Seferilik, dinimizde belli bir arayı aşan bir seyahatte bulunma hali olarak tanımlanır. Bu durum, ibadetlerimizde kimi kolaylıklar sağlarken birebir vakitte kimi yükümlülükleri de beraberinde getirir. Seferilik kavramı, bilhassa namaz vakitleri, kıyafetler ve oruç üzere ibadetlerin nasıl yerine getirileceği konusunda değerli bir role sahiptir.

Seferiliğin başladığı nokta, yani bir kişinin seferi sayılabilmesi için ne kadar yol gitmesi gerektiği belirlenmiştir. Genel kabul gören görüşe nazaran, yerleşim yerinin meskun mahallinden çıkıldığında seferilik başlar. Yani yaşadığımız yerin hudutlarını aştığımızda seferiyiz demektir. Lakin günümüz kurallarında bu aralığın kesin bir kilometre olarak belirlenmesi güçtür.

Din İşleri Yüksek Kurulu Başkanlığından, seferiliğin başlangıcı nasıl belirlenir? sorusuna şu cevap verildi:

“Dinen sefer sayılacak aradaki bir yere gitmek üzere yola çıkan kişi, yaşadığı yerleşim yerinin meskûn mahallinden çıkınca konuk kararında kabul edilir. Bu kimse seyahat karar ve ruhsatlarından yararlanmaya başlar (Merğînânî, el-Hidâye, II, 101). Buna nazaran,

yolculuğa başlayıp kentin meskûn mahallinden çıkan kimse dört rekâtlı farz namazları iki rekât olarak kılar.

Günümüzde kentler genişlemiş, İstanbul örneğinde olduğu üzere, iki ucu ortasındaki aralık neredeyse sefer aralığı olacak kadar uzamıştır. Bu nedenle İstanbul üzere büyükşehirlerde yaşayan kimseler, seyahate kendi araçlarıyla çıktıklarında, ikamet ettikleri ilçenin belediye sonlarını geçtikleri andan itibaren seferî sayılırlar ve haklarında seferîlik kararları sabit olur. Seyahate otobüs, tren, uçak ve gemi üzere genel vasıtalarla çıkılması halinde ise seferiliğin başlangıç noktası olarak otogar, gar, havalimanı ve limanlar temel alınabilir.”