Sömürge imparatorluğu, yırtıcı kapitalizmle dünyanın tamamını sömürdü. Özünde, sömürü ve adaletsizlik hiçbir vakit bitmedi; sırf vakit içinde biçim değiştirdi. Batıda sıkça şu cümleler duyulur: “Vahşi kapitalizm ve sömürge periyodu sona erdi, bu hususta Batılı devletler özeleştirilerini yaptılar.” Ancak dünya medyası Batı inhisarında olduğu için, bu telaffuzun karşı eleştirisi yapılsa dahi etkisiz kalmaktadır.

Bugün Afrika’daki sömürge kültürüne baktığımızda, iki yüzyıl öncesine nazaran koşulların değişmediğini görebiliriz. Bir devir ülke işgali, bir periyot diktatörlerle idare, akabinde ticaret monopolü, sonra sanayi tekeli… Günümüzde ise daha çok finans ve medya monopolüyle dünya zapturapt altına alınmaya devam ediyor.

Soğuk Savaş devrinde sağ-sol çatışmaları, en azından isyan eden devletlerin ve birtakım isyankâr vatandaşların seslerini duyurabilmeleri için bir fırsat yarattı.

Soğuk Savaş’ın akabinde dünya, daha büyük bir felakete yanlışsız evrildi. ABD, Batı ismine tüm dünyanın tek hamisi ve jandarması olarak gücüne güç kattı. Kısa müddette Afganistan, Libya ve Yemen işgallerine girişti. Ortadan 30 yıl geçmesine karşın bu devletler hâlâ kaostan kurtulup bir nizam kuramadı.

Sömürge çağından itibaren devletlerin ellerinde olan yetkiler, vakitle dünya Siyonizm teşkilatı ve Musevilerin eline geçti. Gazze Savaşı’na kadar global sisteme tenkit yapan tek başkan Erdoğan’dı.

“Dünya beşten büyüktür” meydan okumasını BM kürsüsünden en radikal biçimde lisana getiren Sayın Erdoğan, hiç kimsenin global sisteme ses çıkaramadığı bir periyotta sistem eleştirisi yaptı ve tarihin hakikat tarafında durdu. Bu yaklaşım, Batı sömürgesine ve dışlanmaya maruz kalmış tüm ülkelerde yankı buldu. Birebir vakitte adalet hissini taşıyan her bir bireyin vicdanına dokundu.

Kalkınmasını ve gelişmesini Batı dayanağı olmadan sağlayan Türkiye ve onun lideri, bu bağlamda geri kalmış tüm milletler için bir liderlik ve devlet modelidir. Ortaya çıkan bu yeni etkiyi, büyük bir medeniyetin bakiyesi olmaktan başka düşünmemek gerekir. Bu milletin tarihi misyonu ile Erdoğan liderliği adeta büyülü bir biçimde özdeşleşmiştir.

Gazze işgali ve soykırımı, şunu göstermiştir ki dünyada yüzde yüz bağımsız olan tek kara modülü, Gazze’deki bir avuç insanın yaşadığı kara modülüdür. Bu işgal, yeryüzünde birçok sorunun yine tanımlanmasına taban hazırladı.

Son on yıldır, Sayın Cumhurbaşkanımızın dile getirdiği yeryüzündeki adaletsizlik ve kuşatılmışlık meseleleri, ABD, Avrupa başşehirleri, Latin Amerika, Uzak Asya ve İngiltere’de yankı bulmuştur. Bilhassa İspanya’da, ömür uzunluğu işgale ve zulme maruz kalmış tüm milletler ismine, İrlandalılar üzere toplumlar tarafından sahiplenilmiştir. Üniversitelerden sokaklara, ödül merasimlerinden meydanlara kadar her yerde İsrail ve Siyonizm tersliği, ABD tersliğine dönüşmüştür.

Bugün herkes şunu görmüştür ki sömürge çağı hâlâ devam etmektedir ve bu süreç, Siyonizm monopolü ile yürürlükte kalmaktadır.

Bir savaşın anatomisi çıkarıldığında, öncelikle ABD idaresinin özgür olmadığı, İngiltere’nin özgür olmadığı, Almanya’nın ise bütünüyle işgal altında bir ülke olduğu anlaşılmaktadır. Dünyanın öteki devletlerinin de farklı oranlarda Siyonizm monopolünde olduğunu bize gösteren bir turnusol kâğıdı niteliğindedir.

Bugün dünya sistemi üzerinden adalet arayışıyla tenkit yapacak tek güç Türkiye ve tek başkan Erdoğan’dır. Ama kendimize şu büyük soruyu sormamız gerekir: Batı’nın bozuk bedelleriyle Batı’yı yargılamak ne kadar manalı ve işe fayda?

Türkler, dünyada kurulmuş tüm imparatorlukların yarısından fazlasını kurmuş ve Osmanlı İmparatorluğu’nu bir medeniyet düzeyine çıkarmış bir millettir. Kendi pahalarını yine yorumlayarak sistem tenkidine başlayabilir.

Batı’nın kendi bedelleri aşındı ve anlamsızlaştı. Solun, dünya sistemini eleştirebilecek bir işlevi kalmadı.

İslam adalet sistemi, çağın problemlerini ele almak için yine yorumlanmalı ve meydan okuma ile dünya sistemi eleştirisi bu kökten hareketle yapılmalıdır. Bütün pahaların çürüdüğü bu periyotta, ölümsüz bedeller tekrar dünya sahnesine çıkmalıdır.