İçlerinde ismini koymak istemedikleri bir kırgınlık hissi ile yaşıyor beşerler. Sanıyorlar ki onunla yüzleşmeye kalksalar o kırgınlık büyüyecek, büyüyecek ve içlerini uzunluktan boya kaplayarak işgal edecek. İşi zorlaştıran asıl şey bu değil ama… Böylesine içeriden kırılmalarına sebebiyet verecek bir sertlikle, bir ihanetle, bir kötülükle ya da bunlara misal bir öbür şeyle karşılaşmış değiller aslında. Kime kırgın olduklarını düşündüklerinde bir isim gelmiyor akıllarına, bir fotoğraf düşmüyor gözlerinin önüne. Nitekim o denli mi bilmem lakin hepimizin içinde az ya da yer tutan bu kırgınlık hissinin yüzü direkt kendimize dönükmüş üzere geliyor bana. Uygun lakin neden? Kendimizi bir büyük ‘hayalkırıklığı’ olarak görüyor oluşumuz olabilir mi bunun sebebi? Her şeyin daha güzelini yapmadığımız, bunun için fazladan bir uğraş göstermediğimiz için çökmüş olabilir mi mesela bu kırgınlık hissi içimize? Daha meziyetli bir insan olmak, daha engin bir hayat sürmek, merak ettiğimiz şeylerin daha çok peşine düşmek, sevdiklerimizi daha kuvvetli sevmek, günlerin içini daha kıymetli şeylerle doldurmak… Bütün bunları yapmak konusunda gösterdiğimiz ihmalkârlıklar olabilir mi mesela kalbimizi kendimize hakikat kıran?

Hep yaşadığımızdan daha düzgün, daha dolu, daha derinlikli, daha incelikli bir hayata dair niyetler, hayaller, tasavvurlar oluyor zihnimizde? Fakat yakamızı günlük karışıklıklardan kurtarıp kıramıyoruz bir türlü o atalet çemberini. Bizi içten içe kıran şey hayatımızı, günlerimizi, o günlerin içindeki kendimizi, etrafımızı daha hoş şeylerle öremiyor, dokuyamıyor, yaşayamıyor oluşumuz olabilir mi? Kendimizi layık gördüğümüz çeşitten bir ‘ince insanlığı’ hayatımızın içine bir türlü tesis edemeyişimiz olabilir mi?

“her şeyin acısı birden gelişir ve sürat verir kanına/ çiçeğin susuzluktan kuruması, kedinin açlığı ve eylül ortası/ bir yanlışlık, bir kırgınlık, bir müsaade akşamının birinci karası/ sıkılgan vefatın kuluçkadaki kuşunun çatlamayan birinci yumurtası/ işte akreple yelkovanın, örümcekle sineğin saat on ikideki arası/ lakin coşkunluğa vakit dardır” diyor ‘Vaktin Çağrısı’ şiirinde Turgut Uyar.

Hiçbir şeyden şad olamayışımız olası ki kendimizden mutlu olamayışımızdan. Kendimizi sonuna kadar sevebilecek hoşlukta bir ‘insan’ üzere göremeyişimizden. Tahminen dilediğimiz kadar, umduğumuz, beklediğimiz kadar derin, sıcak, samimi, yürekli, dost olmayı bilemeyişimizden.

Nezihe Meriç’in ‘Zor Yokuşu’ kitabından bizi kıran şeylerle ilgili birkaç satır: “Gökyüzüne gerilmiş tellerin, gökyüzüne çıkan yokuşların, diklemesine büyük taş binaların, bacaların ortasında; birbirleriyle yüz yüze, soluk soluğa, omuz omuza yaşıyorlar. Birbirlerinden nefret mi ediyorlar? Kırları, güneşi, yeşili mi istiyorlar? Gökyüzünü çok yükseklerde, en üst kat camlarında, baca deliklerinde; yeşili, çekmeyen bacaların ve kent dumanlarının isinde kararmış buldukları için mi bu türlü sarı hızlı, kinli, hırçın oluyorlar? Bütün bunlar için mi âşık olmuyorlar, gülmüyorlar, genç, kuvvetli, sevinçli, yeşil, beyaz, mavi olmuyorlar? Omuzlarında bir yük -Günlük ömür bir kat karabasan üzere omuzlarına çökmüş- kırgınlığın, bezginliğin, bulanık sarılığında, içlerine çekilip somurtmuşlar”

Kalbinin içine baharı bir türlü getiremiyorsan, yüzün hiçbir vakit kara kış karanlığından kurtulamaz, hayat böyle!

“Bazen içimin faylarının derinden derine kırıldığını hissediyorum” diye yazdı beyaz saçlı adam kara kaplı defterine, “kendimi yokladığımda, esefle, artık bu türlü şeylerden hasar bile almadığımı görüyorum!”