30 sene evvel yazdığım bu yazıyı şu karlı günlerde vatan sathında çalışan bütün sıhhat işçimize armağan ediyorum.

Bizim jenerasyonun (üniversiteyi 70’ten evvel okuyanlar) bariz özelliklerinden biri, memleketi kurtarma yolunda kendisini adamış olmasıydı. Bu kurtarma operasyonunun her fikir için değişik biçimleri, yorumları vardı. Lakin ortak hissede bu topraklarda kalmak, buraya hizmet etmek idi. Şimdilerde hangi uyanık (zeki, uygun yetişmiş) gence sorsam:

“Bırak abi yaa, diyor… Bu memlekette bir şey yapılmaz.

İlk fırsatta kapağı dışarı atmaya bakıyorum” biçiminde konuşuyor.

Bu çocuklara hak verelim mi?

Doktor Serap gözlerinin içi gülerek cevaplıyor:

– Viyana’da, Budapeşte’de çalıştım. Oralarda her şey yerli yerinde.

(Sanki Tanpınar’ın şiiri üzere. Her şey yerli yerinde bir dolap uzaklarda / Azapta bir ruh üzere gıcırdıyor durmadan.)

– Memleket hasreti hariç, diyor.

– Nasıl yani, diye soruyorum.

Pencere açık, dışarıda güneş.

Kuledibi’nin dar, kasvetli sokakları. Bir bayan konuttan meskene gerili ipe çamaşır asıyor. Söylediği türkü belirli belgisiz bize kadar ulaşıyor:

“Pencereden kar geliyor…”

Doktorla ikimiz karşılığı almış üzere gülümsüyoruz.

Sonra ben bilgisayarlı alete bağlanıyorum.

O Çanakkale’nin Yenice’sinden gelmiş yaşlı bir köylüyü muayene ediyor. Köylü tatlı bir adam.

– Senin yüzün güleç kızım. Allah gönlüne nazaran versin diyor. Güleç yüze hasret kaldık şu hastanelerde.

Doktor Serap’a kalsa gün yirmi dört saat hastalarına tebessüm ile yaklaşacak, fakat kazın ayağı o denli değil.

Daracık koridorlarda üst üste beşerler. Hasta kuyruğu sabahın beşinden bu yana birikmiş de birikmiş. Her bir hastaya üç-beş dakikalık muayene mühleti kalıyor lakin. Yırtınıyor doktor, tahsilini, terbiyesini, direncini, bilgisini, feragatini koyuyor ortaya. Beyhude.

Ne kendisi tatmin olabiliyor, ne hastalar.

İşlemeyen, bozuk giden bir şey var. Bu yüzden bıktım diyor tabip. Tükendiğimi hissediyorum.

Bütün bu çırpınmalar sonunda “elde var hüzün”.

– Yorgun argın konuta vardığımda, şöyle koltuğa yığıldığımda doğrusu Viyana’yı özlüyorum.

– Niye fakat?

– Bir kokuşmuşluk, bir çözümsüzlük var.

– Ahlâkta mı, tertipte mi?

– Bilmiyorum, her şey o kadar iç içe ki…

Benim sırtım onlara dönük, göremiyorum adamı, lakin konuşmalarını duyuyorum.

Çanakkale’nin Yenice’sinden gelen ihtiyar köylü fısıl fısıl doktora bir şeyler anlatıyor. Sonra kâğıda sarılı bir şeylerin açılıp ortaya çıkışındaki sesler.

– Bunlar kurutulmuş biber. Bu da bizim kocakarının tarhanası. Elcağızı ile yaptı.

Ah, işte bu da süzme yoğurt… Artık azımızı çoğa tutarsın doktor hanım.

Doktor Serap ne diyeceğini bilemez bir ses tonu ile:

– Lakin amca, ne diye zahmetler ettin bu türlü… Ne gereği vardı artık bunları…

İhtiyar üsteliyor:

– Yooo, o denli deme… Ben köye döndüğümde aylarca seni anlatıyorum…

Orada, Kuledibi’nde, bir Serap kızımız var. Allah ondan razı olsun, diye dualar ediyorum… Bütün bunlar ne ki, senin bir gülüşüne yetmez…

İşte bu…

Doktor Serap’ı memleketten çıkıp gitmek konusunda durduran bu safiyet tahminen. Gerçi geçmişte kalmış, kurum ve kuruluşların cenderesi altında ezilmiş, köylülük diye dudak bükülmüş bir tavır tahminen.

Ama tabibi etkiliyor işte.

Ne o bozuk bilgisayar, ne şeşi beş gösteren mikroskop, ne şefin dırdırı, ne Sıhhat Bakanlığı’nın doktorlara layık gördüğü bordro, ne beş yıllık plan, ne küreselleşme, ne şu ne bu…

Bir muayenehanenin loşluğunda parıldayan biberlerin kırmızısı.

Bir de açık pencereden gelen türkü:

Pencereden kar geliyor / Aman Ali’m, gurbet bana dar geliyor…