tüm devletlerin altını oyan büyük bir güce dönüştüğü, teknoloji şirketlerinin insanlığa nizam verdiği şu çağda; zihnî ve fizikî işgallere de ulus devlet otoritesi karşı koyabilir.
Bildirgenin 14’üncü hususu ise üstteki niyetle çelişiyor ve Hüdapar’ın “ulusçuluk talebine” dönüşüyor. Şöyle deniliyor: “Kürtleri birbirinden ayıran Sykes-Picot sonları sembolik hale getirilmeli; insanî, ekonomik, kültürel, toplumsal münasebetlerin geliştirilmesi ve sılayı rahim hukukunun yerine getirilebilmesi için gerekli bütün kolaylıklar sağlanmalıdır.”
Hüdapar, coğrafyayı birbirinden koparan Sykes-Picot hudutlarını hatırlatırken “
” ve haliyle milliyetçi bir beklentiyi lisana getiriyor. Zira “Kürtleri birbirinden ayıran demek” ayrımcılıktır. Birinci Dünya Savaşı sonunda Osmanlı Devleti’nin sonları kalemle çizilirken yalnızca Kürtler birbirinden ayrılmadı. Araplar ve Türkmenlerin köyleri, kentleri de ikiye bölündü. Bütünüyle dağıtılan coğrafyada bir tek Kürtler yaşamıyordu. Hâlâ da bu türlü. Net olsan ise şu: Sykes
-Picot yalnızca Kürtleri değil tüm Müslümanları ayırdı.
Evet bildiri, temelde İslâm kardeşliğine dayanıyor. Antisiyonizm tutumu var. Öteki yandan birebir bildiri, satır ortalarında milliyetçi telaffuzlar de barındırıyor. Madem sıkıntılara ümmet gözüyle bakıyorsunuz,
o halde neden ırk üzerinden davet yapıyorsunuz?
Hüdapar bunu kabul etmeyebilir ancak “
” tabirine itiraz etmeleri bile tekrar ve tekrar bir “
” telaffuz olarak karşımıza çıkıyor.
Siyasi görüşlerine ehemmiyet verdiğimiz bir ağabeyimiz, geçmiş deneyimlerinden yola çıkarak şöyle bir tenkitte bulundu: “Müslüman Türkler ırkçılığı reddederken, Müslüman Kürtler bir noktadan sonra birebir hassasiyeti göstermediler.”
Yargı da değil yergi de.
aksine kronik sorunlara Müslümanca bakışın getirdiği bütünlüklü anlayışın özeleştirisi. “Neden bu türlü oldu/oluyor?” sorusunun mana arayışı… Hüdapar’ın; siyasî, insanî ve İslâmî telaffuzlarıyla çelişen teklifler barındıran bildirgesi de “Müslümanca özeleştirilere” kapı aralıyor.
Hülasa, kardeşliğin şeksiz elbet tesis edilmesi cânıgönülden isteniyor ve ortak hissede Müslümanlıkken, kimlik siyaseti yapılması süreci ziyadesiyle yorar.
Daha da kötüsü, telaffuz ve aksiyonlarını Kürt ırkçılığına dayandıran DEM’i cesaretlendirir.
