1 Kasım Cuma hutbesi: Her canın dokunulmazlığı vardır
HER CANIN DOKUNULMAZLIĞI VARDIR
Muhterem Müslümanlar!
Allah Resûlü (s.a.s) ve ashâb-ı kirâm hicretin onuncu yılında hac ibadetini eda etmek üzere Arafat’ta bir ortaya gelmişlerdi. Peygamber Efendimiz (s.a.s) o gün, Allah’ın buyruk ve yasaklarını, İslam’ın kozmik bildirilerini, insan hak ve hürriyetlerini ilan etmişti. Yıllar sonra “Veda Hutbesi” olarak anılacak bu konuşmasında yer alan hikmet yüklü bildirilerden biri de can dokunulmazlığıdır. Hakikaten Resûl-i Ekrem (s.a.s) Veda Hutbesi’nde insanlığa şöyle seslenmiştir:
“Ey insanlar! Bu Zilhicce ayınız, bu Mekke kentiniz, bu arefe gününüz nasıl kutsal ise canlarınız, mallarınız, ırzlarınız, erdem ve namusunuz da birebir halde kutsaldır, dokunulmazdır.”
1
Aziz Müminler!
Yüce dinimiz İslam’a nazaran insan, yaratılmışların en üstünü ve en değerlisidir. Her türlü hürmet ve hürmete layıktır. Dini, lisanı ve rengi ne olursa olsun; bayan erkek her insanın vücudu dokunulmazdır, canı kutsaldır. Bu sebepledir ki, tıbben zorunlu ve dinen yasal bir sebep olmadıkça anne karnındaki ceninin hayatına kürtajla son verilemez. Hiç kimse kendi canı bile olsa intihar ederek hayatını sonlandıramaz. Örf ve adetlerin ardına sığınarak töre cinayetine yeltenemez. Namusu münasebet göstererek hiçbir canı hayattan koparamaz. Kendini devletin yerine koyarak hatalıyı cezalandıramaz. Hâsılı hiç kimse bir diğerinin canına kastedemez, vücuduna ziyan veremez, onur ve haysiyetine lisan uzatamaz. Gerçekten hutbeme başlarken okuduğum ayet-i kerimede Aziz Rabbimiz şöyle buyurmaktadır:
“Kim bir mümini taammüden öldürürse cezası, içinde ebedi kalacağı cehennemdir. Allah ona gazap etmiş, onu lânetlemiş ve onun için büyük bir azap hazırlamıştır.”
2
Değerli Müslümanlar!
Ne acıdır ki, her geçen gün dünyamız yaşanmaz bir hal alıyor. Kendisinden öteki hiç kimseye hayat hakkı tanımayan zalimler, başta Gazze olmak üzere İslam beldelerinde tarihte eşine az rastlanır bir soykırım uyguluyorlar. Maalesef, Müslümanlar olarak bizler de günden güne İslâmî duyarlılığımızı, ahlâkî hassasiyetlerimizi kaybediyoruz. İnsanlıktan nasibini almamış, kin ve düşmanlığın, hırs ve tamahın esiri olmuş kimseler yüzünden ailede, okulda, iş hayatında ve trafikte şiddet manzaraları artmaya devam ediyor. Kaç günahsızlar öldürülüyor, kaç yürekler yanıyor. Lakin şu konu asla unutulmamalıdır ki, insanların kalbine Allah korkusu, ahiret şuuru, hesap verme şuuru yerleştirilmedikçe, hatalılara karşı caydırıcı cezalar uygulanmadıkça, berbatlar hata işlemeye devam edecektir. Şanlı Rabbimizin bu konudaki ikazı pek açıktır: وَلَكُمْ فِي الْقِصَاصِ حَيٰوةٌ يَٓا اُو۬لِي الْاَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ
“Ey akıl sahipleri! Kısasta sizin için hayat vardır. Umulur ki kabahat işlemekten sakınırsınız.”
3
Evet, devlet eliyle ve hukuk önünde suçluya uygulanacak olan caydırıcı cezalar, kaç temizlerin canını kurtaracak, kaç kavrulan yüreklere su serpecektir. İşte Kur’an’ın tüm insanlığa daveti;
“Ey akıl sahipleri! Kısasta sizin için hayat vardır.”
Kıymetli Müminler!
Bizler, merhametlilerin en merhametlisi olan Rabbimize gönülden iman etmiş müminleriz. اَلْمُسْلِمُ مَنْ سَلِمَ النَّاسُ مِنْ لِسَانِهِ وَيَدِهِ
“Müslüman, insanların elinden ve lisanından inançta olduğu kimsedir.”
4
buyuran Rahmet Peygamberi Hz. Muhammed Mustafa (s.a.s)’in ümmetiyiz. Bize düşen; merhameti elden bırakmamak, elimizle ve lisanımızla hiç kimseye ziyan vermemektir. Şiddete asla tevessül etmemek, bir insanın canına kıymak şöyle dursun onun kalbini kırmaktan, gönlünü incitmekten bile sakınmaktır. Çocuklarımızı ve gençlerimizi dinine bağlı, milletine ve insanlığa yararlı bireyler olarak yetiştirmektir. Sıhhatine kavuşmayı bekleyenlere, hastane köşelerinde hayata tutunmaya çalışanlara kanımızla, organlarımızla can olmaktır. Unutmayalım ki, kendi canımızı aziz bildiğimiz kadar bütün insanların da canını aziz bilirsek, kendimiz için sevip istediğimiz bütün hayırları öbür beşerler için de istersek, işte o vakit kâmil bir mümin, örnek bir Müslüman, güzel bir insan oluruz.
————————-
1. Buhârî, İlim, 9.
2. Nisâ, 4/93.
3. Bakara, 2/179.
4. İbn Hanbel, VI, 22.